Avonturen van Fred

 Ik wil het hebben over gisteren, zaterdag. Een super lekkere zaterdag. Ik wilde mijn vrije dag niet aan me voorbij laten gaan door op m'n kamer te zitten met Youtube en Instagram, op tijd bedacht ik me: nu moet ik iets doen! Het was een mooie zonnige dag na een beste maartse sneeuwbui en het ijs was allemaal aan het smelten: 'The ice is slowly melting.' zong ik van George Harrison. Het was tijd om de stad in te gaan met een gitaar. Ik nam een pan mee en een gitaar en liep de stad in, richting de fontein bij het centrum. Hier ging ik zitten en speelde twee liedjes uit m'n eigen repertoire. Er stond een mevrouw met een handtasje en een grote witte jas tot over haar knieën een poosje te kijken, waarna ze een grote twee euro munt in de pan gooide en verder liep. Het was een mooi begin. Iemand anders met een muts op gooide een plastic zakje met kleingeldmuntjes in de pan. Hij liep in een groepje en er kwam iemand aan die vroeg of hij me mocht filmen. We speelden: 'Knock

 Mijn verjaardag. Wat een super goed dagje heb ik gehad. Vanochtend werd ik goed begroed met een warme handdruk van Joop en een likje van Lyna de Frysche stabij. En we hebben lekker gebak gegeten en heb een cadeautje van Joop gekregen. Echte Joop parfum, haha. We hebben heerlijk gewerkt en lekker veel bomen gerooid, Taxus, Laurier en Rododendrons. Waarna een kerel een trekker van Joop kocht voor 3000 euro. En ik ben gebeld door Merin en Giari in een groepsgesprek en ze zongen een liedje voor me! Whooowp! En Joop heeft me naar het station gebracht wat ook weer positief is. Oja, ik ben jarig! Ik ben 26 geworden! Maar belangrijker, er kwamen allemaal appjes binnen van vrienden die m'n geboortedag hebben onthouden, waaronder m'n moeder die me een bericht stuurde om kwart over tien: '10:15, zesentwintig jaar geleden ben je geboren, het was de zwaarste en de mooiste dag van m'n leven.' Het bericht was langer en prachtig.    Toen ben ik met m'n ouders uiteten geweest e

 Openstaande rekeningen betalen om te aarden. Muziek luisteren om te aarden. Kijken naar het beeldscherm om te aarden. Een vingergevoel. Twee vingergevoelens. Zit mijn moeder hier bij? Moet ik haar nu bellen om te zeggen dat het niet goed met me gaat, waarop zij in de paniek schiet en direct naar allemaal oplossingen gaat zoeken. Ik wil sporten en ik wil werken want dan voel ik me beter dan nu. Ik sla het aanbod in m'n hoofd om te gaan reizen af. Er zit wat spanning in m'n nek en schouders. Ik wil niet stilzitten. Mensen zeggen dat ik me geen zorgen maak en alleen maar geniet. Dat is een leugen. Morgen heb ik een belangrijke dag, ik ga kijken bij een eventuele nieuwe woonplek. Ik kijk er naar uit om nieuwe mensen te ontmoeten en om een stapje te zetten in de juiste richting. Misschien neem ik een slaappil vannacht. Er zijn meerdere gedachten gekomen maar misschien is het een goed idee om het even wat minder groot te maken. Concreet. - Rekoefeningen - Wandelen - Werken - Mindful

 Zweef, zweef, zweef. Ik val en ik zweef. Ik ben toch ook wel in het moment? Ja. Het is een keuze.    Ik was vandaag bij een jamsessie, een doodgewone zondagmiddag. Een zondagmiddag die verloren gaat in muziek. Maar het is koud. En daar zit een man die schijt heeft aan alles en zijn opengescheurde pak vla leegeet. Ik dacht dat ik schijt had aan regels maar er is iemand die nog meer schijt heeft dan ik. Hij maakt tosti's wanneer hij wil, hij loopt de keuken in ook al mag dat niet. Hij bakt eieren wanneer hij kan, zit te graaien uit de openbare koelkast en wast zijn spullen niet af. Hij zegt geen boe of bah, behalve wanneer iemand hem aanspreekt. Dan kaatst hij in een onnozel dialect terug wat je al wist. Maar we houden van hem, het typeert hem ook. Nee, hij is niet groot, hij is niet breed, hij is niet slim, maar hij heeft zoveel schijt dat we alles van hem accepteren. Hij heeft zelfs zoveel schijt dat we ons wel eens afvragen of het hem iets boeit dat hij hier is of dat hij hier ge

 De automatische piloot. Ik typ en hoor om me heen. Hanoeman niest. Nu voor de tweede keer. Diana komt binnen lopen. Ik wil wel even een verhaaltje schrijven over gisterochtend, toen met de staking van Arriva op twee maart, wat echt mijn dag verziekte. Het begon na m'n dagelijkse ochtendkoffie bij de kiosk toen ik zag dat er dit keer geen trein stond, klaar om te vertrekken. Niet eens een melding op het witte bord dat er geen trein reed. Er was niets dan mist. Dus ik kijk op mijn app, en ja, staking. Nou, trein van Almelo naar Zwolle dan? Twee minuten geleden vertrokken en het volgende uur pas weer. Oh, misschien kan ik dan eerst naar Deventer, dan naar Zwolle en dan naar Hoogeveen? Het is om, oké, maar dan kom ik nog enigszins op tijd op werk en laat ik me van m'n beste kant zien. Ik ging in de trein naar Deventer en kwam al snel op het station aan waar het bordje 'Zwolle, 8 minuten' stond. Nou, wat fijn, ik zou zo in kunnen stappen. Maar nog geen minuut later stond er

 Lekker melodramatisch zo een paar dagen voor m'n zesentwintigste verjaardag. Gaat het omhoog of gaat het naar beneden? Punt is... ik zweef. Mijn hoofd is overal behalve hier. Het is half tien 's avonds in de kliniek en ik zit op mijn werk. Ik zit aan tafel bij mijn ouders en ik zit in Frankrijk bij de Oude Boer uit Turckheim. Er zit ergens een grote drang om te leven! Er is nog steeds zoveel dat ik wil doen, maar als ik niet werk ga ik dat ook nooit doen. Ik wil artiest worden, maar als ik geen liedjes schrijf word ik dat niet. Ik wil schrijver worden maar als ik niet schrijf word ik dat niet. Ik ben nog steeds hovenier. Joop heeft me gevraagd om bij hem in het bedrijf te komen; 'Klok-Haveman gaan we het noemen!' zei hij. Volgende week woensdag kan ik m'n eerste contract tekenen voor zes maanden. Stapje omhoog toch? Ja. Misschien moet ik dat dan maar aangrijpen. Over een paar dagen word ik zesentwintig. Dan zit ik aan de bovenkant van de twintiger jaren. Ik heb vee