Avonturen van Fred

Ik wind me op over de telefoonmaatschappij. Ik zit hier aan de gezamenlijke eettafel en zie alleen nog maar mensen op hun telefoon. Het is een schermpje wat licht af geeft, ver weg van de buitenwereld. Het is alsof men er in gedoken is. En het leuke is: als ik zo'n ding van iemand af zou pakken en kapot zou gooien dan wordt diegene waarschijnlijk heel boos. Maar ik denk dat diegene mij later dankbaar zou zijn. Dankbaar voor het oplossen van z'n dopamine-overdosis.      Dat zou een tip zijn voor een hedendaagse afkickkliniek. Bij de ingang zouden ze een mannetje neer moeten zetten in een zwart pak met de handjes gevouwen die een korte buiging maakt en de cliënten aanspoort hun telefoon in een bak te stoppen. Vervolgens worden de cliënten naar een gymzaal geleid waar ze naast elkaar zitten en moeten toekijken naar hun telefoon, die naast elkaar liggen op een grote steen in het midden. Dan pakt dezelfde meneer een hamer en slaat ze één voor één, onder de ogen van de cliënten naar

 Ik hoor een lied. En nu een reclame.    Ik ben niet zo van de negativiteit, normaal gesproken. Ik houd er niet zo van. Ik wil het er ook eigenlijk helemaal niet over hebben. Ik wil mijn tijd er helemaal niet mee verdoen. Maar toch. Ik moet iets van m'n hart. Het gaat om een vervelende teamleider waarvoor het eigenlijk nog veel te vroeg om over te schrijven. Een hele vage vent was het. Het moet vast nog even inzinken. Ik heb er ook helemaal geen zin in. Het heeft te maken met gerechtigheid. Ondertussen zet ik m'n zonnebril op. Het regent buiten, de hele dag al. Het is tijd voor een zonnebril. Maar wat was het nou met die teamleider? Het begon gisteren al. Oké, ik kwam te laat, een kwartiertje. Oké. één - nul voor hem. Hmmm. Maar goed. Ik deed m'n werk.    Er was ook een hele leuke vrouw overigens. Een Poolse mevrouw, zoals alle vrouwen daar Pools waren. Er waren alleen maar vrouwen. Er werd dus volop Pools gesproken. Ik als enige man en Nederlander voelde me wat vreemd. Maa

 Ik heb geen cent meer. Dit is het mooie. Ik zit onder een prachtig afdakje van een mini-camping in Oventje. Ja, deze plaats heet echt Oventje. Morgen volgt de foto. Maar goed, hier zit ik dus. Deze hele camping is gemaakt van hout. Een houten douchehut, houten huizen, houten hutten, houten stacaravans. Zelfs het huis van de eigenaar is compleet van hout en ik zou bijna zeggen dat de wc van hout is. Het biertje naast me is van hout, gekocht van letterlijk mijn laatste cent. Het winkelwagenmuntje wilde ze er niet bij hebben.  Morgen moet ik als klus de geit bewaken zodat die niet van de heg eet. Er lopen hier geiten los.     Vanavond, na werk kom ik aan op de camping en wordt direct begroet door de eigenaresse. Zoals alles direct goed loopt. Ik kan direct meekomen naar m'n stacaravan terwijl ze me een tourtje door de camping geeft. Hier in het barbecuehok zit ik met de lichten aan. Het schemert. Ja, en m'n blog klopt van geen kant in opbouw. Voor me, boven het scherm van de lapt

Goed, ik kan m'n verhaaltje niet afmaken want moet werken. Het is werk bij thuisbezorgd, lekker op de fiets eten bezorgen. Nu is dat niet meer. Nu zit ik in de luie stoel bij m'n oma, na een geslaagde werkdag met een valse start.      Ik neem me nog zo aan gisternacht om half twee, vlak na het dieptepunt, dat ik om zes uur echt mijn bed uit moet om om acht uur in Deventer te zijn. Ik moet stoelen, tafels en banken inhuizen op een basisschool. Helaas hoor ik de wekker niet. Voordeel, het is geen tien uur maar kwart over zeven. Ik spring m'n bed uit, neem een koude douche van tien seconden, en race weg van huis. M'n tas en alles gepakt. Er staat me een mooi avontuur te wachten.      Om half negen kom ik op werk aan, na een ruzie met google maps in Raalte. Ding stuurt me binnendoor terwijl ik prima weet hoe de weg naar Deventer loopt. En ik luister ook nog.      Celchuck en een andere freelancer zijn al bezig met werken. Maar vandaag gaat het om Herrie, m'n maat. Herri