Avonturen van Fred

 Right, ik zit bij de Leclerc shopping mall in Colmar en besloot hier om als muziekant met de pet te gaan zitten, naast een döner kebabzaak. Maar na het spelen van een liedje kwamen er twee bewakers naar me toe, staand met hun armen over elkaar heen en hun shirts in hun hoog opgehezen broeken waardoor je hun grote borstkas zag. Eerst stond er eentje, een schele met een bril die besloeg onder zijn mondkapje. 'Ne pas play the guitarre.' zei hij. Ik dacht hem wel aan te kunnen, maar toen kwam er een tweede naar me toe plus de twee eigenaren van de kebabzaak die er ook ineens bijj kwamen staan. 'No play' zei hij. 'No ringedingeding and no fuutuutuututuu.' zei hij. Hij maakte het gebaar van een luchtmondharmonica en een luchtgitaar. Het was hilarisch. Zelfs de bewakers konden een vlugge lach niet inhouden. Hij zette zichzelf echt voor schut. Maar feit bleef dat er vier man om me heen stonden die niet wilden dat ik gitaar ging spelen in het winkelcentrum. Ik zei: '

La pluis, de regen. Het was de dag van de regen. Het regende zelfs zoveel dat het dorpje in de verte in het dal niet meer zichtbaar was, helemaal weg gespoeld. Ik ben nog steeds in de herberg in de bergbossen. Ribeauville en morgen begint mijn eerste werkdag om half acht 's ochtends in Munster, en dat is donders ver hier vandaan. Ik moet een manier vinden om snel daar in de buurt te komen want anders ga ik te laat komen. Ik heb enkel een fiets ter beschikking en het regent alleen maar en er zijn geen auto's die me heen en weer kunnen brengen. Wel heb ik hier de beschikking over een bed en dat is wel fijn. Misschien komt Heloise me zometeen met haar auto ophalen vanuit Colmar. Ze is nu nog aan het werk, en ik ga er ook niet vanuit dat ze hier heen komt. Maar wie weet. Misschien moet ik maar gewoon door de regen gaan fietsen. Maar ik zit nog zo goed hier. Ik heb de hele dag muziek gemaakt; er zijn hier gitaren, piano's, mondharmonica's en ukuleles. Ik was helemaal in mijn

Cool, ik ben echt kapot maar wil ook nog wat leuke dingen opschrijven. Er zijn vandaag leuke dingen gebeurd, net als gisteren. Gisteren ben ik door een man gevraagd of ik mee wilde komen naar zijn feest. Het was al hoorbaar van kilometers afstand, maar wilde ook niet zomaar op zijn feest komen, dus heeft hij mij maar gevraagd. Echt super aardig. De hele avond heb ik met Loic geluld. Hij is de zoon van Mark, de campingeigenaar en lulde alles aan elkaar. Hij had een hoge stem, een spits neusje en kort haar. Hij lachte veel en lachte ook veel mensen uit. Een andere jongen gamede ongeveer tien uur per dag en zijn relatie was net uit, een relatie van zeven jaar. Een moment hing hij ineens met zijn hoofd naar beneden en probeerde iedereen hem aan het lachen te maken. Hele lieve mensen. De vriendin van Loic was er ook bij en we hebben gejammed met zijn tweeen. Er was ook een andere man, Florian, met een dun snorretje, zwarte haren naar achteren gekamd en een zwarte blazer. Hij was rapper en b

Ik voel me goed vandaag want het geluk kan niet op. Ik heb niet op mijn tong gebeten op een moment dat het wel had gekund.  Ik voel me goed vandaag want ik heb gefietst en mijn band is niet lek gegaan en mijn trapper is nog heel. Ik voel me goed vandaag want mijn jas is niet meer vies. Ik voel me goed vandaag want mijn fles water zit nog halfvol nadat het zonder dop op de grond is gevallen. Ik voel me goed vandaag want de douche van vanochtend was warm en ik had genoeg zeep om me mee te wassen. Ik voel me goed vandaag want er zitten nog steeds vier snaren aan m'n ukulele. Ik voel me goed vandaag want het centrum van Colmar is niet plat gebombardeerd in de eerste en tweede wereldoorlog. Ik voel me goed want ik heb een muziekdoos waar muziek uit komt. Ik voel me goed vandaag want gisteren heb ik leuke mensen ontmoet. Ik voel me goed vandaag want er is nog een heleboel te ontdekken. Ik voel me goed vandaag want ooit heb ik leren fietsen en daar heb ik geen spijt van gehad. Ik voel me

Er ligt een enorme lahmacun naast me die ik nu zo ga vernietigen. Ook deze blog heb ik al eens geschreven en ook deze blog ben ik nu opnieuw aan het schrijven wegens een storing in mijn telefoon. Het is ongelooflijk dat het weer gebeurd. Het is gewoon klote. Gelukkig heb ik net even met Robin en Edgar gebeld en dat was goed.     Nu zit ik vol en heb ik geen energie meer om te schrijven, maar fuck het. Ik wilde beginnen met gisteravond, het festival. Om half zeven werd ik opgehaald door Jean-Paul en reden we naar het festival. Hier wachtte Julien ons al op en gaf hij me mijn kaartje. Hierop stond geschreven: 'Frederick Ukulele' dit zag de kaartjesknipper ook toen ik met mijn ukulele naar binnen liep. Hij keek op vanuit zijn stoel en knipte mijn kaartje.     'Fred, you want a beer?' zei Julien.     Ik zei ja.     Ook dronken we veel wijn, droge, zoete en rooie wijn, alles door elkaar. Het was echt een fantastische wijn, echt gewoon om van te genieten op een zondagavond en

