Een blog om keihard te lezen!

Er ligt een enorme lahmacun naast me die ik nu zo ga vernietigen. Ook deze blog heb ik al eens geschreven en ook deze blog ben ik nu opnieuw aan het schrijven wegens een storing in mijn telefoon. Het is ongelooflijk dat het weer gebeurd. Het is gewoon klote. Gelukkig heb ik net even met Robin en Edgar gebeld en dat was goed.
    Nu zit ik vol en heb ik geen energie meer om te schrijven, maar fuck het. Ik wilde beginnen met gisteravond, het festival. Om half zeven werd ik opgehaald door Jean-Paul en reden we naar het festival. Hier wachtte Julien ons al op en gaf hij me mijn kaartje. Hierop stond geschreven: 'Frederick Ukulele' dit zag de kaartjesknipper ook toen ik met mijn ukulele naar binnen liep. Hij keek op vanuit zijn stoel en knipte mijn kaartje.
    'Fred, you want a beer?' zei Julien.
    Ik zei ja.
    Ook dronken we veel wijn, droge, zoete en rooie wijn, alles door elkaar. Het was echt een fantastische wijn, echt gewoon om van te genieten op een zondagavond en een fles van leeg te drinken. Ik zei: 'Maybe try some framboise in it.'
    Ze deinsde achteruit. 'Framboise? No no no, you don't touch the wine. Wine should be made from grapes only.'
    'But why not try it?'
    'Noo no no no. Just no. Wine is made from grapes and not other things.'
    Maar ik bleef aandringen. 'Why not try something new? You can make a lot of money with it and buy houses and stuff.'
    Ze kwam wat dichterbij staan met haar blonde haren. 'Hey maybe. Than you can get a little part of it, like five percent for the idea.'
    Aaah dacht ik. Ik liep naar het podium om te kijken wat daar allemaal gaande was.
    Ineens kwam ik iemand tegen die ook bij het meer in de bergen tegenkwam. Hij had zijn kinderen ook hier mee naartoe genomen. 'I try to give them the best experiences I can get. That's why I asked you to play Nirvana at the lake.' Hij wilde zijn kinderen goed opvoeden met goeie muziek.
    Ik zat ondertussen in spanning te wachten op mijn optreden en... het maakte me niet uit. Ik kon toch pas gaan spelen wanneer de bands voorbij waren, rond een uur of elf, en dan zou het festival ook zo'n beetje afgelopen zijn.
    Er werd jaren zestig rock gespeeld, Elvis Presley en al die gassies die toen groot waren, dat soort muziek. Iedereen danste voluit, met hun heupen van links naar rechts, zoals er toen ook gedanst werd. Een vrouw ging volle bak. Ze was de motor van het festival.
    'Hey you.' hoorde ik naast me. 'You are banana.'
    Ik lachte, wetende dat ik mijn bananenpak aan had. Ik zei: 'What you mean?'
    'Oh you speak Anglais? I mean in France, when you are smiling all the time, your mouth is like a banana. And we call those people banana's. So you are a banana.'
    'Well, I think she is the banana tonight.' zei ik, en wees naar de rondspringende vrouw. Ik tikte haar op haar schouder. 'Do you want my shirt?'
    Ze keek me aan.
    'Because you are the banana.'
    'Aaah' lachte ze. 'Oui!'
    Shit, nu moest ik mijn shirt aan haar geven, en dit deed ik. Zij had nu een bananenshirt aan en ik geen shirt. Ik vond het ook wel weer cool.
    Iemand met lang haar en een rood rockshirt kwam naar me toe en wees naar mijn ukulele. 'Can I play?'
    'Yes man! It's yours.'
    Als een luchtgitaar begon hij te spelen, zonder dat hij geluid maakte. Hij had ondertussen zijn zonnebril opgedaan en trok zijn bovenlippen omhoog waardoor je zijn tanden zag. In volle overgave begon hij te spelen, op zijn knieen, als een rockster.
    Meiden werden versierd en de dj dansde achter zijn set.
    maar helaas was het al elf uur en ging de muziek uit. Nu was het mijn beurt. En daar ging ik: 'Ringeding dingeding, pingelde ping' en ik zong er wat overheen. Direct stond er een groepje in een cirkel om me heen en werd er gedanst en op het ritme geklapt. Mensen waren geweldig!
    Na afloop kwamen er een paar vrouwen naar me toe om te praten. Van een heb ik het nummer. Ik hoop dat ze vanavond in Colmar is en nog niets te doen heeft.
    Jean-Paul stond al op me te wachten en hij was veel te moe om nog te dansen of iets. Ik speelde 'Old man' voor hem en hij zei, rijdend in de auto: 'Let's go to the mac donalds, mister Fred.'
