Avonturen van Fred

 Hoe laat is het? Het is een bepaalde tijd van komen... en dan ga je weer gauw. Ik draai de volumeknop voller met m'n teen. Je bent prachtig. Je zit daar met je blauwe donsvacht en je sierbril, je bruin-zwarte lokken. Daar ga je, aan het spit. En je hoort en voelt en weerkaatst hetgene om je hene. Je vraagt je af of het op of af gaat. Volgens mij gaat het op. Het was spitten in de grond. En je wierp het op. Verder ging het, stenen werden dagen en vooruit in de vierde versnelling, klopte je tussen twee lichamen, dieper in de zee, de brug over en daar viel een panda door de lucht zonder dat het ergens op terrecht kwam, het viel en viel en er was lichtblauw om hem heen, witte strepen wolk. Voorop verdreef je de dichtbegroeide bamboe met een kapmes. Er was geen enkele weg dan er dwars doorheen, geen zoet, geen zout, geen kiezel, meteen. Wilde zwijnen leven niet meer in het wild. Tegenwoordig leven er alleen nog maar gevangen wilde zwijnen. De hele populatie werd te wild waardoor opgeva

Dus even lekker schrijven vanuit m'n kamer in Zwolle. Er staat een plant voor me, ééntje die alleen in Madagascar groeit. Het is een... Eugytarius of zo, ze hebben het me verteld, een eugariatus, eutaktinus, erorektus, alibabarius, egyptitanus. Papyrus volgens mij. Het heeft te maken met een soort van vuur, een een soort, vervlogen in het moment. Maar ooit komt wel de appel uit de keel. Er zijn allemaal gesprekken in m'n hoofd en de ene zegt dat het niet mag en de ander zegt weer van wel. En dan zegt de een weer dat het koud is terwijl Dolly Parton zingt dat ze altijd van je zal houden. Er klinken allemaal mooie wazen om me heen, wat ze ook zegt. De plant voor me heeft grote nerven op de bladeren, die direct van de stam groeien. Dromerig zwaaien de bladeren heen en weer. Ze zijn donkergroen en ongezond, vol met pectine. Als je er op kauwt dan ga je helemaal naar de tyfus. En ze geven me het gevoel van liefde wat mensen goed kunnen gebruiken, na weer te struikelen. Ik moet valle

 Het weekend. Zaterdag kwam Simon, we hebben een leuke dag gehad. We hebben gelachen, gehuild en gezoend. Zoals gewoonlijk springen we elkaar tegemoet bij de stationspiano waarna we de stad in lopen. We lopen en lopen en komen al snel een groep met lekker met de meiden meiden tegen. Mag ik een foto met jou maken? vraagt ze. 'Ik houd van je!' zegt ze en lacht en giechelt terug naar d'r vriendinnen. Simon lacht mee! We lopen naar de stad toe en maken een rondje appels. Eindelijk is het weer zo ver, appelen! Het is geweldig leuk, als vanouds. Onze zonden wegspoelen door één simpel kwartiertje appels weggeven. Want, wat is er nou leuker dan een gezond stuk fruit weggeven van eigen geld. We hebben een praatje met iemand. 'Waar hebben we dit aan verdient?' vraagt iemand.    'Omdat je zo goed bezig bent!'    Een mevrouw met een verfrommelde mond keek een poosje in de doos met appels en langzaam ging haar hand richting de appels en al knikkend met haar hoofd pakte z

 Even denken. De hardloopwedstrijd van gisteren, de halve marathon van Eindhoven die gelopen werd maar voor een heleboel stress zorgde. Dus ik wil er toch even over schrijven want het is toch belangrijk dat ik die richting op ga. Het publiek was echt geweldig! Mensen uit Eindhoven riepen ons vooruit met: 'AZ staat 2-0 op Ajax!' wat ons een boost gaf. En hoe blij en toejuichend iedereen was en mensen joelden en riepen en klapten. We liepen al een hele poos en overal om ons heen waren orkesten met blazers, saxofoons, grote ronde olifantentrompetten en trommelaars. Mensen zaten aan het bier en iemand zei: 'Bienfondu!' en gaf hem een high five. En dat deed ik ook bij mensen. Dus mensen begonnen te zeggen en roepen en voor ik het wist waren we op de tien kilometer. De tijd ging zo snel, echt niet normaal; we namen een bocht en ik besloot dat er veel te veel mensen voor me liepen en begon in te halen en als ik op deze manier kon blijven lopen dan zou ik het halen. Maar, er wa