Hartje zomer in Zwitserland

 Ik zit onder een afdakje van een camping op woensdag veertien juli in Zwitserland. Het is zomer, en wat ben ik daar blij mee. Maar toch zit ik in een warme trui en en zien m'n vingers donkerrood van de kou. Het is negen graden hier en er valt regen op het ijzeren afdakje van deze camping. Het waait en ik zit ongeveer op zevenhonderd meter hoogte. Morgen wordt het hoogstens veertien graden en valt er eenenvijftig milimeter, een-en-vijf-tig milimeter. Niet veel verder naar het zuiden, ongeveer honderd kilometer, in Geneve, schijnt de zon en wordt het zevenentwintig graden over een paar dagen. Ik zie mezelf al zitten aan het meer op een terrasje met m'n zonnebril op. En... het is nog maar juli heh, de echte zomer, eind juli, augustus moet nog beginnen. Wat ik nu wil, is gewoon zo snel mogelijk naar de zon toe. Ik heb bijna zoiets van, ik sla de Alpen over en ga liftend naar Milaan, om vanaf daar verder te wandelen. In Milaan is het namelijk meer dan dertig graden met een blauwe hemel, iets dat schaars is vooralsnog deze zomer. Er zaten mooie dagen tussen, absoluut, onbewolkte dagen, en die probeer ik te koesteren, maar vooralsnog is het afzien. Het is gewoon een kut zomer, gewoon waardeloos, al is het wel goed voor de vegetatie en de biodiversiteit in dit gebied. Het is echt een prachtig gebied, ook met dit weer. Echt de moeite waard om eens een goede wandelvakantie te houden. Ik typ m'n vingers warm. Het is de Jura in Zwitserland, met koeien die overal in de bergen grazen, waar wandelpaden doorheen lopen en zwerfkeien in het gras liggen. Het is vooral graslandschap met koeien erin en witte keien die rusten tussen enkele dennenbomen, groot en klein, groepjes dennenbomen, groepjes zwerfkeien, groepjes kiezelkeien, groepjes koeien, groepjes koeienvlaaien, groepjes geiten en groepjes prikkeldraad. Ja ik vind mezelf grappig. Groepjes Zwitsers, groepjes water, groepjes huizen in het dal en groepjes zwanen. Het water stroomt ontzettend hard hier in de rivier achter me. Ik denk zeker twintig kilometer per uur. Wat me nou echt heel vet lijkt, is om daar gewoon een luchtbed of een zwemband in te gooien en over die rivier naar het zuiden verder te gaan, als hij zuidelijk stroomt. Even google raadplegen. Nee, komt uit in de Rijn. Zou wel gaaf zijn om op deze manier terug te komen, door de Rijn af te varen op een roeibootje of zo. Pwoaaaah. Dat zie ik mezelf eigenlijk best wel doen.

   Anyway, ik zit met een dilemma, want het is koud hier en ik wil het warm hebben. Ik ben een beetje geirriteerd om het feit dat het hartje zomer is, veertien juli, en dat ik de behoefte heb om handschoenen te kopen en een extra slaapzak om over de ander heen te trekken.

   Ik vraag me af hoe het met Christoph en Stephane gaat. Christoph, de wandelganger naar Santhiago, en Stephane, de wandelganger naar Rome. Ik heb laatst met Stephane gebeld, en hij was al in de buurt van Pontarlier, wandelend. Hij heeft het tempo er behoorlijk in. Daar zou ik nog wat van kunnen leren. Maar ik wil ook gewoon kunnen genieten van de omgeving. En ik wil dat de zon tevoorschijn komt. En ik wil ook een stuk gaan wandelen morgen. Ik wil eigenlijk wel gewoon in een keer door wandelen, gewoon een goed stevig krentenbrood kopen van een paar kilo, die voor de helft op eten en in één keer door wandelen naar Genève, is maar honderd kilometer ongeveer. Waarom niet? Nou omdat ik van m'n gewrichten houd, ik houd van m'n gewrichten en m'n lichaam, en daarom wil ik mezelf dat niet aan doen. Ik voelde vandaag, na een behoorlijke stijle afdaling met een zware tas, m'n knieen knikken terwijl ik op m'n telefoon zat. Maar rustdagjes zijn voor losers, zegt papa altijd. Nee dat heeft hij nooit gezegd, en ik kan lichamelijk wel wat rust gebruiken, geestelijk voel ik me fit, maar ik heb geen rust nodig momenteel. Daarom heb ik vandaag m'n hangmat opgehangen, voor vijf euro op een Zwitserse camping, zo duur als een brood, en ga vanavond vroeg naar bed. Ik ga zo wat eten opwarmen, een boekje lezen en gewoon slapen. Gewoon slapen. Hopen en slapen. Hopen dat die eenenvijftig milimeter geen waarheid wordt morgen. Brrr.

   Leuk, Ann heeft me vanmiddag opgebeld. 'Heey Fred, hoe gaat het?'

   'Goed.' ik zat net even op een bankje uit te rusten, dus ze belde op precies het goeie moment. Het was leuk om gewoon even lekker te kletsen met haar. We hebben het gehad over familierelaties, kinderen die stout waren, Ed, vakanties, surfen, Griekenland en eilanden.

   Goed, ik ga me opwarmen, en dan ga ik genieten van het weer. Er is toch niets fijner dan even een goeie regenbui. Het mooie is: dan hebben we dat ook weer gehad, het kan alleen maar beter worden.

Ik lig in m'n hangmat met een eindeloze regenbui dat neerslaat op het zijltje boven me, romantisch als dit klinkt. Maar dat is niet waar. Het is 5 uur 's nachts. Deze regenbui is al 12 uur bezig. En m'n slaapzak is doorweekt omdat dit zijltje water doorlaat. Af en toe voel ik de trilling van een vallende druppel door m'n hangmat heen gaan, er is niets wat ik er tegen kan doen. Ik voel m'n slaapzak natter worden terwijl ik diep in m'n hangmat verscholen lig. Mama ik haat Zwitserland. Echt waar, ik haat dit land, ook al heb ik ooit beloofd niets te haten. Kut regen, kut land, kut zijl, vervloekt, kutzomer. Ik ben hier wel zo ongelooflijk klaar mee, die druppels, die regen, die kou. Het is verdikkeme midden juli. Het wordt licht.

Dit is met een knipoog geschreven. Ik vind Zwitserland best leuk.

   Zojuist heb ik m'n zijl morten spannen omdat de boel echt drijfnat werd. Een boom aan de rechterkant en een jarrycan aan de linkerkant doen het werk. Ik ben blij met de mogelijkheid dit gedaan te kunnen krijgen. Morgen, vandaag ga ik wandelen door Zwitserland. Hier heb ik zin in, heel veel.