Avonturen van Fred

Een Blok. Er ligt een blok voor de deur. Ik kan er niet uit. Een blok waar ik telkens weer op stuit. Ik vraag me af wat ik moet doen. Een schop geven? Wachten tot het weg waait? Of oppakken en maar weer aan de kant zetten.

Er knort een kaars rechts van me, het ademt zwaar, alsof het leeft, alsof een slapende zwerver naast me ligt, die zo ineens met z'n ogen weid open me aan staart en zegt: 'Hallo!' Zo'n gekke kever die ineens met al z'n horens en sprieten over me heen kruipt op zoek naar een holletje. Ja, zo'n soort kevertje met van die vleugels, en die dan eitjes legt in het hol, en die jonkies die dan iets te vreten moeten hebben en beginnen bij het vlees. Het is donkerrood en gedroogd, zit tussen de twee neusgaten en zal binnen korte tijd opgegeten zijn. Je weet dit nog niet. Dit weet je pas wanneer het begint te jeuken, wanneer de eerste symptomen van reukverlies beginnen op te treden. De dokter weet van niets, geen benul wat dit voor een ziekte is, en waardoor het veroorzaakt wordt. Hij ziet ook geen bruine grijze krioelende beestjes met voelsprieten op de kop in zijn stetoscoop. Maar ze kruipen als muizen door de gatenkaas, als wormen door de mest, als maden door het schaap.

Ik kocht een fiets voor een tientje, lekke achterband maar met het idee hem op te knappen. Dit heeft me een ochtend gekost, een binnenband, een buitenband en een setje moersleutels. Maar de eerste binnenband ging alweer lek door een hamer en de buitenband was te klein. Dus dit kon ik weg flikkeren. Na een uur besloot ik het op te geven en met de velg naar de fietsenmaker te lopen. Ik liep binnen en hij stond met z'n rug naar me toe te sleutelen aan een fiets. 'Wat moet je?' vroeg hij. Hij moest door hebben gehad dat er iemand binnen kwam zonder enig signaal. Hij heeft vast veel narigheid meegemaakt in z'n leven waardoor hij nu in zichzelf was gekeerd en mensen kon ruiken op een afstandje. Hij draaide zich om en vroeg me nogmaals wat het probleem was. Het probleem? dacht ik. Oh, het probleem! 'Kun jij hier een binnen en buitenband op krijgen?' vroeg ik.    Dit deed hij binnen één minuut. Het koste me vier euro aan arbeidskosten plus het geld van de banden. Maar g

Ik moest werken bij Picnic, m'n eerste werkdag en ik trok m'n kleren aan, verzorgde mezelf tot in de puntjes met luchtjes en deotjes en gekamde haren, in de vereiste outfit. De werkdag kon beginnen, maar ik moest eerst ingewerkt worden, en dat gebeurde met een trainer van een jaar of twintig. Hij zou de hele dag bij me in de auto zitten en me beoordelen op m'n rijgedrag en klantvriendelijkheid. Hij zat naast me in het wagentje van Picnic, waarvan ik niet wist dat er meer dan één persoon in paste.    Ik moest twee shifts voltooien. Eén zou onder begeleiding van hem gaan en de volgende moest in m'n eentje terwijl hij toekeek. Het was makkelijk werk, je reed gewoon naar het huis via de tomtom, parkeerde de auto op de straat, bezorgde de boodschappen en reed weer door naar de volgende klant. Het ging goed, totdat het niet meer goed ging. Het begon al toen we eindelijk aan de praat raakten: 'En waar woon je?' vroeg hij.    'Zwolle.' zei ik. 'maar kom uit

Er hangen lakens aan de muur, het bed is van santijnen lakens met Chinese draken er op en de bank heeft houten wanden van goud, die het doek met grote knopen strak afknijpt. Het huis heeft ramen. En er staat een pan met een dikke rood geworden kreeft op het vuur te koken. 'Aaah. Heerlijk, pinot gris uit het jaar vijfhonderd.' Zegt hij, 'Potverjandikkeme wat heerlijk.' hij spoelt de wijn door z'n mond en tussen z'n tanden door. 'Mondgevoel is..' Hij slikt het door. 'Ik wil niet zeggen bijtend, maar een licht aangename prikkeling. Verfrissend. Koud, maar lief in de afdronk. Na een stukje gerookte zalm zou deze pinot perfect begeleiden richting het hoofdgerecht.' Hij kijkt naar het etiket. 'Oh? Een echte Alsace? Ja, deze streek heet eigenlijk Elsace, althans, zo spreek je het uit.' Hij kijkt vanaf de overkant van de tafel naar mij. 'Ben je er wel eens geweest?'    'Nee, nooit geweest. Is het mooi?'    'Ingersheim, Ribeauv

Voetbal is zo'n andere wereld dan schrijven. Voetbal is vermaak. Spelers die heel erg hard rennen voor ons vermaak, en hun eigen kas. Voetbal is een scheidsrechter die verrot gescholden wordt, omdat zo'n man het leuk vind. Of zou hij het doen in het belang van de sport? gezien niemand uitgescholden wil worden. Je moet een motivatie hebben om op het veld te stappen met een fluit in je mond terwijl je weet dat je uitgescholden gaat worden. Dan komt er een speler naar je toe met een woeste blik en wenkbrauwen zo krom en z'n neus helemaal stomend om je te vertellen dat je dat godverdomme had moeten zien. 'Hey scheids verdomme man!'    Ik denk dat het mensen zijn die iets te bewijzen hebben. Misschien hebben ze jeugdtrauma's te doorbreken en proberen ze dat te doen door zich staande te houden in een vernederend klimaat. Als scheidsrechter kun je altijd iemand een gele of een rode kaart geven als je dat zou willen; je hebt een soort macht want je kunt een speler van h

Er was een vent in de trein die aan het trippen was. Ik zag hem, he trippin balls. Hij was met een politieagent in bezig, meerdere conducteurs om hem heen. Echt NS hoor, 3 conducteurs in één van de twee treinstellen maar wel een tekort aan personeel. Vier man sterk stonden om iemand heen. Hij was vloekend onverstaanbaar. Er werd gebeld: 'ja we hebben hier een man.' sprak de agent. 'Hij wil niet meewerken, ik heb versterking nodig.' Ondertussen bleven ze met z'n vieren om hem heen staan en werd er versterkt bij station Meppel. Drie extra agenten kwamen de trein in. Ze gingen ook om de man heen staan, die op stond uit zijn stoel. Hij was nu zichtbaar, Arabische uitstraling, gefronste blik, had een huisvader kunnen zijn. Er werd gewacht met het uitvoeren van actie; zeven bevoegden nu om één man in bedwang te houden die, naar mijn weten, niets anders dan een ongeldig treinkaartje had laten zien en boos was over de samenloop van omstandigheden rondom zijn persoon. Totdat