Een dag vol verandering

 Wat is het leven toch moeilijk. Wil ik mezelf wel of niet belonen met een pizza vanavond? En in het andere geval, hoe zou het zijn om naar de bar te gaan en te drinken? Wat is de beste keuze? Eigenlijk vind ik niet dat ik de pizza verdient heb. De andere optie is naar de snackbar, en of ik daar nou zo blij van wordt... ik weet het niet. En boeie, waarom zet ik dat in deze blog? Nu weet je in ieder geval dat ik vanavond geen pizza ga eten, lekker belangrijk.
    Het was een dag vol obstakels. Het was een dag van het kompas. Het was een mooie dag vol mooie uitzichten en plekken. De vogezen zijn echt prachtig en worden alleen maar mooier zeggen ze. Gerardmer schijnt echt een prachtige plek te zijn. Ik ben nu nog niet in Gerardmer, maar in een ander klein dorpje op een camping. Ik zit aan een tafeltje met een ukulele en een biertje.
    Maar zoals ik zei, het was een dag vol obstakels, die uiteindelijk helemaal goed gemaakt is door drie mannen op een bankje. Hierover later meer.
    Vanochtend, na het ontbijt bij die mooie mensen, liep ik verder de vogezen in. De paden waren donker in het dennenbos en het was bewolkt en af en toe zonnig. Ik liep langs stromende bergbeekjes naar boven. Het was echt ongelooflijk stijl. Die paden waren zekerweten zestig procent, echt krankzinnig. Volgens mij waren het niet eens paden overigens; ik volgde het kompas. De zwarte pijl op het kompas stond zuidelijk, dus daar liep ik heen. Dit was niet altijd even makkelijk, want de stijlte, zoals ik zei, speelde een rol, en ook andere factoren versperden de weg. Zo kwam ik op een gegeven moment aan bij een muur van bramenstruiken; links stond kilometers lang struik en rechts stond kilometers lang struik. Er was voor mij geen andere optie dan door die bramen heen te banjeren. En het was echt een hell; ik viel een paar keer omver met die enorme tas en kon nauwelijks meer overeind komen en mijn hele benen zitten nu onder de schrammen. Toch begon ik een manier te vinden om makkelijk door die bramen heen te komen; ik probeerde er zoveel mogelijk op te staan en ik probeerde de pijn eigenlijk gewoon te negeren. Ik bedoel, het waren maar schrammetjes. Na een meter of tien begon ik gewoon door te lopen met de stekels in mijn schenen. Het boeide me niet meer. Wat me ook niet meer boeide was de plek waar ik uit zou komen; Gerardmer. Om 17:00 uur was het nog 10 kilometer dus ik vond wel iets anders.
    Ik heb toch een pizza besteld en heb er ook maar een friet met mayo bij gedaan. Wat ben ik toch ook goed bezig. Achter me speelt een kinderlijk muziekje van een speelgoed automaat met een grijparm waarmee je knuffels kunt winnen, maar die nooit wint. Iets in me zegt dat ik daar mijn geld aan uit moet geven.
    Ik probeer Frans te leren, maar deze taal is verdomme gewoon te moeilijk. Die woorden slaan helemaal nergens op; waar we in Nederland 'Huis' zeggen, zeggen ze hier 'Maison' en waar we in Nederland een makkelijk woord hebben, hebben ze hier een moeilijk woord. De taal verschilt gewoon te veel. 'Tu droi, betekend 'rechtdoor.' 'La droit' betekend rechtsaf. Het is zo verdomme moeilijk, doe mij maar Duits. Overigens, de volgende blog wil ik in het Engels schrijven, gewoon om te proberen. Maarr... ik was bezig in een verhaal.
    Door de bramenstruiken en door de bossen en takken. Ik denk dat ik eens iets minder concreet op het kompas ga lopen, iets meer de paden ga volgen. Mijn telefoon is zo goed als leeg.
