Dag 2 en 3

Het is half twaalf de volgende dag en ik zit bij de kletsmajoor met een kopje koffie en een tweede hamkaas tosti met mayo. Vandaag wil ik in Zwolle terecht komen maar nog even over gisteren. Met lieve Linne ben ik een stuk Pieterpad gaan lopen. Ze had prachtige rooie haren, katachtige ogen en een Harry Potter brilletje. We hebben elkaar naar rechts geswiped en zijn met elkaar in contact gekomen. Het was een perfecte dag om te meeten, omdat ik toch in Ommen was. Ze had een longboard bij haar en wilde graag een stukje met me meelopen. Onderweg zijn we een zwervend winkelwagentje tegen gekomen die mij perfect leek om te gebruiken als pakezel. In het begin ging het prima en had ik een manier gevonden om te reizen; terwijl ik op Linne's longboard stond, duwde Linne het karretje. Dankjewel nog Linne, voor als je dit leest, xx<3.
    Ik zag het al voor me; met de winkelwagen naar Italië. Al snel werd het pieterpad zand en boomstronken die overbrugt moesten worden. Hier kwamen we door, door een strotouw aan het wagentje te binden en om mijn middel te knopen. Linne stond erachter en stuurde de wagen zodat het niet omver donderde. Het was echt ploeteren en er waren een boel mensen die ons aankeken en lachten en hun hoofden van 'nee' schudde.
    'Waar is de supermarkt?' vroeg iemand.
    Ik zei: 'Ik denk daarzo.' en wees richting de kant van Ommen.
    'Snap je hem niet?' zei zijn vrouw.
    Ik keek achterom, naar de winkelwagen. 'Haha, ja tuurlijk snap ik hem.'
    Hij vroeg me waar we mee bezig waren.
    'Ik ben onderweg naar Italië.' zei ik, en Linne is mijn assistente.
    Hij kneep zijn ogen samen en barstte in lachen uit. 'Nouu, je bent gek. Je gaat toch niet over dit soort weggetjes met een winkelwagentje naar... hahaha. En jij dan?' hij keek naar Linne. 'Ga jij ook mee?'
    'Neehoor, ik ga zo weer naar huis.'
    Ik vond het jammer dat ze dat zei, maar ze moest de dag erna werken.
    'Ik geef je mijn nummer,' zei hij. 'Dan kun je me bellen wanneer je opgehaald wilt worden. Ik kom zelf uit Amersfoort en we zijn op zoek naar een huisje in Ommen. Wij vinden het nog niet zo heel tof hier.'
    'Ommen is een leuke stad hoor.' zei Linne
    'Oh, ik dacht dat het een dorp was...' hij keek weer naar mij. 'Maar ik ga niet verder dan honderd kilometer, hoor.' Hij meende het. Hij meende het dat ik hem op kon bellen en dat hij me op wilde halen. Hij gaf me zijn nummer en toen liepen we door. Hij moet natuurlijk gedacht hebben dat dit een kansloze opgave was met die winkelwagen en dat hij me graag wilde helpen.

We liepen door en na een paar kilometer zei Linne dat ze naar huis ging. We gaven elkaar een knuffel en ik zag haar op haar longboard wegrollen. Feit bleef; ik stond er weer alleen voor. Ik liep door richting Lemele en daar nam ik de afslag naar Lemelerveld en kwam ik langs een lange rechte weg te lopen. Het winkelwagentje was moeilijk in bedwang te houden en rolde steeds van de weg af dus ging ik er naast lopen. Ik begon naar koeien te zingen om de moed er in te houden. Éen koe kwam naar me toe gehuppeld en ik gaf het wat gras.
    Ik liep door en de weg zou nog kilometers rechtdoor gaan. Auto's raceten me voorbij en de windvlagen die ze meenamen stootten tegen mijn lichaam. Ik was al lang blij dat ik die tas niet hoefde te tillen.
    In Lemelerveld kwam ik bij de supermarkt en zette het winkelwagentje netjes terug in het schap. Ik haalde er nog twee euro uit ook. Die heeft ook een mooie reis meegemaakt. Ik kocht wat eten en ben naar een camping gelopen. Hier kon ik voor het eerst spelen met mijn Kelly's Kettle, een klein ijzeren bakje waar je een vuurtje in kunt maken en een soort ketel op kunt zetten. In de wand van deze ketel kun je water stoppen wat je over het vuur heen zet. Het vuur krijgt dan nog steeds de ruimte om er aan de bovenkant van het cirkelvormige keteltje uit te komen. Hier heb ik een pannetje opgezet en ben gaan koken. Alleen lukte het voor geen meter, dat vuur kreeg ik niet aan met die kleine takjes en die grotere takjes en die nog iets grotere takjes. Het was een gekut van niets; zelfs gedroogd gras werkte niet; het gaf even een grote vlam maar doofte vrijwel direct.
    Na een half uur stoeien was ik het zat en spoot het vuur aan met een deobus. Eindelijk kon ik koken; uien met wortels, brocolli en ei. Er zat weinig smaak aan, maar het was voedzaam.
    Later die avond heb ik even gebeld met mijn tante en met Joris; we hadden het over hoe het nou eigenlijk verder moest met mijn leven.
    'Kun je niet beter een studie gaan volgen? Je bent zo'n leuke jongen en ik gun het je gewoon zo heh, ik gun je gewoon dat je een studie gaat doen en later de vrijheid hebt om te doen wat je wilt en daar ook het geld voor hebt. Ik zou het je echt op het hart willen drukken. En kun je niet beter een plek gaan zoeken waar je kunt settelen. Een plek waar je je fijn voelt in de omgeving en waar je met een leuke vriendin kunt zijn?'

