Een zwarte bladzijde uit een boek, of toch niet?

 Ik hoor een lied. En nu een reclame.
   Ik ben niet zo van de negativiteit, normaal gesproken. Ik houd er niet zo van. Ik wil het er ook eigenlijk helemaal niet over hebben. Ik wil mijn tijd er helemaal niet mee verdoen. Maar toch. Ik moet iets van m'n hart. Het gaat om een vervelende teamleider waarvoor het eigenlijk nog veel te vroeg om over te schrijven. Een hele vage vent was het. Het moet vast nog even inzinken. Ik heb er ook helemaal geen zin in. Het heeft te maken met gerechtigheid. Ondertussen zet ik m'n zonnebril op. Het regent buiten, de hele dag al. Het is tijd voor een zonnebril. Maar wat was het nou met die teamleider? Het begon gisteren al. Oké, ik kwam te laat, een kwartiertje. Oké. één - nul voor hem. Hmmm. Maar goed. Ik deed m'n werk.
   Er was ook een hele leuke vrouw overigens. Een Poolse mevrouw, zoals alle vrouwen daar Pools waren. Er waren alleen maar vrouwen. Er werd dus volop Pools gesproken. Ik als enige man en Nederlander voelde me wat vreemd. Maar heel leuk. Doenja heeft me namelijk een beetje Pools geleerd tijdens het werk. Ze gaf me de heletijd knipogen en maakte grappen met me, deed alsof ze me sloeg maar hield dan vlak na m'n schrikreactie in. 'Mijn dozen!' grapte ze steeds. Inside joke. Ze had een zoon van vierendertig. Enfin, ik was blij dat ze er was want ze gaf wat kleur aan het bedrijf. En eerlijk is eerlijk, ook de teamleider gaf af en toe wat kleur aan het bedrijf. Een beetje een vieze kleur, maar kleur. Want het eerste wat hij tegen me zei was: 'Ik zie nog geen rode vlekken op je shirt.'
   Dat is mooi, dacht ik. 'Hoezo?'
   'Nou, ik zag je met die ukulele lopen. Ze hebben dus nog geen tomaten naar je gegooid.'
   Een wat vreemde manier voor een eerste kennismaking, dacht ik. 'Oh, haha.'
   'Je mag eigenlijk niet zo'n trui aan in deze werkruimte.' zei hij.
   Ik keek om me heen en zag een paar vrouwen zitten aan een tafel. Ze zaten op stoelen en waren handdoeken in dozen aan het stoppen, en verder stonden er een paar pallets en nog een paar dozen. Ik bekeek m'n trui en vroeg me af waarom ik deze niet aan mocht. 'Oh, watdan?'
   'Nou, die touwtjes kunnen in de machines blijven haken.'
   Ik zag geen machines staan maar stopte de touwtjes in m'n kraag.
   De werkzaamheden verliepen soepel en in de pauzes heb ik even lekker Joekoe kunnen spelen. Gelukkig lagen er geen tomaten in de fruitschalen die het bedrijf bood.
   Terug aan het werk kwam hij naar me toe en begon te zingen. 'Old pirates yes they rob I!'
   Ik zong met hem mee. 'Won't you help to sing?' We werden aangekeken door meerdere Poolse vrouwen, maar het boeide me niet. Wat een chille man, dacht ik.
   'Zeg Freek, doe jij ook een opleiding?' vroeg hij.
   'Ja ik doe de schrij...'
   'Khabilzjka bravasjlava.' zei iemand en de teamleider stond al over haar schouder te kijken en lachte met haar.
   Oké. Het volgende moment keek ik één seconde voor me uit na een uur lang met met m'n nek gebogen te hebben gestaan. 'Gaat ie goed?' Ik voelde z'n adem tegen m'n oor aan.
   'Oh, ja hoor.'
   'Ja, ik dacht, straks val je nog zo achterover.' Hij viel een stukje achterover maar zette een stapje achteruit om zich te redden.
   Ik probeerde er niets van te vinden.
   De dag verliep prima en er werden veel handdoeken verpakt. De volgende dag moest ik wel echt op tijd komen.
   Dit gebeurde, ik kwam maar één minuut te laat. Er kwamen zelfs nog een paar anderen later dan ik. Nou...
   Er waren Jim en Bagel, twee andere freelancers. Ze waren chille collega's. Jim was donker en was van Ugandese afkomst. We konden goed met elkaar. We moesten bier door een machine halen en in laten pakken. Jim en Bagel zetten de kratten op een tafel neer, en een Poolse en ik moesten het in de machine stoppen. Een andere Poolse, aan de andere kant van de machine stapelde het bier weer op. Ze deed dit alleen. Terwijl wij met z'n vieren waren. Jim zei tegen me: 'I don't understand. She is doing that shit alone. We are with four, putting all the beer in the machine.' Het waren in totaal absoluut achthonderd kratten bier die we leeg moesten halen. 'I asked her to help her but she told me just "No." She is crazy woman. I mean why would you do that to yourself for an old man.' Hij doelde op de teamleider, en net op dat moment stond hij daar,
   'Hey Freek, wel werken heh. Je mag praten, maar dan moet je wel werken.'
