Een (normale) dag

 Haaa, de geur van dennenbos en mos en takken en... wat is het heerlijk hier, de stad uit en door de bergpaadjes naar het zuiden, vogels die fluiten. Er schieten zoveel gedachten door mijn hoofd die ik allemaal op wil schrijven, maar schrijven en wandelen gaat niet lekker samen. Het is dunbebosd maar toch veel schaduw en het lijkt makkelijk om van de paden af te wijken en gewoon zelf een pad te maken.

    Ik dacht nog even aan Hrber, de Albaniër van gisteren en dat hij na een tijdje zei: 'I want to be optimist, you know, but is no possible. Like you, you are optimist.' 

    Ik wist niet zo goed wat ik tegen hem wilde zeggen, maar ik wilde hem maar wat graag in laten zien dat je optimistisch kunt zijn. Alleen toen bedacht ik me dat hij uit een uitzichtloze situatie kwam als vluchteling en dat hij echt een stempel in zijn paspoort nodig heeft om iets te kunnen in zijn leven. Ik heb met hem te doen en ik voel me dankbaar dat ik zulke reizen kan maken en dat mensen me willen volgen. Eerlijk waar, bedankt dat je het wilt lezen❤. 

    Nu ga ik verder wandelen.

Ik lig op een handdoek in een uitgestrekt grasveld met mijn blote piemel in de zon. Dit doe ik, ten eerste omdat ik het lekker vind om mijn piemel wat zonlicht te geven, en ten tweede omdat het goed is tegen de broeierigheid in mijn lies. Wel staan er twee huizen hier die me van een afstandje kunnen zien liggen, de mensen in de woonkamer dan. Naast me staat mijn tentje opgezet; het is bijna half zes. Ik vind het heerlijk, ga lekker vroeg naar bed vanavond. En het is echt prachtig hier. Er stroomt een klein beekje door het weiland waar het hele dorp, vijfhonderd meter verderop, van drinkt en van douched, dus die heb ik er gratis bij. Wel wil ik nog graag een plek hebben om mijn tas in te wassen want die geur is echt dodelijk vies.

    Oh, ik heb nog een smulrecept gevonden vandaag, echt het proberen waard. En als je het maakt, neem dan de meest verse en biologische producten, smaakt beter. 

     Goed, je pakt een vers knapperig stokbrood, hard van buiten, warm en zacht van binnen, en snijdt die open. Dan smeer je er als boter een beetje walnoten boursin op met daarop plakjes avocado. Deze avocado peper je in met zout en peper naar smaak en daarop snijdt je een tomaatje uit in lekkere dunne plakjes. Als je wilt wat cheddar kaas er over heen en als topping een lekker plakje gemarineerde zalm met een takje dille erop. Broodje dichtklappen en smullen maar. Heerlijk en gezond. Zelf krijg ik het speeksel alweer in de mond.

Nu zit ik in het cafe, de stamkroeg van deze vilage. Ik ben net door de buurman Julien naar dit cafe gebracht nadat ik vroeg of ik mijn spullen in zijn huis op kon laden. Nu laad ik de spullen in het cafe op en ga zometeen terug naar de tent denk ik. Het is geen bijzondere kroeg en er is hier niet zoveel te doen. Zonet zag ik nog twee mooie vrouwen lopen. Geen idee of ze toevallig naar de kroeg onderweg waren, maar gezien de oudere stamgasten zijn ze hier niet naar onderweg. Er staat paardenraces op en iemand is aan het gokken op die races. Ik vind het bijna sonde om hier mijn blog aan te besteden. Iemand zat naast me, een oudere man met een kaal hoofd en hij maakte gekke gebaren en wanneer hij een slok van zijn bier nam, deed hij zijn ogen dicht en streek zijn hand over zijn borst, de weg die het bier in zijn slokdarm nam om zijn maag in te komen. ‘C’est un bien, c’est un bien.’ zei hij dan en schoot in de lach. ‘Sante!’ en hij hief zijn glas. Ik tikte zijn glas dan aan en atte mijn bier. Direct kreeg ik een nieuwe van hem, allemaal op zijn kosten. Ik zit nu aan mijn derde en het bier smaakt me wel oke. Ik wilde eigenlijk niet drinken vandaag, maarja, mislukt. Toch is het anders dan de stamkroeg thuis. Thuis zeggen ze ‘Proost’ en hier ‘Sante, Eau de loage.’ En ik zeg maar wat. Volgens mij gaat deze tent zo sluiten. Ik mis Jaques en Mateo en Rebecca, de avond die ik met hen had en de avonden met Nina en de dagen met Andrea, Achim en Chillina en de dagen met Mikey en de avonden op de camping. Hier is niet zoveel te doen, dus moet ik op manieren mezelf zien te vermaken. Ik ben een beetje bang voor mijn spullen, die in de tent liggen een kilometer verderop, onbewaakt. Ik zit hier en heb niet heel goed op de weg gelet die Vincent had gereden om me hier heen te brengen. Ik ga terug naar Julien denk ik om mijn spullen op te laden.
    De tent gaat sluiten. Ik ga sluiten. Doei.