    Mijn telefoon is uitgevallen, dus zit hij nu aan de oplader in een gezellige bar. Zonet heb ik twee jongens ontmoet, Jules en Tom, ze willen me morgen naar Gerardmer brengen; een dorpje op tien kilometer hier vandaan. Een stad eigenlijk. Het schijnt een fantastische plek te zijn. Zonder dat ze engels konden, wisten we toch goed te communiceren.
    Zonet heb ik die pizza opgegeten en zat ik aan het enige tafeltje naast de campingwinkel en heb ik muziek gemaakt. Het was echt fantastisch; ik speelde 'Yesterday' en er kwamen mensen bij me staan; kinderen die mee trommelden op de muziek en vanaf een paar stacaravans in de buurt kwam ineens applaus toen ik klaar was met spelen. Ik wist niet eens dat het hoorbaar was van die afstand, maar er kwam geklap van alle kanten zonder dat ik door had dat er mensen aan het luisteren waren. Ik kon wel door het dak springen van de energie ik ik er van kreeg, het was fantastisch. Ik wil dit altijd en meer; ik denk dat ik muziekant wil worden als dit hun leven is. en...als ik mensen een lach kan geven, is dat al heel wat. Wat is er nou leuker dan mensen een lach op hun gezicht geven?
    'Wij zitten bij het zwembad.' zei een man, 'het zou leuk zijn als je daar zometeen komt zitten om te spelen, live muziek bij het zwembad.' Hij en die kinderen waren laaiend enthousiast, ook toen ik er zat, stonden ze om me heen en stelden me allemaal vragen, of ik het zwembad in wilde en hoe oud ik was en waar ik naartoe ging. Hele leuke mensen waren het; ze wilden nog een stuk meelopen naar mijn tent, maar ik wilde de bar in.
    Oh, het hoogtepunt van de dag; heb ik het nog helemaal niet over gehad. Ik voelde me nog lichtelijk ongemakkelijk van dat kind die de slappe lach kreeg de dag er voor. In mijn hoofd zat ik er echt een beetje mee tijdens de wandeling en dat nam ik mee, totdat ik in het dorpje aankwam en daar zaten drie oude mannetjes naast elkaar op een bankje. Ze hadden veel rimpels in hun gezicht en grijze snorren; het hadden drie Cubaanse mannen kunnen zijn met sigaren in hun mond, van Buena Vista Social Club, Ibrahim Ferrer. Ze zaten daar en zeiden niet zoveel. Ik wilde in eerste instantie doorlopen.
    'Ey guitarro!' riep een van de mannetjes, ik schatte hem een jaar of zestig.
    'Oui, un guitar.' ik maakte aanstalten om door te lopen.
    'Tu play un rendo de la blabla.' hij wees naar me en speelde luchtgitaar op een manier dat ik moest gaan spelen. Ik had helemaal geen zin om te spelen, maar vooruit, omdat ze zo aardig er uit zagen. Ik had echt een kutwandeling achter de rug en heb zitten duivelen, onverschillige shit zitten doen. Maar ineens, en die gasten hebben echt mijn dag gemaakt, pakte een van die mannetjes een kazoo tevoorschijn; het is een geinig blaasinstrument waarmee je de toon maakt met je stem, maar waar het geluid van een trompet uit komt. Hij begon la cucaracha te spelen en ik speelde de ukulele. En ineens pakte ook een ander mannetje een mondharmonia er bij en begon mee te spelen. Het klonk echt goed samen, echt geweldig hoe we ineens een soort band vormden, toen het derde mannetje een Franse tekst begon te zingen. Mensen liepen langs en lachten naar ons. Ik krijg helemaal een warm gevoel in mijn borst als ik er aan terug denk. Voor mij was dit nog steeds het hoogtepunt van de dag. Echt iets wat ik niet verwacht had, want ik had zin om me ontzettend te misdragen en echt de hork uit te hangen, maar ze hebben me op andere gedachten gebracht. 
    'Merci voor playing.' zei een van hen. 
    'Tu merci more.' zei ik. Hij moest eens weten.. Ik moet nog steeds lachen wanneer ik dat kleine mannetje voor me zie staan met die kazoo in zijn mond, la cucaracha spelend. Wat mooi dat zoiets kleins zoveel kan doen.