Ik zit in een cafeetje in Colmar met een grote bier naast me. Het is half twee 's middags en ik had eigenlijk helemaal niet zo'n zin in een groot biertje. Ik wil hem eigenlijk ruilen voor een kop thee en af en toe komt er een enorme hoeveelheid druk op mijn maag. Mijn maag is niet helemaal goed volgens mij, zo acteert hij in ieder geval niet. Vanmiddag word ik om half zes opgehaald door Jean-Paul en dan gaan we naar het festival. Ik ben redelijk zenuwachtig en heb geen repetoir om te spelen, een paar halve liederen, maar niet echt een nummer om af te spelen. Ik denk dat ik maar gewoon ga improviseren want om nu nog allemaal teksten in te gaan studeren, word m'n hoofd vast niet beter van naarmate het begint. Toch geniet ik wel redelijk van mijn biertje. Ik ben naar Colmar gegaan om een mondharmonica te kopen of een kazoo, of allebei, maar de winkel is dicht. Gisteren was ik ook in Colmar, en het was best wel gek, want ik wilde net naar de supermarkt gaan toen er een grote ma

Cool, het is één over acht 's avonds en het is een prima tijd om deze blog voor de vierde keer te schrijven. drie keer is het om verscheidene redenen mislukt, heb ik de hele boel opgeschreven en ben ik het weer kwijt geraakt, maar vier keer is scheepsrecht. Ik ga het weer helemaal vanaf het begin doen, ongeer een week terug, en laat de hele film weer opnieuw in mijn hoofd afspelen.    Ik weet nog dat ik wakker werd met het geluid van regendruppels op het tentdoek en een boel vocht overal. Het was zelfs zo vochtig dat er een plas water in mijn tent lag, een grote plas water. Het was een enorme plas water en voor mijn gevoel was de plas water zo groot dat mijn luchtbed aan het drijven was. Shit, dacht ik, mijn telefoon! Zo snel ik kon greep ik mijn telefoon vast en maakte het scherm droog met mijn handdoek en drukte het aan. Hij deed het nog! riep ik uit opwinding, maar ik was vergeten af te kloppen, want na het schrijven dat ik in een natte tent wakker ben geworden, vloog het beelds

  Ik ben kapot moe, het ik wart over twaalf en ik ben in Gerardmer onder het afdakje van een gesloten restaurant waar ze stroom hebben. Hier maak ik dan ook gebruik van. Wat een gekke dag zeg, gewoon een gekke dag. Denk dat ik de gek ben en niet anderen. Ik denk dat ik een gekke gast ben, een profiteur, een scheet in de open lucht. Ik wil allemaal mensen bellen om met ze te lullen, maar het denken dat ik te narcistisch ben houd me tegen. Ik wil me niet beter gaan voelen op de energie van anderen. Ik voel me kapot moe en kan hier zo in slaap vallen. Alle hotels zijn volgeboekt en er is geen plek meer; een camping is op een half uur lopen. Ik denk dat ik daar zometeen maar heen ga en heel stiekem mijn tent ergens in een hoekje op zet. Ik weet hiet niet meer.     De dag was, zoals ik zei apart. Vanochtend heb ik tot twee uur bij de camping gezeten; die gasten kwamen nog langs om me een lift te geven naar Gerardmer, maar deze heb ik afgeslagen omdat mijn tent nog niet afgebroken was.     W

 Wat is het leven toch moeilijk. Wil ik mezelf wel of niet belonen met een pizza vanavond? En in het andere geval, hoe zou het zijn om naar de bar te gaan en te drinken? Wat is de beste keuze? Eigenlijk vind ik niet dat ik de pizza verdient heb. De andere optie is naar de snackbar, en of ik daar nou zo blij van wordt... ik weet het niet. En boeie, waarom zet ik dat in deze blog? Nu weet je in ieder geval dat ik vanavond geen pizza ga eten, lekker belangrijk.     Het was een dag vol obstakels. Het was een dag van het kompas. Het was een mooie dag vol mooie uitzichten en plekken. De vogezen zijn echt prachtig en worden alleen maar mooier zeggen ze. Gerardmer schijnt echt een prachtige plek te zijn. Ik ben nu nog niet in Gerardmer, maar in een ander klein dorpje op een camping. Ik zit aan een tafeltje met een ukulele en een biertje.     Maar zoals ik zei, het was een dag vol obstakels, die uiteindelijk helemaal goed gemaakt is door drie mannen op een bankje. Hierover later meer.     Vanoc

 Haaa, de geur van dennenbos en mos en takken en... wat is het heerlijk hier, de stad uit en door de bergpaadjes naar het zuiden, vogels die fluiten. Er schieten zoveel gedachten door mijn hoofd die ik allemaal op wil schrijven, maar schrijven en wandelen gaat niet lekker samen. Het is dunbebosd maar toch veel schaduw en het lijkt makkelijk om van de paden af te wijken en gewoon zelf een pad te maken.     Ik dacht nog even aan Hrber, de Albaniër van gisteren en dat hij na een tijdje zei: 'I want to be optimist, you know, but is no possible. Like you, you are optimist.'      Ik wist niet zo goed wat ik tegen hem wilde zeggen, maar ik wilde hem maar wat graag in laten zien dat je optimistisch kunt zijn. Alleen toen bedacht ik me dat hij uit een uitzichtloze situatie kwam als vluchteling en dat hij echt een stempel in zijn paspoort nodig heeft om iets te kunnen in zijn leven. Ik heb met hem te doen en ik voel me dankbaar dat ik zulke reizen kan maken en dat mensen me willen volgen