Deurdonderen

 Ik zit op een blokje hout en probeer m'n rug zo recht mogelijk te houden. Voor me brand een vuurtje, een mooi vuurtje, een redelijk vuurtje en een fijn verwarmend vuurtje. In me brand ook een vuurtje, want ik schrijf en ik kreeg gisteren en vandaag het gevoel om gewoon keihard door te willen. Ik wil nu gewoon tempo gaan maken. Ik kreeg het gevoel gisteren toen ik de Alpen van bovenop de berg zag, als een grijs gordijn met een vage mist er voor, een muur van jewelste, een muur van bergen, enigszins angstaanjagend; de gedachte eroverheen te willen, door te willen stappen. Ik ben enigszins bang om de Alpen over te trekken met een ukulele in m'n hand en een twee wandelstokken, een zware rugzak en een hangmat. Wel vind ik het een fijne angst: iets dat groter is dan ik, iets dat zo ontzettend reusachtig is, waarnaast ik me zo klein voel dat ik me weer even een dwerg kan wanen in de hand van een reus. Het voelt als een enorme uitdaging om de Alpen te overwinnen, om een paarhonderd kilometer wit gesteente te overbruggen. Ik bereid me voor en ik denk dat ik van tevoren een extra slaapzak ga kopen voor wanneer het kouder wordt. Ik stel mezelf voor hoe het zou zijn geweest als ik vorig jaar verder was gegaan, eind oktober, waarschijnlijk november.

   Nu is het anders, nu is het warmer, maar nog steeds koud. Anyway, ik wil schrijven over vandaag.

   Vanochtend werd ik wakker met een hoop gelach en geroep. Ik kreeg nieuwe buren. Van onder het zeiltje zag ik ze stoeien met een aanhangwagen, vier man, andere campinggasten die hielpen om de vouwwagen handmatig te verplaatsen. Het ging gepaard met een boel gelach: 'We were at Lac de Neuchâtel, but we needed to leave.' hoorde ik. 'The water went to high. Our trailer was underwater for like one meter. It was crazy, all the camping guests had to be evacuated to a different place. It was not because of the rain here, but the rain in the mountains.'

   Wow, dacht ik en stond op. Die konden wel wat hulp gebruiken. Ik besloot snel m'n spullen in te pakken en vroeg of de buren wat hulp wilden. Ze konden hulp gebruiken met het uitklappen, het ondersteunen van ondersteunhoutjes onder de wagen, maar vooral konden ze muziekale ondersteuning gebruiken. De zon scheen vanochtend door het tentdoek heen, en besloot, speciaal voor hen, 'Always look on the bright side of life.' te spelen, waarna die mevrouw moest lachen. 'Life's a piece of shit, when you look at it. Life's a laugh and death's the joke it's true. You see it's all a show, keep on laughing as you go, but remember that the last laugh is on you.'

   'Life's a piece of shit.' lachte de mevrouw.

   'So always look on the bright side of life.' zongen we met z'n allen waarna er in koor gefloten werd.

   Die meneer, ik ben z'n naam kwijt, kut, had een ACDC shirt aan en ik kon Thunderstruck, dus die speelde die. Het was leuk toen die mevrouw door had dat hij zo'n shirt droeg. 'Aaah' gilde ze.

   Die man speelde zelf ook gitaar. 'I have two ukulele's but it's quite hard.' zei hij.

   'Oh it's not.' zei ik.

   Hij lachte.

   'The three lower strings are the same patron as on a guitar.'

   'Oh really?' zei hij. En alsof hij het licht had gezien begon hij op Joekoe te spelen. Het was erg goed wat hij speelde, daar kon ik nog wat van leren. 'I play rythm guitar in my band usually. I'm from the rythm. I used to play bassguitar.' Ze waren super vriendelijke mensen, jonge, coole hippie-ouders met een jong gezin. Hij had een kleed met olifanten als ovetrek. 'I think I bought it in India.' lachte hij, 'I don't know anymore.'

   Helaas moest ik verder van mezelf, al had ik ook wel een rustdagje kunnen gebruiken. Het was een leuke camping. Maar goed, ik dacht aan: 'Deurdonderen' van Normaal en donderde deur. 'Papapapaa paa paa paa papa paa.' Het is moeilijk om tonen uit te schrijven. 'Diedadie daa daa daa daa dada daa. Ie wurd wakker, zooitje thuus. Wie doet et nie sloom, wie dot et dreug. Wacht moar op zien wonderen, gewoon deurdonderen.' Heerlijk om te spelen. Niemand kende de tekst in Zwitserland, en dat is het leuke.

