In de Vogezen!

 Ik ben verbonden met het bluetooth device. It's ready to pear. The bluetooth device is ready to appear. Kut, denk ik, nu moet ik een blog schrijven. Bijna had ik voor mezelf het excuus verzonnen om geen blog te hoeven schrijven. Maar toch, het bluetooth apparaat is verbonden. Ik ben zo verdikkeme moe dat ik ieder moment gewoon in slaap kan gaan vallen. Ik zou ook ieder moment zomaar in de koelkast kunnen gaan kijken of een verdwenen campinggast niet toevallig iets heeft laten staan. Dat zou zomaar kunnen gebeuren dat ik dan een kijkje zou nemen en de houdbaarheidsdata zou kunnen bekijken. Ik zit hier nu in de kantine van een camping. Het is half twaalf 's avonds op deze natuurcamping en het regent dat het stort buiten. Ik heb besloten, aangezien dit allemaal open is en m'n hangmat buiten hangt in de stortregen en hier een heerlijke bank staat en er maar drie gasten zijn op de camping, dat ik vanacht m'n slaapzak op deze binnenbank pleur en lekker hier ga pitten. Het was vandaag een behoorlijk pittige wandeling zonder al te veel hoogtepunten. Ik heb wel nog een gedeelte van een liedje kunnen leren, en 'Multicoloured angels' van Douwe Bob, dus dat is positief en een nieuw woord geleerd; prendre - nemen. En ik heb vanavond heerlijk gegeten met Yvette. Ze heeft met me mee gewandeld om m'n telefoon te zoeken. Hij was verdwenen, maar was hier op de camping uit m'n broekzak gevallen. We hebben een stuk gewandeld, terug naar het dorpje, Saint-Quirin, en weer terug omdat hij er niet lag. Ze was ontzettend chill, en na deze wandeling hebben we samen wat gegeten. Ik had weer eekhoorntjesbrood gevonden en oregano en zij had een heerlijke rode kool salade gemaakt en een stuk pâté van een plaatselijke slager. 'Ik vind het altijd leuk en heerlijk om plaatselijk te halen.' Zei ze. 'Geeft veel meer sfeer altijd en een heerlijke ambiance. Ik heb ooit de Santhiago de Compostella gewandeld, althans het gedeelte in Nederland en Belgie, want daarna kreeg ik te horen dat m'n man terminaal ziek werd en toen moest ik terug. Maar ik wil hem ooit wel weer af maken, maar ik wil nu ook eigenlijk wel naar Rome wandelen want denk dat het Spaanse gedeelte van de Compostella gewoon te druk is. Ik heb met wandelaars gesproken die om drie uur 's ochtends vertrokken uit de herberg omdat ze anders niet op tijd bij de bestemming aan zouden komen omdat ze anders geen plaats hadden in de volgende herberg. Maar daar ben ik te veel een avondmens voor. Ik kan niet zo vroeg vertrekken.'

   'Begrijpelijk.'

   Ze nam een hap van haar koolsalade en een hap van het opgebakken eekhoorntjesbrood met een uitje, knoflook, oregano, gember en bouillon. 'Yum.' zei ze. 'Soms dan denk ik, wanneer ik loop, aan: wie hebben hier vroeger gelopen, en hoe lang bestaat dit pad al, hoeveel mensen, wellicht uit de middeleeuwen, hebben dit pad al samen geperst. Dat fascineert me. Soms dan zie je ook van die paden die al helemaal ingedeukt zijn door het aantal voetstappen dat het te verduren heeft gekregen in de loop der jaren. Hoe lang bestaat dit al en is dit pad bewandeld in de middeleeuwen? Laatst zag ik een steen uit het bronstijdperk. Er stond wat in gekerft dat uit dat tijdperk kwam, drieduizend jaar voor christus. Dat vind ik zoiets moois. Ik had bijna het gevoel om zeven keer om die steen heen te lopen.'

   Ik vroeg me af waarom.

   'Nou, dat schijnt een soort meditatieve werking te hebben, door zeven keer om een steen heen te lopen, als die steen een betekenis heeft, een innerlijke betekenis. Maar ik ben gewoon heel geinteresseerd in de geschiedenis van bepaalde natuurlijke gebieden, wat er vroeger allemaal is geweest. Die steen heeft dus al meer dan vijfduizend jaar daar gestaan terwijl er mensen in hebben gekerfd. En ook, ieder pad, het hoeft maar honderd meter verderop te zijn, wanneer je loopt, is compleet anders dan het andere pad. De bomen zijn verschillend, de hoogtes zijn adners aan elkaar. Je kunt hetzelfde pad twee keer bewandelen, maar als je een pad honderd meter verderop bewandeld, dan is dat compleet anders.'

   Ik was het met haar eens.

   Er kwam een geluid vanuit het bos. 'Oh, daar wordt iemand opgegeten.' zei ze. 'Ik ben normaal gesproken nooit bang voor wilde dieren, behalve als het gaat om wilde zwijnen. Ik heb ze nog nooit in het echt gezien, ja een keer, maar die had een trainingspakje aan, een bruin trainingspakje.'

   Ik beeldde me een wild zwijn in met een trainingspakje en vond het een leuk beeld. Ik zag een wild zwijn in een adidaspakje rondlopen, breed aan de borst en dun aan het spek rond de achterpoten, een halter liftend.

   Er was ook nog iets tussen Italianen en lange neuzen. 'Ik weet dat ze in Frankrijk alles lekker maken met Room en suiker,' zei ze, 'en dat ze in Italië kunnen koken. Werd veel gezegd als grap. Een Italiaanse grap over Fransen.' Ze knipoogte. 

   Er was ook nog een fijne dame die rond liep op de camping, een prachtige dame van een jaar of twintig. Ze had een joggingbroek aan en kwam net de douche uit en keek me rechti in de ogen aan. Ze had veel weg van Selena Gomez. Maar helaas heb ik haar daarna niet meer gezien. Wel heb ik me even afgevraagd of ik naar Yvette wilde, of dat ik gewoon naar deze dame ging.

Vandaag geleerd dat Heksenboleten rood zijn van de onderkant, rode buisjes en vaak rode steeltjes hebben. Welke precies eetbaar zijn weet ik niet, maar er zijn meerdere soorten van. Het kunnen ook satansboleten zijn. Ik heb ze niet gegeten. Wel het eekhoorntjesbrood. Heerlijk, zoals Yvette ook zei.

   Nu ga ik wel slapen, pitten. Slaapze vanuit Saint-Quirin!