   Ik keek naar Jim.
   Hij haalde z'n schouders op. 'What he say? You cannot talk?'
   Ik ging door met flesjes in de lopende band stoppen. Ik deed er vier per keer en ging als een speer. Even keek ik op.
   'Hey Freek, flesjes pakken huphup!' Hij kwam naast me staan en deed voor hoe ik het moest doen. Hij pakte vier flesjes per keer.
   Ik zei er niets van.
   Het werk ging door en in m'n ooghoeken zag ik hem staan. Hij deed niets en ik weet zeker dat hij me in de gaten hield.
   Na de pauze gingen we verder met flesjes in de machine stoppen.
   Bagel had m'n plek vast overgenomen omdat ik nog even naar de wc moest.
   'Freek, wat is er mis gegaan? Waarom pak je geen flesjes in?'
   'Ik weet niet, zo is het gewoon.' Van de pauze had ik nog een mandarijn in m'n buidel. Gewoon even ter info.
   Er viel een flesje om en die knapte kapot.
   'Quick Freek, drink.' lachte Jim.
   'Kijk nou wat een tering bende je er van hebt gemaakt. Die hele machine en de vloer zit er onder.' zei de teamleider.
   Ik lachte naar Jim en bood hem een biertje aan. 'Let's drink one together.'
   De manager pakte een doek en poetste de vloer.... Wat wou ik graag dat het zo was gegaan. Ik poetste de vloer.
   Aan het eind van de middag waren we bezig met gaatjes prikken door een kartonnetje, om een bepaalde reden. We moesten de tijd bij houden van de teamleider. We mochten 20 minuten bezig zijn met één setje. Dit omdat éne Jeroen het in een recordtempo van 16 minuten kon.
   Ik hield de tijd bij en had een setje klaar in 14 minuten. Een nieuw record, net zoals met die biertjes in die machine. Ik liep zelfs een setje voor op m'n collega's.
   Hij gaf me een schouderklopje en liep door, maar toen viel de mandarijn uit m'n buidel. 
   Als een hongerige wolf liep hij terug. 'Je mag geen eten mee op de werkvloer Freek.'
   'Sorry.'
   Even later, toen het werk gedaan was, strekte ik me even uit met m'n knieën op de stoel.
   Een andere teamleider kwam naar me toe. 'Hey, ga even normaal op je stoel zitten. Je hoort niet met je knieën op de stoel te zitten.'
   Ik bepaal zelf wel hoe ik op m'n stoel zit, dacht ik. Desondanks ging ik normaal op m'n stoel zitten.
   Jim en Bagel keken me aan en lachten met hun hand voor hun mond en open ogen.
   Even later kwam de andere teamleider weer terug. 'Freek, kom morgen maar niet terug.' zei hij.
   Nu verloor ik het even. 'Oh? Waarom?'
   'Nou, we vinden dat je hier niet zo goed past.'
   'Waarom mag ik specifiek niet terug komen?'
   'Het is je houding.' Hij zat aan z'n neus.
   'Dat is abstract. Vertel me precies de reden waarom ik niet terug mag komen. Specifiek.'
   Hij fronsde. 'Nou, je had een mandarijn mee op de werkvloer en gisteren zette je je auto op de verkeerde parkeerplaats neer, kon je niet weten. Wel was je toen te laat. En je bent ineens van plek gewisseld met Bagel. Moet ik doorgaan?'
   'Ja, ga maar door.'
   'Nou, je zat met je knieën op de stoel en...'
   Ik moest m'n lach inhouden maar kookte van binnen. 'Oh, en wat denk je van dat wereldrecord gaatjes prikken? Ik was de snelste in alles. Ik deed niets verkeerd en werkte keihard voor jouw. Plus, hang dan een briefje op dat er geen mandarijnen mee de werkvloer op mogen en hang een briefje op. Ga niet met je knieën op de stoel. Hang een briefje op. Kijk niet naar je collega's. Hang een briefje op. Heb geen plezier, praat niet met collega's maar doe je lopende-band-kutwerk. Doei.' ik liep naar de kleedruimte. 'Oja, ik claim 50 procent van mijn salaris van morgen omdat ik daar wettelijk gezien recht op heb.' Ik smeet de deur dicht en ben weg gegaan.
   Jim en Bagel kwamen achter me aan en waren het met me eens. 'Wat een vage gast.' zei Bagel.
   'He told us that the same would happen to us.' Zei Jim.
   We gaven elkaar een boks en zijn naar huis gegaan.

Ik herinner me plots dat de teamleider tegen me zei: 'Je mag een boek over me schrijven, maar dat is na werktijd.'
   Is er toch nog iets goed gekomen.