   Dit speelde ik onderweg bij een kerk en hoorde applaus van achter me. Er zat een moeder op het gras met een baby. 'Merci.'

   Eventjes verder in Orbe; ik was Orbe nog niet uit, hoorde ik plots allemaal muziek vanuit een straat komen. Ik zag twee jochies skateboarden en toen ik de bocht om ging, was er een heel skatecomplex gebouwd voor de ingang van een winkel. Er werd zomerse deephouse muziek gedraaid. 'Do what you like, do what you like.' met een rustige strandbarbeat op de achtergrond; er waren jongeren van tussen de twintig en dertig op hun skateboard. Ze hadden Mac Demarco petjes op en droegen weide slobberbroeken met witte t-shirts die bijna over hun knieen heen hingen. Er was een barretje en er stonden banken, zitzakken en biertafels met mooie vrouwen. Ze waren aan het kaarten. Er kwam een dude naar me toe. 'Hey man, you want a beer?' vroeg hij, 'There is a bar, you can get a beer.'

   Ik liep naar de bar en bestelde een bier.

   'It's free gift.' zei een dude met een baard.

   Ik deed twee euro in de pot, Dutch style, gierig style. Iemand anders die twee biertjes haalde stopte er tien euro in. Swiss style.

   Er waren veel dudes, echt van die dudes. Ik weet niet hoe ik ze anders moest beschrijven. Ze hadden bijna allemaal petjes op, echt van die - voor de tijd style petjes, hadden lang haar, ronde zonnebrillen, dunne snorretjes en witte smiles. Ze waren aan het skateboarden en glidden over een ijzeren staaf waarna ze op een houten halfplank (helfplenk) surfden, gevolgd door een olly op de linker as van het board. Het was super cool om te zien. Een paar vielen plat op hun reet, waarna ze stijlvol opsprongen, alsof het de bedoeling was, en hun broek schoonveegden. Ik zat aan de biertafel en raakte aan de praat met twee dames die foktop aan het spelen waren. Ze hadden zonnebrillen op en eentje met Aziatische ogen, een bruine huidskleur, zwart haar, netjes afgelijnd tot haar schouders en een tattoeage op haar borst wat: 'Faith' zei, rookte een joint en vroeg om m'n 'Garnier.' Zwitsers voor: 'aansteker.'

   Ze vroegen of ik een potje mee wilde spelen. Gelukkig kende ik het spel en kon er zo invallen. Het ging in een rap tempo met nieuwe regels. Ik won het potje, waar ik enigszins van baalde. Ik wilde liever tweede worden, gewoon voor de sfeer. 'You want a beer?' vroeg ik.

   'Merci, c'est gentils.' zei ze.

   Er kwam iemand aan die iedereen van een soort wax liet ruiken. Er zat een geurtje aan. Hij smeerde het op de helfplenk. Het zorgde voor extra glue, extra schwung voor het board.

   Iemand gly-dde van de staalbuis, deed hem helemaal, ontweek de bank met een korte draai, sprong op de helfplenk, wipte z'n board met een draai om z'n as, over de schans en stond. Iedereen klapte en er werd gejoeld vanaf de banken. Het volume van de muziek werd opgeschroeft en er werd gedansd. Helaas moest ik verder van mezelf. Ik dacht: 'Deurdonderen.'

   Ik bedankte hen voor deze ervaring en wandelde verder terwijl er een jonge dame mee wandelde waarna we elkaar succes wensden met onze levens.

   Nog steeds in Orbe liep ik langs een cafeetje waar drie mensen aan een tafel zaten. Ze zagen Joekoe onder m'n arm en zeiden: 'Ukulele!'

   Ze vroegen waar ik heen ging en wat m'n plannen waren, waar ik vandaan kwam, hoe oud ik was en hoe ik heette.

   'Haha Fred?' vroeg de mevrouw. 'His name is also Fred.' zei ze en wees naar de meneer die naast hem zat.

   'Mon prenom, c'est Frederik. But call me Fred.' zei hij.

   'Mon prenom, c'est Frederik aussi, but call me Fred.'

