De halve marathon Eindhoven

 Even denken. De hardloopwedstrijd van gisteren, de halve marathon van Eindhoven die gelopen werd maar voor een heleboel stress zorgde. Dus ik wil er toch even over schrijven want het is toch belangrijk dat ik die richting op ga. Het publiek was echt geweldig! Mensen uit Eindhoven riepen ons vooruit met: 'AZ staat 2-0 op Ajax!' wat ons een boost gaf. En hoe blij en toejuichend iedereen was en mensen joelden en riepen en klapten. We liepen al een hele poos en overal om ons heen waren orkesten met blazers, saxofoons, grote ronde olifantentrompetten en trommelaars. Mensen zaten aan het bier en iemand zei: 'Bienfondu!' en gaf hem een high five. En dat deed ik ook bij mensen. Dus mensen begonnen te zeggen en roepen en voor ik het wist waren we op de tien kilometer. De tijd ging zo snel, echt niet normaal; we namen een bocht en ik besloot dat er veel te veel mensen voor me liepen en begon in te halen en als ik op deze manier kon blijven lopen dan zou ik het halen. Maar, er was een grote maar. Er liepen te veel mensen voor me op een te smal stukje weg waardoor ik niet verder en meer in kon halen dan ik wilde. Er was één iemand die mij inhaalde en hem besloot ik achteraan te gaan. Ik greep in m'n ballen en rende er achter aan. Steeds wanneer ik lekker bezig was wilden ik harder gaan lopen maar ik kon er simpelweg niet langs vanwege de overbevolking in alle straten. Sommige straten waren zo dun dat er net een kever tussendoor zou kunnen rijden, de rest was mensen. En dit was nog drie kilometer voor de finish. Dus het zou alleen maar drukker worden. Maar het werd er wel gezelliger van want op deze manier werden we over de finish heen gesleurd. Iedereen wilde maar één ding, dat wij allemaal de finish zouden bereiken. En dat is me gelukt!
   Helaas voor sommigen lukte dat niet; ik zag iemand met z'n ogen dicht op straat liggen en die werd in z'n gezicht geklapt door iemand van het rode kruis. En ook één van m'n vrienden, niet Gimon, die ook een goede tijd rende, maar Bienfondu was een kilometer voor de finish in elkaar gezakt; hij kreeg een hitteberoerte en was een paar uur buiten westen. Nog net kon hij mensen horen praten, zoals hij dat tegen mij vertelde: 'We kunnen niets doen.' toen hij wakker werd kregen we een belletje van het Rode Kruis dat onze vriend een beroerte had gekregen en dat ze hem nog maar net in leven hebben weten te houden maar dat hij nu bij is en we hem kunnen ophalen. Het was de duidelijke heldere stem van die man van het rode kruis die me liet schrikken. Wij kregen de dankbare taak om Bienfondu van hem over te nemen. En daar zat hij ineengedoken en aangslagen. Hij praatte en bewoog langzaam en Gimon praatte duidelijk naar hem wat hij wilde. 'Fietse zoeken.' zei hij. Dus we gingen de fiets zoeken en er was wat vreemd contact tussen ons drieën. We liepen over een bruggetje en ik bedacht me dat dit het moment was om steun te bieden als vriend. Dus we gingen de fiets zoeken en Bienfondu wilde eerst in Eindhoven slapen maar wist nog nauwelijks waar we überhaupt waren, want hij had een vriend in Eindhoven. De fiets konden we niet vinden dus we stopten: 'Heb je wel een fiets?' vroeg Gimon geïrriteerd. 'Ja ik ken dit soort situaties, laat die fiets maar gewoon.' We stonden in een kringetje en het begon koud te worden. 'Ik heb morgen om negen uur een afspraak dus ik moet nu terug.' zei Gimon en besloot weg te gaan. Ik had ook een afspraak om negen uur bij m'n werk die ochtend. 'We gaan jouw fiets vinden en dan breng ik je naar die vriend in Eindhoven oké?'
   En we vonden de fiets en Bienfondu zat achterop bij me en hield zich vast. Maar plots liet hij zich vallen op het asfalt. Hij krabbelde overeind en ging weer zitten. 'Waarom deed je dat?'
   'We moeten stop.' en hij liep naast me met een pijnzende blik en een verticaal streepje tussen z'n wenkbrauwen. 'Ik heb heel stress.'
   'Komt goed, we vinden die vriend wel. Je bent goed bij dus...'
   Verderop vonden we de flat waarin hij woonden en deden de deur open. Twee mensen op visite waren wat aan het eten en de originele vriend was niet thuis. Ik legde de situatie helemaal uit en zei dat deze mensen goed op hem moesten passen en dat ze hem wat eten moesten geven en drinken. Maar toen ik weer beneden stond dacht ik: dit voelt niet goed om hem zo achter te laten bij die wildvreemden. Net wilde ik hem bellen toen mijn telefoon over ging. Het was Bienfondu. Hij kon hier niet slapen want ze hadden geen plek vannacht. 'Wacht vijf minuten.' zei hij. Buiten werd het donker en koud dus ik trok wat extra kleren aan. Met de bus gingen we terug naar het station en Bienfondu kon nauwelijks meer een pas zetten. En ik ook niet! Ik was net zo kapot als hij. En toen stapten we bij de verkeerde halte uit en moesten verder lopen naar het station, een kilometer. Maar met muziek was dat een stuk beter. Dus dat was wel lekker. Maar toen in de trein kwamen we een leuke mevrouw tegen. Ze was gekleed in wollen kleding in de kleurencombinatie van een bij, precies dezelfde kleuren met geel en donkerbruin en een kleedje erover. Ze had een geleerd brilletje op en haren en we raakten aan de praat met haar. Ze hoorde me praten over de telefoon over m'n situatie en zei: 'Dat is nogal heftig zeg.' nadat ze een complimentje van me heeft ontvangen over haar kleding. 'Waar moeten jullie heen?' 
   'Ik breng hem terug naar huis in Hengelo.'
   'Joh, en woon jij daar zelf niet?'
   'Ik woon in Zwolle.'
   'Dus jij gaat die nacht nog terug naar Zwolle?'
   'Ja.'
   'Dan hebben jullie echt wat water nodig. Ik heb koude kruidenthee bij me, dat mogen jullie wel hebben.' en ze pakte een kruik uit haar tas die ze aan ons gaf.
   'Dank u wel.'
   'Jullie hebben beiden nodig.' zei ze, 'drink er allebei van.'
   Ik nam een slok en Bienfondu ook.
   'Maar wat een heldendaad van jou zeg! wat ga je zo doen?'
   Ik schoot in de stress. 'We gaan hem naar zijn huis brengen dus ik fiets op zijn fiets zo naar z'n huis en loop dan terug en hij moet morgen de GGD bellen. Ehm... en heeft hij wel iemand die daar op hem kan passen? Ehm...'
   'Door je buik inademen.' zei ze, 'en doe dat maar even voor zes minuten.' We deden ademhalingsoefeningen in de trein. Er was nog iemand die ons van ijsthee voorzag. Dus iedereen wilde een handje helpen. 60 procent wil helpen en zal alles doen om iemand in veiligheid te brengen, en 40 procent zal niet naar je omkijken en je zien lijden. Ik heb geleerd dat de lengte van een vriendschap niet zoveel zegt over de betrouwbaarheid. En dat veel mensen echt geen fuck om de ander geven.