Het kan snel gaan is maar weer eens bewezen. Waar ik vanavond om acht uur nog naakt stond te douchen in het ijskoude bergbeekje en er een auto langsreed en vriendeijk naar me zwaaide, lig ik nu in een bed bij Julien en Eric in de garage. Het zou vanavond gaan onweren zeiden ze en ik kon wel bij hen in de garage slapen. Nadat ze alle spullen er uit hebben gehaald, kwam hun moeder zelfs nog met een stretcher aanzetten en een deken en een stoel waar ik op kon zitten Ik heb nog een matje en een slaapzak en het wordt echt een heerlijke nacht, vooral als het daadwerkelijk gaat stormen. Dan laat ik gewoon lekker de deuren open en ga ik van het onweer genieten terwijl de regendruppels op zo’n twintig centimter naast me neer vallen. Dat hoop ik.
    De avond was echt fantastisch. Ik deed alleen maar lachen en zwaaien en kreeg allemaal eten mee, biertjes, achterham, een baguette, een hele salamiworst, een banaan en een opgewarmd bord bonen in tomatensaus. Wat een prachtige mensen. Echt, wat een toewijding. Ik wou dat ik eens zoveel toewijding kon geven aan iemand, maar het enige wat ik had was een kopje brandnetelthee om te delen. We hebben aan tafel gezeten en gepraat over vanalles, de mooie plekken in de Vogezen. ‘If it is raining tomorrow, I can bring you to Gerardmer.’ zei Eric.
    Ik wilde eigenlijk niet gebracht worden, maar misschien als het heel hard regent wel. Maar eigenlijk wil ik wel gewoon blijven wandelen, puur omdat dit zo’n prachtig gebied is. De vogezen is echt prachtig, tich keer mooier dan de Ardennen. Dit is een stuk ongerepter en minder aangeplant. Er lopen overal smalle paadjes tussen de bomen door en alles is groen en grijs van bomen, rotsen en keien. Het gaat van boven naar beneden en van beneden weer naar boven en ondertussen kom je door schattige dorpjes. Ik wordt geroepen volgens mij. Ik wilde ‘Shelter from the storm’ van Bob Dylan voor ze spelen, als bedankje. Die tekst is toepasselijk voor wat ze me allemaal geven, echt fantastisch; ik wil het echt voor hen zingen en niet voor mezelf.
    Pfff, Julien heeft zelfs nog mijn natte kleren in de droger gestopt. Ik kan ze niet vaak genoeg bedanken.
    Holy fuck, dat was behoorlijk ongemakkelijk; ik begon dat liedje te spelen en probeerde het op gevoel te doen. Ze zaten er met zijn allen, vrouw, kinderen, vrienden van die lui, een stuk of acht, en ze keken me aan terwijl ik: ‘Come in she said I’ll give you shelter from the storm.’ zong. Ik probeerde me de garage in te beelden en de storm waarin ik me vanacht zou gaan bevinden en ik dacht dat het oke ging, totdat een van die kinderen in de slappe lach schoot. Die ouders trokken hem aan zijn arm en zeiden dat hij stil moest zijn en ik speelde maar door; ik dacht: gewoon doorgaan en nergens wat van aantrekken, maar dat kind bleef maar lachen. Ik kon wel door de gond zakken en werd er ook wel boos om. Ik stopte de muziek en keek dat kind aan en wist dat het mijn eigen ongemakkelijkheid was. Ik keek hem lang aan en hij probeerde zich achter zijn bril te verschuilen. Gelukkig was Julien er om me daarna een glaasje whiskey te geven. Ik dronk hem in een teug op en nam afscheid. Ik bedankte iedereen voor het luisteren. Whuaahahfafdasdfeee! Ik klrijg er nog de rillingen van.

    Ik denk er nog even aan, maar man wat vind ik dit erg zeg. Dit voelt echt als een afgang, kutkind. En ik schaam me ook gewoon kapot, ook om dit online te zetten. Wat de heck. Wel een lekker stuk salami heb ik gekregen. En nog steeds ben ik ze heel dankbaar hoor, die mensen. En schijt an, de volgende keer zou ik het zo weer doen.

           K lig op dat bed onder een sterrenhemel met een muziekje en speel zo een muziekje. Mijn bed staat iets buiten de garage en ik ben super blij. Ik ben echt fucking blij. Ik wil graag weten hoe jouw stemming is, ben je ook zo blij of is je dag wat minder? Laat het vooral weten want ik ben super benieuwd hoe je je voelt.