   Hij lachte. Hij had een kaal gezicht en we raakten aan de praat. Ik kon bij hen aan tafel gaan zitten en speelde een paar liedjes op Joekoe. Er werd geklapt vanaf meerdere tafels, iets wat ik niet aan zag komen. De details van het gesprek ben ik vergeten. Het was een gesprek van: wat doe je, waar ga je, wat wil je, waarom doe je, heb je contact met je familie? dat soort vragen.

   Ik had weinig contact met m'n familie. Ma, we gaan van de week weer even bellen. Ik zou meer contact moeten houden met m'n familie en vrienden in Nederland, maar het leven hier op reis bied daar weinig mogelijkheden voor. Het is te druk.

   'Tu rencontre.' zei Fred. 'Je connai, tu connai, il/elle/on connai, nous connons, vous connez, ils/elles connient.' de vervoegingen van 'kennen.' Hij dronk van z'n rode wijn. 'Tu vais a Montreux?'

   'Peut-etre.'

   'Si tu vais, c'est beaucoup des champs de vin. C'est tres belle la-bas, Unesco' zei hij.

   Ik verstond het meeste van wat hij zei in het Frans. Ze praatten, naar elkaar en naar mij, in een normaal Frans tempo en ik kon ze verstaan. Ik vond het een geweldig gevoeld dat ik beter begin te worden in Frans en dat ik bijna een gesprek in me op kan nemen. Ik wil meer. Ik wil meer Frans leren, want het gevoel dat ik kreeg van het kunnen begrijpen wat mensen zeiden, was heerlijk. Ik wil beter Frans leren spreken en ook grammaticaal correct spreken en schrijven. Hiervoor moet ik Franse boeken gaan lezen. En wellicht in het Frans blogs gaan schrijven, maar dat is voor later.

   Ik wilde opstaan en gedag zeggen tegen Fred en de anderen, maar toen kwam de baas van de kebabzaak. 

   Fred zei: 'Tu donner lui un kebab?'

   'D'accord. que tu veux?' vroeg hij, z'n gezicht daaiend naar mij.

   'Ehm, une kebab?'

   'Une sandwich?'

   'Ouioui!'

   Hij ging naar binnen en kwam terug met een broodje kebab. Ik at hem op terwijl er een Canadees bij ons kwam zitten en een andere mevrouw die zich voorstelde, maar van wie ik de naam vergeten ben. De Canadees, lange haren, een rond buikje onder een zwart t-shirt wat hij in z'n spijkerbroek had gestopt, bestelde een halve liter blikbier en dronk hem snel op. Hij had een lange snor en een baardje. Hij leek me een aardig persoon, maar helaas moest ik verder van mezelf: 'Deurdonderen.' ik speelde het lied voor hen en wandelde verder. Het was drie uur 's middags en ik wandelde Orbe uit. Het was lekker wandelen, bonjouren naar voorbijgangers, een stukje door het bos, maar omdat de zon scheen, wilde ik door de weilanden wandelen. Dit deed ik, en al snel, hoe voorspelbaar ook, zat ik in een weiland omdat het pad ophield. Er reed een boer op een traktor rechts van me. Hij maaide z'n gras. Ik vroeg me af of hij me gezien had. Even voelde ik me net een lemming, zo'n muis die alleen maar rechtdoor loopt en zo de afgrond in wandeld. Gelukkig gebeurde dit niet. Ik zag de afgrond net op tijd. Er stond een bordje: 'Danger' voor het hek. Gelukkig maar. Ik klom over het hek en tussen een paar bomen kon ik, een op het oog klein watervalletje zien gaan, maar toen ik dichterbij kwam was het een enorme afgrond, zeker tien meter diep. Het leek op een rustig stukje vaarwater dat een klein stukje naar beneden ging. Het liep redelijk vlak allemaal, tot het moment dat het water wit begon te worden. Het kletterde wel een kilometer naar beneden, leek, vanaf de hoogte waar ik stond. Ik keek over de rand terwijl ik me vast hield aan een boom. Ik wilde niet dood, dus hield op met kijken. Ik wandelde verder langs het stromende water en vond kampplaats. M'n hangmat hangt nu naast een houten hutje terwijl er een vuur brand. Er lag een mooi rooster boven deze, al bestaande vuurcirkel van stenen waarop ik m'n kip heb gebakken. Ik had vier kippenpoten bij me, en dit was de perfecte mogelijkheid om ze te barbecueën. Ik heb er twee opgegeten, tosti-kaas erachteraan, morgen verdergaan. Deurdonderen. 

The rooster got roostered. Haha, leuk Fred. Ik ga me klaarmaken voor bed.