Bovenop de berg

 it bovenop een berg. Ik zit in een skigebied, de Vogezen. En ik heb hier achter me m'n hangmat opgehangen, onder het balkon van een gesloten hotel. Ik zit op het terras van een geopend hotel. Ik mocht hier m'n hangmat ophangen, als het maar uit het zicht was. Nou dat heb ik gedaan, aan de achterkant, la derriere de maison l'hotel beausejour. Geen idee. Tis een lekker plekje en er zit ravioli in m'n buik, gepaard met eekhoorntjesbrood, gevonden in het bos. Ik eet ontzettend veel. Zou je wellicht niet denken, maar ik eet echt ontzettend veel. En ikzelf, ik schaam me er soms een beetje voor, het voelt bijna als een zonde. Ik vind dat ik die zonde af moet leren voor het gesprek met de Paus. Goed nieuws overigens; Jean-Pierre, een ontzettend vriendelijke man, heeft me gisteren verteld dat de Paus iedere woensdag open staat voor gesprekken met de burger. Jean-Pierre, een man van m'n hart. Gisteren, ik heb de blog niet online gezet, heb ik hem ontmoet. Hij was in z'n tuin aan het werk en voordat we elkaar zagen, begon hij te zingen: 'I see trees of green, red roses too. I see them bloom for me and you. And I think to myself, what a wonderful world.'

   Ik was ontzettend blij dat ik dit lied kon spelen op Joekoe, dus onze kennismaking ontstond uit een jam. Hij kon prachtig zingen, had een volle stem, alsof hij aardappelen in z'n buik had, gesmeerd met honing en een zware jus, zong opera-achtig.

   We hebben bij elkaar gegeten en hebben de hele avond muziek gemaakt, photograph van Ed Sheeran en I can't help falling in love with you.

   Z'n vrouw had heerlijke quiche gekookt, en, ze had me horen spelen en heeft me een bed & breakfast aangeboden, een bed & breakfast van de buren. 'Gratis pour toi.' zei ze. Wat een ontzettende vriendelijkheid. Haar gezicht had ze vaak schuin met ogen die me lief doch enigszins dringend aankeken.

   Ze hadden een piano en na het spelen zei Jean-Pierre: 'We must go on the streats together, ca marche.' Hij maakte een gebaar met de pet. 'La vie c'est beau.' zei hij. 'Het leven is prachtig.' What a wonderful world.

   Het was een emotionele avond, vooral omdat ik me de hele dag depressief heb gevoeld, en bijna, aan het eind van de avond, voelde ik iets van liefde. Jean-Pierre pakte een meetlint en rolde het uit, legde z'n vinger op de 63. 'I'm here.' zei hij, 'but you.. you are here.' Hij legde z'n vinger op de 24. 'You have a whole life, there is so much. And you will find spirituality. Make it a spiritual voyage van. You will find a lot of love and friends. But watch out for beggars.' Hij lachte en ik kreeg vochtige ogen. Hij hield zich stevig vast aan de trapleuning en gaf me drie kussen toen ik de deur uit stapte. Z'n vrouw ook.

   En de volgende ochtend, toen Claude, een vriend van Jean-Pierre, me m'n ontbijt gaf, me wakkermaakte met z'n mondharmonica, een vrolijk lied van Beethoven speelde, gaf hij me een envelop waarop stond: 'Pour mon amie chanteur Fred.' Het was een brief van Jean-Pierre. En toen ik het openmaakte zat er vijftig euro in. Ik krijg helemaal een warme rilling over m'n rug van deze gedachte. Wat een ontzettend mooi mens. Waarom zijn mensen zo goed? Mensen zijn veel te goed, waar heb ik dit aan verdiend? Ik ben wakkergemaakt met harmonicamuziek van Beethoven en kreeg vijftig euro van m'n muziekvriend, plus een ontbijt. Allemaal. Ik heb muziek voor ze gemaakt die ochtend en werd zelfs bedankt door de vrouw van Claude. Ze pakte m'n beide handen vast met haar handen en bedankte me met een korte buiging. 'Au revoir, bon voyage, bonne chance.' Ze stonden met z'n drieen naast elkaar, Anne-Marie, Claude en z'n vrouw en zwaaiden me uit terwijl ik m'n route vervolgde.

   Onderweg, vrijwel direct ontmoette ik een postbode die me naar het volgende dorpje reed, naar de supermarkt. Hier kocht ik genoeg eten voor drie dagen, en ben verder gaan wandelen. Ik kwam bij een markt, kocht een tomaat en wandelde verder, kwam bij een chateau aan waar een hele groep kinderen zaten te picknicken. Ze waren op kamp en hun begeleiders stonden er naast en begroetten me. Ik groette hen terug en daar stond Maëve, een Italiaanse prachtige blonde slanke dame met blauw gekleurd haar. Ze had grote bruine ogen en we kwamen naar elkaar toe om elkaar te begroetten. Ze had een elegante pas in haar bewegingen, vouwde haar handen bij haar gezicht terwijil ze een hak tegen haar billen hield. Ze kwam dichter bij nadat ik muziek voor iedereen had gemaakt. Ik kreeg een applaus als nooit eerder. Nooit eerder had ik een applaus van zoveel kinderen gekregen. 'Tu veux ecrir dans ma petit livre?' Vroeg ik.

   Ze begon te glunderen. 'Ouioui.' Ze huppelde speels naar een steen om een verhaaltje voor me op te schrijven, half Frans, half Italiaans. 'Voir la vu la-bas?' vroeg ze. 'Heb je het uitzicht gezien?' - 'Follow me.' zei ze en liep voor me uit richting het uitzicht over het stadje. 'C'est belle non?'

