Avonturen van Fred

 Nou, t wurdt tied veur een neie blog. Klaar om te schrijven zit ik op de computerkamer boven en bedenk ik me wat ik nou eigenlijk de fijnste schrijfplek vind. Op zich is het hier wel fijn schrijven, maar een utopische gedachte in mijn hoofd verteld me dat het beneden net iets fijner is, in ieder geval warmer.. Het is slechts een gedachte want het is hier prima en die utopie is hier nu en niet beneden. Ik wilde het hebben over een avontuurtje bij de Spar gisteren, in het stadscentrum van Zwolle, waar weer allemaal gekke mensen rondliepen. Van tevoren was ik druk in mijn hoofd en ging het alle kanten op en werd er negatief van. Ik besloot deze negativiteit te accepteren en gewoon het beste er van te maken en mensen te observeren. Ik heb zitten schrijven op een keukenrol en aan het eind van de dag was die rol wel twee meter lang. Tussendoor schreef ik op: 'Mevrouw van de slijterij. – Een ronde mevrouw in panteroutfit, leeftijd rond de zestig, glimmend gezicht, korte haren

Er staat een heerlijke kop thee naast me en ik zit op de schrijfstoel. Want, ik ga gewoon lekker verder met blogjes schrijven want it's all part of the trip.    Drie dagen geleden had ik mijn eerste baantje alweer; ik kon een dagje bij de Spar in Deventer aan de slag via de geweldige app Young Ones. Ik was de avond ervoor bij Edgar, gewoon ontzettend leuk om hem weer te zien en Woody. We hebben geluld en gegeten op zijn Frans. Hij inspireerde me om direct door te gaan met de baantjes voor en dat heb ik diezelfde avond nog gedaan, terug in de auto. Mijn gedachten gaan echt alle kanten op op dit moment, want toen ik in de auto zat, dacht ik ineens van: hey, ik kan zo naar Spanje rijden als ik zou willen. Anyway, dat deed ik niet; ik reageerde op allemaal baantjes en de volgende ochtend werd ik wakker gebeld door de Spar dus.    'Hey,' zei hij, 'we vragen ons af waar je bent.'    Ik keek op de klok en het was half elf. Toen keek ik op de Young Ones app en zag dat ik om

Ik zit in de trein richting Kortrijk. Ik kom net vanuit Lille, Parijs en Dijon. Ik begin moe te worden van het trein zitten. Waarom is treinzitten zo vermoeiend?    Gisteravond laat heb ik via couchsurfing een slaapplek weten te vinden bij Oswald. Ik kwam vanaf Besancon in Dijon aan en de trein naar Parijs diezelfde nacht kostte me een vermogen van zeventig euro. Ik besloot daarom niet naar Parijs te gaan, maar in Dijon te blijven die nacht. Want... er waren genoeg andere mogelijkheden om terug te komen. Ik denk dat de trein in Kortrijk aangekomen is. De omroepspeaker praat Nederlands: 'Eindstation van deze trein, Kortrijk, eindstation Kortrijk.' ik ga uitstappen.    In Kortijk uitgestapt en in Kortrijk weer ingestapt, zit ik in de volgende trein, nu richting Gent.     Maar goed, ik was in Dijon en kwam in couchsurfing uit bij Oswald. Na een korte woordenwisseling en een vraag of ik slaapspullen bij me had, gaf hij me zijn adres. Hij deed de deur open en zelden heb ik zo'n

Ik zit aan de tafel, thuis bij mijn ouders in het huis. Ik kijk om me heen en naar buiten en alles is precies zoals het was. Het lijkt wel alsof ik helemaal niet weg ben geweest. Maar voor mij voelt het zo anders om hier te zijn; ik ben veranderd als mens merk ik. Ik heb op mijn reis zo ontzettend veel mensen ontmoet en verhalen gehoord van anderen. Ik heb me, mede dankzij een gesprek met mijn tante, 'ik gun het je zo.' bezig gehouden met de verhalen van anderen en heb heel goed geluisterd en voor mezelf er uit gehaald wat ik wel zou willen en wat ik niet zou willen. Ik heb voor mezelf veel duidelijker gekregen wat ik wel zou willen in de toekomst en wat ik niet zou willen in de toekomst. Wat ik niet zou willen is bijvoorbeeld het eeuwig onderweg zijn in een caravan, zoals Gael en Micha. Na de ruzie met Flow, zijn ze maar gewoon ergens heen gereden, doelloos, richting een camping of een bos. Ze hebben geen plan en zijn enkel bezig met hier en daar geld sprokkelen om weer een an

Vandaag wil ik een blogje schrijven. Ik ben wakker geworden in de caravan van Gael en wilde een stukje hardlopen toen ik er achter kwam dat er geen stroom meer was. Dat was logisch want ze halen dat er wel vaker uit zodat ze de deur fatsoenlijk kunnen sluiten. Maar deze keer was de deur niet alleen gesloten, maar ook op slot gedraaid. En er was niemand meer thuis; iedereen was aan het werk of ergens anders.    Ik had honger maar besloot eerst een rondje te gaan hardlopen; lekker over de straat met de groene grasheuvels tussen de koeien, het dorpje binnen, langs Tommies huis, langs het kerkje en omhoog, het bos in. Via het harde zandpad ben ik langs de snelweg gekomen en via daar terug naar de caravan. Het huis was nog steeds op slot, maar deze keer was ik bezweet en wilde eigenlijk, naast mijn honger, ook graag een douche nemen. Gelukkig had ik nog een paar walnootjes in mijn jas van de oude boer uit Turckheim en groeide er een laatste tomaat, weliswaar groengeel, in de tuin van Flow.

Ik zit in het gras en kijk aandachtig naar hoe de vliegen een hondendrol opruimen. Mijn ukulele ligt naast me en de zon maakt een mooi licht op haar glanzende lak. Ik zit hier nu, in het gras en er groeit een paardenbloem naast me. Iemand zwaait naar me terwijl ze aan het bellen is. Dit gras is lekker om in te liggen. Ik pluk een grasspriet en draai het eens tussen mijn duim en wijsvinger. Ik wil deze plek niet verlaten, ookal weet ik dat het beter is. Corona heeft wederom roet in het eten gegooid en ik heb eerlijkgezegd geen idee wat er nu allemaal komen gaat en welke kant ik op ga, naar het zuiden of naar het noorden. In Frankrijk mogen we niet meer over straat lopen zonder een ingevuld papiertje en gaan vanaf zondag de grenzen dicht met alle omringende landen. Ik wil geen overhaaste beslissing maken en laat me graag meenemen door wat de buitenwereld te bieden heeft. Ook weet ik dat ik juist snel een beslissing moet maken.    Ik lig in het gras en zie allemaal kleine insectjes vliege