Ik zit deze reis te overdenken, de momenten die ik tot nu toe heb meegemaakt en de mensen die ik heb ontmoet; ik zou iedereen die ik lief heb zoiets gunnen. Ik krijg tranen in mijn ogen wanneer ik denk aan alle mooie momenten en alle mooie fijne mensen die ik tot nu toe tegen ben gekomen. Het is echt onvoorstelbaar hoeveel leuke mensen er zijn op de wereld; vanmiddag heb ik van de eigenaaresse van de campingwinkel een stokbrood en twee croissantjes gekregen, waarom weet ik niet, maar ik denk om het ukulele spelen. Ze kwam gewoon naar buiten lopen en gaf het me. Oh, ze heeft me zelfs nog een biertje van drie euro gegeven.
    Ik weet gewoon niet hoe ik er op moet antwoorden, maar wat een leven. Dit is het leven wat ik altijd zou willen, waarom zou het niet kunnen? Oke, werken hoort er bij en ik heb ook een plan voor de toekomst, maar voor nu, waarom zou ik dit niet alijd kunnen doen? Mensen zijn zo vriendelijk en het lijkt alsof de goeie tijden niet op kunnen raken, op de korte mindere tijden na; het ongevraagd slapen in iemands achtertuin en het lopen door de bramenstruiken zijn natuurlijk minder leuk, maar over het algemeen; iedere dag is anders en iedere dag zit weer vol avontuur en onverwachte dingen. Laat me dit leven maar leiden terwijl anderen aan hun negen tot vijf baan zitten.

Wat een gekke avond; morgenvroeg schrijf ik de boel af.

Dus ik zat gisteravond nog even lekker te schrijven in de bar, het was een uur of twaalf, er zat nog een groepje mensen buiten, de barvrouw was de boel aan het poetsen; 'No more drink.' zei ze, toen die groep van buiten naar binnen kwam en langs liep. 'Aaah du guitarre.' zei een van hen. Hij had een baseball shirt aan en wees naar de ukulele en speelde een luchtgitaar. 'Pingelingeling!' Hij kwam naar me toe en ik pakte dat ding maar vast op om een lied te spelen. Ze begonnen te dansen. Ze waren een van de weinigen die geen PSG shirt aan hadden; wel waren ze blij. 'I've seen you around here.' Zei hij, 'and I'm the only one speaking English, but that's because I'm drunk. Tell that guy over there "I wanna fuck your mother" and he will say "yes." Hey Alim' riep hij, 'I wanna fuck your mother.'

     Alim kwam lachend naar ons toe gelopen en haalde zijn schouders op. 'Yess?' zei hij. 'Tres bien guitarre.'

     Ik kon er wel om lachen.

