Avonturen van Fred

 Ik zit op een blokje hout en probeer m'n rug zo recht mogelijk te houden. Voor me brand een vuurtje, een mooi vuurtje, een redelijk vuurtje en een fijn verwarmend vuurtje. In me brand ook een vuurtje, want ik schrijf en ik kreeg gisteren en vandaag het gevoel om gewoon keihard door te willen. Ik wil nu gewoon tempo gaan maken. Ik kreeg het gevoel gisteren toen ik de Alpen van bovenop de berg zag, als een grijs gordijn met een vage mist er voor, een muur van jewelste, een muur van bergen, enigszins angstaanjagend; de gedachte eroverheen te willen, door te willen stappen. Ik ben enigszins bang om de Alpen over te trekken met een ukulele in m'n hand en een twee wandelstokken, een zware rugzak en een hangmat. Wel vind ik het een fijne angst: iets dat groter is dan ik, iets dat zo ontzettend reusachtig is, waarnaast ik me zo klein voel dat ik me weer even een dwerg kan wanen in de hand van een reus. Het voelt als een enorme uitdaging om de Alpen te overwinnen, om een paarhonderd ki

Ik zit met m'n rug tegen een boom aan terwijl er een vuurtje voor me brand en twee Duitsers of Zwitsers naast me zitten voor hun caravan. Ze maken een vuurtje van kaarsjes en ik zit eigenlijk een klein beetje te wachten op een soort uitnodiging om er bij te kunnen zitten. Hier zit het niet zo comfortabel en denk dat ik zometeen even ga verkassen naar een zitplaats met stoel. Ik zou ook zelf naar ze toe kunnen gaan, maar dan voel ik me een beetje ongevraagd welkom of zo.     Ik hoor kinderen praten, ze spelen batminton. Juist, ik zit op een camping in Zwitserland, in Orbe. Ik ben zo blij dat ik even uit de bergen ben, het is heerlijk in het dal. Vanmiddag, tijdens de wandeling zag ik de donkergrijze, bijna zwarte wolken boven de bergen hangen met de mist eronder, het wazige zicht en was blij dat ik daar niet meer was. In het dal waar ik ondertussen liep, scheen de zon, de zon. M'n grote vriend die ik al bijna weken niet meer gezien had. Maar nog mooier, in de verte zag ik de Alp

 Ik zit in een caravan momenteel. Voor me, op een kleine radiator, drogen al m'n kleren. Het was zo'n dag met alleen maar regen. De hele dag regen, net als de hele nacht. Tussen de regen door, was het een uurtje droog, en dat uur heb ik gebruikt om m'n spullen in te pakken en te vertrekken van de camping. Nu zit ik op een andere camping.    Het was een prachtige wandeling. Het was werkelijkwaar prachtig, de mooiste natuur die ik deze reis gezien heb, en misschien wel in m'n hele leven. De Zwitserse Jura, prach-tig. En eigenlijk, vond ik, gaf de regen het nog een extra draai, een nat bos met druppelende bomen, wandelend langs een waterval. Het was een enorme waterval, een waterval die wel een kilometer of twee duurde. Het was een waterval tussen twee gespleten rotsen door met een trap van uitgehouwen steen. De trap liep omhoog met links de rotswand, en een metertje naar rechts het denderende water, dat als een soort wildwaterbaan naar beneden stormde. Het was net een gli

 Ik zit onder een afdakje van een camping op woensdag veertien juli in Zwitserland. Het is zomer, en wat ben ik daar blij mee. Maar toch zit ik in een warme trui en en zien m'n vingers donkerrood van de kou. Het is negen graden hier en er valt regen op het ijzeren afdakje van deze camping. Het waait en ik zit ongeveer op zevenhonderd meter hoogte. Morgen wordt het hoogstens veertien graden en valt er eenenvijftig milimeter, een-en-vijf-tig milimeter. Niet veel verder naar het zuiden, ongeveer honderd kilometer, in Geneve, schijnt de zon en wordt het zevenentwintig graden over een paar dagen. Ik zie mezelf al zitten aan het meer op een terrasje met m'n zonnebril op. En... het is nog maar juli heh, de echte zomer, eind juli, augustus moet nog beginnen. Wat ik nu wil, is gewoon zo snel mogelijk naar de zon toe. Ik heb bijna zoiets van, ik sla de Alpen over en ga liftend naar Milaan, om vanaf daar verder te wandelen. In Milaan is het namelijk meer dan dertig graden met een blauwe h

 Ik zit op een bankje naast een boerderij in Zwitserland. M'n rug rilt koud, wat het hier ook is. Het is dertien graden en regenachtig hier. In Nederland, weet ik toevallig, is het heerlijk weer. Ik heb net even met m'n vader gebeld, en dat was wel het laatste wat ik van hem wilde horen, dat het weer in Nederland goed was.    Het klimaat binnen, in de boerderij, aan de eettafel bij deze mensen, was ook goed. 'Tu veux mange avec nous?' vroeg de roodharige boerin toen ze me buiten zag staan klooien met m'n hangmat. Ze had een bril en een fijne zachte stem.    We zaten aan de eettafel, het hele gezin, een oude zoon van een jaar of twintig met een cheeky smile, korte geschoren haren en een piercing door z'n wenkbrauw, een jonge zoon met hetzelfde kapsel, de boer aan de rechterkant, de boerin aan de linkerkant en ik aan het hoofd. Ze had glazen limonade gevuld en schepte een grote schep spaghetti bolognese voor ons allen op. In de pan bleef wel drie keer zoveel pasta

