Frankie

Ik ben echt te moe om een blog te schrijven maar ga het toch proberen.

    Vanavond slaap ik in het Pelgrimshuis en heb ik samen met mijn moeder gelopen. Ze heeft speciaal vrij genomen en is speciaal voor mij Riching Swalmen gekomen om met me mee te wandelen.
    Gisteren ben ik van Venlo naar Swalmen gegaan; het was 1 lange rechte weg over de Duitse grens. Weliswaar door de bossen, en zeker twintig kilometer lang rechtdoor. In een jagershut heb ik even pauze genomen. Alleen maar rechtdoor en twintig kilometer lang niemand tegen gekomen.

    Uiteindelijk, bijna bij het eind, kwam ik ma tegen. Ze keek boos om zich heen, had geen flauw idee waar ze was en ineens was ze blij en gaven we elkaar een knuffel. We hebben even gegeten, bijgepraat, cadeautjes uitgewisseld, en zijn naar de camping gelopen, waar we doodmoe rond tien uur 's avonds aankwamen. Ik viel op het gras neer en kon daar de hele nacht wel blijven liggen, maar ik moest mijn tent nog opzetten, en bovendien die van mijn moeder. Maar ik deed het, en kon daarna heerlijk douchen.
    De volgende dag zijn we vroeg opgestaan, koude douche genomen en verder gaan wandelen.
    Ik miste een instrument, wilde al een hele poos een instrument kopen waar ik op kon spelen. Maar aangezien er in heel Venlo geen enkele fysieke muziekwinkel was, en in al die kleine dorpjes ook niet, is het me nog niet gelukt een ukulele te kopen. En eindelijk, op de route van het Pieterpad, was in Roermond een muziekwinkel. (Een grappenmaker vanavond vertelde een sexistische grap over Roermond. Oh, Ed zong nog een onverstaanbaar liedje over Roermond, in het Limburgs gezongen. Oh, in Roermond was nog een "I Amsterdam" beeld, maar dan met 'Roer' en de vorm van een mond erachter.) #Roermondfeitjes.
    En eindelijk, na weken zoeken, heb ik voor tachtig euro een ukulele gekocht. Echt super blij mee! Direct begon ik het te spelen op straat en mensen die voorbij liepen kregen een glimlach op hun gezicht. Eindelijk kon ik weer muziek maken, en het woog nog niet eens een aardappel.

    We liepen door, ik telkens een stapje voor mijn moeder, gewoon voor de... ik weet het niet, maar dat voelde goed.
    Nu zijn we in het Pelgrimshuis... ik gaap me helemaal kapot
    Nu zijn we in het Pelgrimshuis en hebben we gegeten met allemaal aparte lui. Er waren nog drie anderen die hier bleven overnachten, en die hebben we aan tafel eens leren kennen. Een van deze mensen heette Frank, een blog schrijver. Hij schreef ook blogs en ik was best benieuwd wat hij dan schreef en hoe hij dat schreef. Ik vroeg hem.
    'Ja, nouja, ik schrijf vooral positieve blogs, zegmaar hoe je moet leven en, heh, je weet wel.' Hij gebaarde met zijn handen en maakte ezelsoortjes met zijn vingers. Communicatief zette hij zichzelf ontzettend sterk neer, maar ik vroeg me na een poosje af wat hij nou allemaal eigenlijk zei. Over ieder onderwerp had hij wel een mening en wist hij een boel te vertellen. Het was een geinige man, echt wel een typische blogschrijver, een beetje zeikerig maar redelijk. 'Ja, ik bedoel, zeg nou zelf heh,' Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog. 'Ja, dat is toch gewoon van de zotte? Wie heeft nou het geloof bedacht? Die Islam bijvoorbeeld; niet dat ik wat tegen de Islam heb, neehoor, absoluut niet, maar welke staatsmalloot bepaald er nou wat voor kleren vrouwen moeten dragen?' Hij leunde achterover op zijn stoel, trok zijn schouders op en schudde nee. 'Nee,' ging hij verder. 'Uberhaupt geloof... Ik kan er gewoon niet bij dat je gelooft in iets dat boven de mens staat en nooit bewezen is.'
    Iedereen aan tafel was stil en hij lulde maar door. Voordat er werd gegeten, werd ons verzocht om een moment stil te zijn en te bidden voor de maaltijd. Dit werd ons verzocht door de eigenaar van de Bed & Breakfast.
    'Maar die hele Mohammed. Er werd gespeculeerd dat die gast epilepsie had en dat hij dan in zijn eentje naar een of andere grot is geweest en daar dan een visioen had gekregen? Dat hele geloof is gewoon gebaseerd op een epileptische aanval van iemand die zich dan profeet noemt.'
    Ik keek hem aan en vond het leuk om hem te zien terwijl er aan tafel een ongemakkelijke sfeer hing.

    Overigens, gedeeltes van deze blog zijn fictie. Even voor de duidelijkheid.

    Hij schepte zijn bord nog eens op en begon te praten over vrouwen die zich onderdrukt voelden. 'Ik ben nu een boek aan het lezen. Kijk maar eens.' Hij gaf me het boek. 'Dit vind ik zo'n geweldig boek. Dit gaat over een meisje van Vindicat die alsmaar uitgemaakt werd voor "hoer" en "slet" en dat soort gekke woorden. En ik vind dat gewoon interessant hoe dat gaat, want waarom in hemelsnaam zou de vrouw altijd degene zijn die dan een hoer of een slet is. Die vrouw in dit boek is naar bed gegaan met een jongen die gewoon een vriendin had. Die gozer had gewoon een vriendin en zij... ja zij was degene die er dan voor heeft gezorgd dat die gozer verleidt werd. Waarom in godsnaam zijn het altijd de vrouwen die verkeerd doen en mogen de mannen altijd lekker hun gang gaan? Dat vind ik zo waardeloos heh. Ik denk dat het te maken heeft met de hele cultuur die zo ontstaan is.' zei hij. 'Ik denk ook dat... nou, bijvoorbeeld, vrouwen zijn vaak nog wel degenen die dan de huiselijke klusjes doen of dat een vrouw zegt van: "Ja, ik heb wel een eigen bedrijfje, maar dan praat ik echt over een klantje per week." Hoe vaak hoor je dat een vrouw zeggen? Ik denk dan echt: die worden onderdrukt door de man of zo. Die denken dat ze niet meer mogen verdienen dan de man omdat dat anders raar zou zijn of zo. Maar waarom zou dat raar zijn? Het is me ook allemaal een raadsel joh, ik denk dan echt jaa.... waar zijn we nou met zijn allen mee bezig? Echt, hang mij maar aan de kapstok dan.. Ja, nee, echt hoor, schei uit. Mij niet gezien.' Hij legde zijn voet op zijn knie en zijn handen in zijn nek en leunde op de stoelleuning.
    'Ja, nee, inderdaad.' knikten we.