     'You want to come to our tents? I thought I've seen you over there.' Zei hij, en ik ga nu mijn tent uit om ergens anders verder te schrijven. En natuurlijk kwam ik mee naar hun tenten. Onderweg zongen we luide liederen en maakten een boel lawaai over de camping, totdat er een securityauto langskwam. Hij gebaarde dat we die ukulele weg moesten doen en dat we niet mochten zingen. Nog steeds maakten we veel lawaai, ook toen we niet aan het zingen waren. Bij hun tent hebben we een biertje gedronken. Er kwam een vrouw naast me zitten met één kant van haar hoofd geschoren. Ze deed me denken aan iemand waarvan ik houd. Nog steeds denk ik aan 'the friend you've hurt, the ones you left behind.'
    Ze kwam naast me zitten en legde heel subtiel haar knie tegen mijn been en af en toe haar hand op mijn knie toen we in de klleermakerszit zaten. Ze wilde een Frans chanson zingen, maar ik wist de akkoorden niet. Ik begon te zingen: 'Et tu un plat qui couc, madame, un plat qui couc un beau te râm. Et tu un sat qui drop, monsieur. Et tu de boule mâr op, monsieur.' ik hoopte dat ze het begrepen, maar ze keken me aan. 'I don't know that song but I like it.'
    'Come to his appartment,' zei de Engels sprekende guy, 'there we can be louder en sing harder.'
    'Oui.' zei ik, en we liepen naar zijn appartement.
    Direct begon een van die guys, een gedrongen gast uit volle borst te zingen. Hij maakte een pose, ging rechtop zitten, legde zijn hand op zijn borst en trok zijn hoofd in zijn keel waardoor zijn kin niet meer zichtbaar was. 'Alleeeeh oui je... en peeehla de gare no je t'aime. Paris Saint Germain!' geen idee wat hij precies zong, maar het leek op het Franse volkslied en iedereen begon mee te zingen. Ik probeerde de boel bij te houden en de akkoorden onder de knie te krijgen en mee te spelen.
    Af en toe gingen er twee mensen naar een bed in een aparte kamer en sloot de deur en dan kwamen ze er weer heel blij uit. Er gingen joints rond en er werd hard gezongen met de hele groep en mensen wisselden van plek; alles was van iedereen en ik keek op mijn telefoon en het was ineens drie uur. En ik vond het allemaal prima, het ging door. Ik wou dat ik alle details kon opschrijven. Die gedrongen guy bleef maar zingen en zat schuin op zijn stoel, hangend tegen de stoelleuning met zijn hand in de lucht als eens soort operazanger en hij trok iedereen mee in zijn muziek. Hij had een hoge Andre Hazes factor. Achter hem zat die Engels sprekende guy tegen een bruin getinte vrouw te praten, hangend over haar heen met zijn mond bijna in haar oor. Ze leunde de andere kant op en keek hem af en toe aan terwlijl ze haar wenkbrauw op trok. Hij stond op en liep naar mij toe en sprak met dubbele tong. 'Can je playe la guitarre?' Ik gaf hem de ukulele en hij begon maar wat te spelen. Dansend liep hij door de kamer heen met een blij gezicht, de snaren aanslaand. De gedrongen guy begon weer te zingen en plots kwam er weer muziek in. Ik denk dat hij de gangmaker was met zijn stem.
    Ik was moe en besloot naar bed te gaan. Hij staat nu naast me bij het winkeltje, de engels sprekende guy en ik heb hem net begroet. De operazanger was er ook bij. 'God am I still drunk?' zei hij. Ik liet hem lezen wat ik geschreven heb en hij las het voor, lachtend, terwijl hij zijn hand door zijn haar streek. 'What a night.'
    Maar ik was moe en toen ik naar buiten liep was ik mijn tas vergeten en ging terug. Hij lag nergens en ze waren er van overtuigd dat ik geen tas bij me had. Maar ik was overtuigd van wel en bleef zeuren; een gast tilde uit frustratie het bed op en daar lag de tas ineens. En het ging echt los; iedereen juichte met zijn armen in de lucht en er ging bier door de kamer en er was applaus en er werd gesprongen en gezongen. Ik kon rustig terug naar mijn tent, maar toen bedacht ik me dat hij mijn ukulele nog had. En ik stond voor het raam en ze zeiden met zijn allen en lachten: 'La guitarraaaa!'
    Ik nam de ukulele en terug en nam afscheid. De vrouw met het haar aan een kant geschoren liep nog een stukje met me mee en gaf me een knuffel en een kusgebaar. Wat een avond. Nu aan het ontbijt en zometeen verder wandelen naar Gerardmer, zien wat daar allemaal te beleven is. Nog steeds denk ik aan die drie mannetjes op dat bankje met die kazoo en mondharmonica, hoe ze naast elkaar zaten met hun snorren en grijze haren. Het enige wat er miste waren een paar dikke cubaanse sigaren. Die mannetjes hebben echt mijn dag gemaakt.