    Ik was niet echt overtuigd; het voelde een beetje alsof ik maar gewoon normaal moest gaan doen, zoals iedereen het doet. Ik wil het op deze manier doen.
    'Vraag bijvoorbeeld veel aan mensen wat ze hebben gedaan om te bereiken wat ze hebben bereikt. En hoe hun leven is gelopen, daar kun je veel van opsteken. Dan kun je kijken van: dit wil ik wel en dat wil ik niet. En je bent wel heel erg eigenwijs.'
    Klopt, dacht ik, en een wijze les van mijn tante. Een positief belletje.
    In de waskamer ben ik iemand tegengekomen die een soort speciaal tape had, wat hij op iedere wond of iedere blaar plakte. 'Ik ben zelf schaatser en het werkt fantastisch. Echt, je hebt maar één stukkie neuwdig en dat blijft er geweun vier, vijf dagen op zitten, en dan kun je euk nog douchen. Kom straks maar even naar onze tent toe, dan plakken we er wat op.'
    Straks ging ik naar zijn tent en kreeg direct een biertje van ze. 'Wil je euk nog even een douche? Wij hebben hier een privédouche, dan hoef je niet onder de koude douche in het washok. Echt ideaal. Als je even je handdoekie pakt dan spring je hier maar even onder de douche.'
    'Pak je handdoekie maar even.' zei zijn vrouw.
    Ik pakte mijn 'handdoekie.' Lekker gedouched, lekker tape geplakt en lekker in bed gaan liggen. Hier heb ik de laptop open geklapt en ben een stuk gaan typen voor een blog maar ben tijdens het schrijven in slaap gevallen.
    De volgende ochtend was de tent zeiknat en heb ik alles ingepakt. Alles was nat en het begon ook nog te regenen en ik stond daar op dat grasveld met een poncho aan en een natte gitaar en mijn tas doorweekt. Ik dacht: Misschien is het nog niet zo'n gek idee om een opleiding te doen en een huisje te zoeken waar ik kan settelen met een leuke vriendin. Ik dacht: dat ga ik doen! Maar eerst naar Zwolle, kan ik lekker opdrogen en in een huis zitten bij Edgar.
    Ik kwam ineens lang de kletsmajoor; een koffiehuisje gerund in samenwerking met verstandelijk beperkte mensen. Je kunt zeggen wat je wilt, maar ze maken daar heerlijke tosties en heerlijke koffie. Ik ben aan de praat geraakt met een mevrouw die daar werkte. Ze had een westers accent en kwam uit een klein dorpje in de buurt van Delft. Ze vond het fascinerend wat ik aan het doen was en wilde me graag een handje helpen. Ze belde speciaal haar man op om mij naar de liftplaats toe te brengen. Hij kwam direct naar het caféetje om mij er heen te brengen. Maar ik was nog niet klaar met typen van mijn blog...
    Bij de liftplaats heb ik op een stoel onder een afdakje gezeten en ging ik even gitaar spelen. 'It's raining and raining and raining and raining and raining and raining and raining' zong ik. 'I don't care and everything is fine, and it's raining again.'

