Avonturen van Fred

Dat krijg je als je zo'n open boek bent als ik. Dan gaan mensen je lezen. En dan gaan ze vragen aan je stellen. Vragen als: 'wat heb je gedaan buiten?' en 'heb je je handen gewassen?' of 'wat zit je te eten?' zonder dat ze het antwoord willen weten. En dan zeggen ze 'Yo Freek.' terwijl je zojuist met hen een gesprek hebt gehad. En vervolgens kijken ze je diep aan, zo diep dat je er warm en ongemakkelijk van wordt. Wanneer je een open boek bent sta je constant onder druk tussen de mensen. Je weet je geen houding te geven, je wilt constant vluchten uit de situatie.    En hoe meer vragen je beantwoordt, hoe meer je er krijgt. Je moet meerdere pijnlijke sneren per dag verwerken; ze zeggen tegen de hond dat je eten vies is en vinden je raar. En dan vragen ze of je het nog leuk vindt, en willen dat je 'ja' zegt.

Een Blok. Er ligt een blok voor de deur. Ik kan er niet uit. Een blok waar ik telkens weer op stuit. Ik vraag me af wat ik moet doen. Een schop geven? Wachten tot het weg waait? Of oppakken en maar weer aan de kant zetten.

Er knort een kaars rechts van me, het ademt zwaar, alsof het leeft, alsof een slapende zwerver naast me ligt, die zo ineens met z'n ogen weid open me aan staart en zegt: 'Hallo!' Zo'n gekke kever die ineens met al z'n horens en sprieten over me heen kruipt op zoek naar een holletje. Ja, zo'n soort kevertje met van die vleugels, en die dan eitjes legt in het hol, en die jonkies die dan iets te vreten moeten hebben en beginnen bij het vlees. Het is donkerrood en gedroogd, zit tussen de twee neusgaten en zal binnen korte tijd opgegeten zijn. Je weet dit nog niet. Dit weet je pas wanneer het begint te jeuken, wanneer de eerste symptomen van reukverlies beginnen op te treden. De dokter weet van niets, geen benul wat dit voor een ziekte is, en waardoor het veroorzaakt wordt. Hij ziet ook geen bruine grijze krioelende beestjes met voelsprieten op de kop in zijn stetoscoop. Maar ze kruipen als muizen door de gatenkaas, als wormen door de mest, als maden door het schaap....