   Ik keek over het stadje en zag de bedennenbosde bergen aan de overkant met de oranje daken van het dorpje, het spoor, het mistige blauw aan de horizon. 'C'est tres belle. Tu es chique.'

   'Aaah merci.' We hebben foto's samen gemaakt. Ze woonde hier vlakbij, eigenlijk in Strasbourg, maar eigenlijk in de buurt van Palermo, Italie, Sicillie. We zeiden elkaar gedag.

   Kut... dacht ik even later, wandelend door het bos.

   Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want Robin belde me. Het was goed om even met hem te spreken. Ook Giari belde me. 'Jo Freeko, hoe is die? Weetje, ik kom de vijventwintigste met de trein naar Zurich, dan heb ik een fiets bij me en fiets gewoon naar de plek waar jij bent.'

   Ik ben blij met zo'n vriend die me helemaal op komt zoeken om samen avonturen te beleven. Ik hoop die tijd in de buurt van Geneve te zijn zodat we rondom het meer kunnen gaan kutten, raften, wildernissen, vissen, uitgaan, leven. Ik zie het helemaal voor me maatje!

   Maargoed, ik wandelde verder en bedacht me dat m'n auto nog in Luxemburg stond. Ik moest iets verzinnen want ben gebeld door een mannetje die met de politie begon te dreigen als ik niet snel actie zou ondernemen. Die auto moest daar weg, en ik heb Celina nu zes keer proberen te bereiken, maar we missen elkaar telkens. Ze woont dichtbij die plek en ik zou haar de sleutels kunnen sturen, zodat zij hem wellicht op kan halen. Ze mag hem van me gebruiken, ze mag hem van me kopen, ze mag hem van me verkopen. Ik heb niets meer aan een auto. Iemand een auto kopen? Hij staat in Luxemburg. Stuur me een berichtje, ik stuur de sleutels naar je toe. 250 en hij is voor jouw. Nooit problemen mee gehad, topmotor.

De zon gaat nu onder en het begint fris te worden hier, bovenop de berg.

Eindelijk, ik voel me vrijer dan ooit. Eindelijk heb ik besloten om van die verdomde grand route 5 af te stappen. Ik zit er middenin. Ik kan nu zelf bepalen welk pad ik bewandel. En man, wat ben ik blij dat ik dit pad bewandel die ik vandaag bewandeld heb. Het was een prachtige wandeling vandaag, door een klein dorpje in een dal, de volgende groene berg op. Het was een grasgroene berg, geen bosgroene, een grasgroene. Prachtig, een veelal blauwe hemel en het pad was smal met boomstronken en keien wat het lastig bewandelbaar maakte, maar deste meer uitdagend met beekjes die overbrucht moesten worden, hekken die ineens in de weg stonden, van die hoge hooligan dranghekken. Ik kon er niet overheen, maar kon er toch overheen, vliegend met m'n tas eerst, toen ik, toen Frans en toen Joekoe. Het is me gelukt om over het verboden gebied heen te komen. Ik vond onbekende paddenstoelen die ik niet op at, hoorde ineens, bovenop de berg allemaal paarden schreeuwen en zag paardensporen op dit ontzettend dunne pad van zo'n halve meter. Respect voor die reusachtige dieren, die deze paden bewandeld hebben, met waarschijnlijk homo-sapia op hun ruggen. Erg moeilijk bewandelbaar voor een mens, laat staan voor een paard, zoals het pad hierboven beschreven met keien en boomstronkwortels.

   Bovenop de berg kwam ik de vader van een ruiter tegen. Hij zei me dat ik m'n hangmat wellicht op kon hangen in de paardenstal. Ik vond het wel een leuk idee en liep met hem mee. Hij vroeg me vanalles en vertelde me vanalles terwijl ik z'n dochter de paarden zag verzorgen en de zadels zag poetsen. Ze was een jaar of twintig, meerdere vrouwen stonden daar van die leeftijd. Ik ga zometeen even terug om te kijken of er nog paard gereden wordt, bovenop de berg.

lk lig in m'n hangmat boven op de berg, het is ochtend. Het regent en ik lig onder m'n zeiltje te typen. Ik vroeg me af of ik wilde gaan lezen of wilde gaan schrijven. Ik heb gekozen om te gaan schrijven. Ik heb er niet voor gekozen om m'n hangmat uit te stappen en m'n spullen te pakken voor de wandeling van vandaag. Ik heb besloten om later op de dag te gaan wandelen.

   Dit ligt behoorlijk comfortabel moet ik eerlijk zeggen, m'n handen op perfecte afstand van m'n gezicht, makkelijk te typen terwijl m'n telefoon op de tas ligt en de letters makkelijk zichtbaar zijn met m'n hoofd leunend op de zeikant van de hangmatdoek. Ik hoef alleen maar een paar nekspieren aan te spannen, en het voelt alsof m'n linker bil iets bloed nodig heeft. Ik ga toch stoppen met schrijven en een stukje lezen.

   Gisteravond heeft Giari me een filmpje gestuurd met een prachtige boodschap. Thanks, het heeft me goed gedaan.

   Oke ik ga de hangmat uit en m'n spullen pakken.

   Oke, gisteravond kwam ik ineens langs een paar campers die op de parkeerplaats stonden met mensen buiten. Ze gingen ook naar Rome, oktober zouden ze daar komen. In Rome is het momenteel dertig graden met alleen maar zon. Hier niet. Hier is het derTIEN graden.

   Maar ik vroeg of ik een lied voor ze mocht spelen en heb 'Like a rolling stone' van Bob Dylan gespeeld en daarmee vijf euro verdiend, de kosten van gisteren er weer bij op gespeeld.

   Dank voor het lezen.