    'Great idea mister Tannacher!'
    Vandaag heb ik gechilled met Leon, Leo en een andere gast. We hebben onder het afdakje gezeten met drie uur lang stortbuien, 1 grote stortbui. Helaas had ik vlak voor deze stortbui mijn kleding gewassen en over het prikkeldraad naast de tent gehangen om te laten dromen. Ik heb een grote was gedaan, al mijn kleren, mijn slaapzak, mijn tas, en in eerste instantie wilde ik zelfs mijn tent wassen. Maar niet gedaan omdat het begon te regenen. Alle kleren heb ik onder het afdakje moeten hangen en het meeste is nog steeds niet droog, inclusief mijn slaapzak. Mijn slaapzak is nog steeds drijfnat en het is tien voor elf 's avonds. Ik ben ondertussen verkast naar het cafe naast de kebabzaak. het zit hier vol met Frans sprekende Noord-Afrikanen, Arabieren. Ik ben ook aan het bieren.
    Maar goed, vanmiddag dus een rustig dagje gehad onder het afdakje met Leon, Leo en die andere gast. Leon lulde alleen maar over kaas en waar het vandaan kwam, Leo lachte alleen maar als een kind en raakte Leon aan en die andere gast rookte de hele dag joints en dronk alcohol. Hij had een gemillimeterd kaal hoofd, een rood hoofd met rood haar, een rood gezicht en rode wenkbrauen. Hij zat daar aan tafel en zei niet zoveel, had een kromme rug en dronk af en toe van zijn bier. Hij zei af en toe: 'Boe' of 'Ba', letterlijk, ik kon er weinig van maken. Hij miste een paar tanden en had erg veel weg van een gorilla vond ik. Hij was wel echt een hele goeie gast, echt een chille guy. Een paar uur daarvoor vroeg ik hem iets in het Engels, een open vraag, en hij zei alleen maar: 'No' en liep weg. Ik kon er wel om lachen. Net zoals kleine Leo, die lachte alleen maar om alles wat hij zei en keek dan vragend naar Leon. Ik weet niet wat het was met Leo, maar hij was te oud voor de manier waarop hij zich gedroeg, hoe hij Leon steeds een beetje aanraakte en met grote ogen aan het kijken was.
    Leon was de enige die Engels kon en de gesprekken gingen over kaas en over dat Fransen anderen altijd afkraken over hun eten omdat ze hun eigen eten beter vinden. Ze waren allemaal wel chille lui eigenlijk, mijn voorlopige buren. Ze zaten allemaal al maanden op deze camping.
    Ik wilde niet de hele dag met hen zijn dus ben een stuk gaan wandelen, richting een oude ruine, een kasteel in de bossen van Colmar. Het was een oude bouwval, maar echt prachtig. Je kon vanaf beneden zo de muur op stappen en zo een rondje maken. Die muur was onder gegroeid met allemaal mos en zelfs bomen die zich al wortels wisten te nestelen tussen het cement en de stenen door. De muur was een meter breed en aan beide kanten zeker vijf meter diep. Het was levensgevaarlijk om er overheen te lopen, maar je kon vanaf daar een prachtige zonsondergang zien, hoe de zon achter de bergen verdween. Op deze muur heb ik uren gezeten, met mijn benen bungelend over de rand, mijn blog getypt. Maarja, pijnlijk puntje, die is nu kwijt.
    Ik had de hele dag alleen nog maar een salade gegeten als ontbijt en het was al een uur of acht 's avonds. Ik had honger en ben terug gaan lopen in het donker. Die lahmacun was een goeie. Ik ben blij en verzadigd en drink zo rustig mijn biertje op. Ik wilde dat ik voor eeuwig door kon typen want het gaat wel lekker zo. Helaas is m'n telefoon bijna leeg.

    Nog maals, ik zit onder het afdakje van de camping weer en heb net iemand zijn cheddar kaas gestolen uit de koelkast. iemand heeft mijn makreel gejat, dus heb ik een ander zijn cheddar gejakt. Fair play toch? Ik had honger en heb nog weinig gegeten na die lahmacun, niets eigenlijk. Ik kijk naar de was boven me die nog steeds niet droog is, vooral mijn slaapzak. Mijn slaapzak is nog drijfnat dus ga ik zometeen met mijn kleren aan op het matje liggen en hopen dat het niet koud wordt. Het is kwart over een. Voor nu: welterusten.

Ineens is het kwart voor vier en zit ik hier nog steeds. De andere man kwam langs, wankelend van dronkenschap en vroeg me of ik met hem mee kwam naar zijn plek. De hele avond kwamen er al harde geluiden en muziek van zijn plek en hij vroeg of ik mee ging. Dit deed ik. Morgen schrijf ik er over. Nu ga ik slapen.