Ik heb mijn duim een kwartier lang in de lucht zitten steken maar geen auto stopte. Ik moest iets anders proberen, dus deed ik een mondkapje op. Ik huppelde naar de weg en stak mijn duim op naar een voorbijrijdend busje en die stopte direct. Het mondkapje werkte dus. Hij draaide het raampje naar beneden.
    'Kom je langs Zwolle?' vroeg ik.
    'Ik moet naar Dalfsen maar kan je wel meenemen.'
    Ik stapte bij hem in en we lulden wat. Hij verkocht autoruiten door het oosten van het noorden van het land, in de buurt van Almelo.
    'Maar je moet naar Zwolle zei je? Ik moet zometeen naar Wezep dus kan je wel afzetten in Zwolle, dat vind ik geen probleem. Wat is het adres? En wat is je plan eigenlijk? Heb je een groter doel?'
    Ik vertelde hem dat ik onderweg was naar Italië maar dat ik eerst nog even bij een vriend langs ging in Zwolle.
    'En dan ga je op de duim?'
    'Nou,' zei ik, 'nu ik zo snel van plek naar plek kan komen en nu de regen maar niet ophoudt, ga ik denk ik op de duim.' En fuck dat ook. Waarom zou ik mezelf dat aan doen om duizenden kilometers te gaan lopen met die rugzak. Ik hoorde vandaag van Edgar dat ze bij het leger ook met zulke zware tassen moesten lopen en dat er na tien kilometer al mensen afhaakten. Ik heb de vrijheid om te gaan liften, fuck lopen.
    'Ik heb vrienden,' zei hij, 'en dan praat ik over vroeger, echt een heletijd geleden, die zijn met zijn vieren, en dan twee aan twee dus in duo's naar Italië gaan liften, en toen hebben ze een wedstrijdje gehouden wie er het eerst zou zijn. Éen groepje is er met twee dagen gekomen en die ander met drie. Maar tegenwoordig zie je dat niet zoveel meer dat mensen gaan liften. Vroeger zag je nog dat er bij ieder tankstation wel lifters waren maar tegenwoordig zijn mensen toch wat preutser geworden volgens mij.' Hij had een vriendelijke lach op zijn gezicht. 'Of het komt door die telefoons dat mensen niet zo snel iemand in het echt aan durven te spreken.' Hij knipoogte. 'Maar daar heb jij geen last van volgens mij...'
    'Haha nee, jij volgens mij ook niet.'
    De rit ging super snel en na een minuutje of dertig kwamen we in Zwolle aan. Hij zette me voor het huis van Edgar af en toeterde een paar keer toen hij weg reed. Echt een ontzettend vriendelijk mannetje.
Bij Edgar was het als vanouds. Het voelde bijna als thuiskomen. We hebben zitten lullen en lullen en kwamen bij een burgercaféetje uit en hebben een heerlijke burger gegeten. We hebben vanalles besproken en we hebben ook besproken dat ik me eigenlijk nog niet zo lekker voelde en dat ik er tot nog toe meer van had verwacht. Ik begon me echt kut te voelen en zag het niet meer zitten om door te gaan met deze reis.
    'Het is je derde dag, Freek, tuurlijk is het even kut. Je moet er gewoon aan wennen. Het komt allemaal goed.'    
    Maar ik voelde me opgesloten in mijn hoofd. Ik zat in mijn hoofd en dacht aan dat ik leuk moest zijn voor andere mensen en dat ik me zo leuk mogelijk moest gedragen. Het was een uur of acht 's avonds en de supermarkt was nog open. Ik nam een grote slok vodka en ben naar de supermarkt gegaan. Ik was boos op mezelf en op de wereld omdat ik me niet goed kon voelen. Er zat een soort vuur in me en ik had sterk de drang om me op één of andere manier schaamteloos te uiten, mijn expressie te uiten om mezelf te overtuigen dat het allemaal niet uit maakte wat anderen van me zouden vinden. Ik besloot een boodschappentas over mijn hoofd te doen en er een kijkgat in te maken. Op deze manier heb ik door de supermarkt gelopen en een paar speciaalbiertjes gekocht. Ik lachte niet naar mensen en deed alsof het de meest normale zaak van de wereld was. Mensen giechelden. 'Hij heeft in ieder geval een goed mondkapje op deze manier.'

    Ik dacht: ja, het is een mondkapje inderdaad. Maar het kon me niet schelen wat mensen er van vonden. Het gaf me een bevrijdend gevoel dat ik gewoon een boodschappentas over mijn hoofd kon doen. Het is gek maar ik begon me echt beter te voelen nadat ik dit gedaan heb. Ik voelde me bevrijd uit mijn hoofd en had een energie gevonden die ik nog niet had gevonden deze reis.
    Terug bij Edgar heb ik een paar traptechnieken tegen een boksbal geoefend en hebben we muziek geluisterd en bier gedronken. Ik heb hem een paar gitaargrepen geleerd waar hij lichtelijk gefrustreed van raakte. Hij is nu naar bed en ik ben nog even op de bank gaan zitten met muziek van The Lion King en zit nog even te schrijven aan mijn blog.
    Morgen wil ik een lift pakken naar Deventer. Wellicht word ik door Marit opgehaald met de scooter en brengt ze me helemaal van Zwolle naar Deventer. Dat gaat nog wat worden met al die bagage.