lk lig in m'n hangmat boven op de berg, het is ochtend. Het regent en ik lig onder m'n zeiltje te typen. Ik vroeg me af of ik wilde gaan lezen of wilde gaan schrijven. Ik heb gekozen om te gaan schrijven. Ik heb er niet voor gekozen om m'n hangmat uit te stappen en m'n spullen te pakken voor de wandeling van vandaag. Ik heb besloten om later op de dag te gaan wandelen.    Dit ligt behoorlijk comfortabel moet ik eerlijk zeggen, m'n handen op perfecte afstand van m'n gezicht, makkelijk te typen terwijl m'n telefoon op de tas onder me ligt en de letters makkelijk zichtbaar zijn met m'n hoofd leunend op de zeikant van de hangmatdoek. Ik hoef alleen maar een paar nekspieren aan te spannen, en het voelt alsof m'n linker bil iets bloed nodig heeft. Ik ga toch stoppen met schrijven en een stukje lezen.    Gisteravond heeft Giari me een filmpje gestuurd met een prachtige boodschap. Thanks, het heeft me goed gedaan.    Oke ik ga de hangmat uit en m'n spull

 it bovenop een berg. Ik zit in een skigebied, de Vogezen. En ik heb hier achter me m'n hangmat opgehangen, onder het balkon van een gesloten hotel. Ik zit op het terras van een geopend hotel. Ik mocht hier m'n hangmat ophangen, als het maar uit het zicht was. Nou dat heb ik gedaan, aan de achterkant, la derriere de maison l'hotel beausejour. Geen idee. Tis een lekker plekje en er zit ravioli in m'n buik, gepaard met eekhoorntjesbrood, gevonden in het bos. Ik eet ontzettend veel. Zou je wellicht niet denken, maar ik eet echt ontzettend veel. En ikzelf, ik schaam me er soms een beetje voor, het voelt bijna als een zonde. Ik vind dat ik die zonde af moet leren voor het gesprek met de Paus. Goed nieuws overigens; Jean-Pierre, een ontzettend vriendelijke man, heeft me gisteren verteld dat de Paus iedere woensdag open staat voor gesprekken met de burger. Jean-Pierre, een man van m'n hart. Gisteren, ik heb de blog niet online gezet, heb ik hem ontmoet. Hij was in z'n

 Ik ben verbonden met het bluetooth device. It's ready to pear. The bluetooth device is ready to appear. Kut, denk ik, nu moet ik een blog schrijven. Bijna had ik voor mezelf het excuus verzonnen om geen blog te hoeven schrijven. Maar toch, het bluetooth apparaat is verbonden. Ik ben zo verdikkeme moe dat ik ieder moment gewoon in slaap kan gaan vallen. Ik zou ook ieder moment zomaar in de koelkast kunnen gaan kijken of een verdwenen campinggast niet toevallig iets heeft laten staan. Dat zou zomaar kunnen gebeuren dat ik dan een kijkje zou nemen en de houdbaarheidsdata zou kunnen bekijken. Ik zit hier nu in de kantine van een camping. Het is half twaalf 's avonds op deze natuurcamping en het regent dat het stort buiten. Ik heb besloten, aangezien dit allemaal open is en m'n hangmat buiten hangt in de stortregen en hier een heerlijke bank staat en er maar drie gasten zijn op de camping, dat ik vanacht m'n slaapzak op deze binnenbank pleur en lekker hier ga pitten. Het wa

 Ik lig in m'n hangmat te typen terwijl ik net de letters op het beeldscherm van m'n telefoon zie verschijnen. Het werkt.    M'n hangmat mocht ik ophangen bij een oude dame die bezig was met het grasmaaien van haar moestuintje. Ze had een glimlach op haar gezicht en zei dat ik best mocht proberen om m'n hangmat in haar tuin op te hangen. 'Tu droit, et tu droit, et je suis la-bas.' zei ze.    En ze kwam inderdaad. Ze heeft me door haar tuintje geleid, door drie deuren van gaas. 'M'n ganzen, my goose, ils ne sont pas gentille.'    'Ils mangent les gens?'    Het kwam erop neer dat die ganzen wel eens mensen aten. En direct stond er eentje voor me, een gans, die niet aan de kant ging. Hij bleef daar maar voor me staan en zette een stap dichterbij toen ik een stap naar voren zette. Het was zijn terrein.    Ik ben behoorlijk gesloopt na een dertig kilometer wandeling en ga het kort houden.    Ik kon m'n hangmat ophangen, want het lukte om een o

 Ik zit op een picknickbank naast een klein hutje, een open hutje met een bank erin, midden tussen de heuvelige uitgestrekte weilandenvelden, rogge en zonnebloemen. De zon is net onder aan het gaan; de kleuren zijn prachtig, lichtblauw, roze, wit, donkerblauw en paarsig. M'n hangmat hangt bovenin het open hutje achter me. Hij hangt zo'n twee meter hoog en ik moet er via het bankje in zien te klimmen vanavond. Het hutje is overdekt en ik kan  niet wachten totdat de zon morgen om zes uur op m'n hoofd terecht komt. Er is eigenlijk weinig tijd om deze blog te schrijven omdat ik zometeen, rond een uur of tien m'n bed in wil om er morgen om zes uur uit te kunnen. Wel is er veel te vertellen, vooral over Malika.   We werden wakker, ik eerst en daarna zij, rond een uur of twaalf midi. We gingen direct aan het ontbijt en daarna pakte ik een leesboekje om even te relaxen. We zouden die middag naar Nancy gaan om daar een drankje te doen, maar eerst moest er schoongemaakt worden. I