De fontijn

Schijt aan alles. 'Hey mister, I wanna know. Are you a hipster, or a hobo?' Dit lied spookt door mijn hoofd. Ik zit op een bankje in Nijmegen en weet waar ik naartoe ga zometeen, naar Ruben, een vriend van Aaron, maar ik zie het even niet zitten. Ik slaap net zo lief onder een brug vanavond, wat kan het mij schelen? Ik voel mijn ogen vochtig worden en denk aan het gesprek met mijn vader vanochtend. We hadden weer een compleet andere mening over iets. Ik vroeg hem wat hij vroeger wilde doen wat hij nog niet gedaan had.

   'Geen idee.' Zei hij. We liepen samen door de regen richting een theetuin. Maar ik vond het een slap antwoord, een planloos antwoord. Toen vroeg ik wat hij er van vond wat ik deed en toen zei hij: 'Ik denk dat je er voor kiest om zwerver te worden en dat doet me wel wat. Dat raakt me.'

   Ik word verdrietig van deze gedachte en nu zit ik hier naast een fontijn in Nijmegen en denk ik: misschien had hij gelijk. Misschien ben ik een zwerver die geen vaste plek wil hebben en die altijd van plek naar plek loopt. Het is half 9 's avonds, nog een uur lopen naar Ruben. Ik zou graag een knuffel willen nu, een vrouw die naar me toe komt en me de meest warme, blije knuffel geeft die ze in haar heeft.

   Vanochtend was regenachtig en mistig, maar des te mooier was het lage landschap naast de Rijn, die plots van naam veranderd naar de Waal. Ik liep een stukje voor mijn vader. 'Maar als je geen plan hebt, wat ga je dan doen als, stel nou, je naasten verongelukken in een auto ongeluk?'

   'Geen idee, heel verdrietig zijn, maar dan haal je ook het meest extreme er bij. Maar dan vind ik mijn weg wel. En misschien ook niet. Waarom stel je deze vraag?'

   Ik wil hier niet over verder schrijven want dit wordt me te intiem.

   We liepen over een kronkelpaadje tussen de wilgen en de bloemen. Er waren wilde paarden op vlaktes waar plassen waren, koeien die daarin baden, hazen, zwanen die zwommen. Het landschap was prachtig en onwaarschijnlijk dat er ook maar ergens in de buurt een theetuin was. En ineens stak er een puntdak boven het struikgewas uit en was daar, middenin de mistige rimboe een theetuin. En toen we het trappetje naar boven opliepen, wisten we niet wat we zagen; de mooiste bloemen, kortgeknipte gazonnetjes, kleine stenen trappetjes, palmbomen, bamboe, fontijntjes, tafeltjes op het gras en een klein houten hutje met banken en stoelen die bekleedt waren in de mooiste kleuren. Het zag er super spiritueel uit, Vietnamees of Marrokaans, alleen nog een waterpijp.

   We gingen er zitten en bestelden een kopje thee. We zeiden niet zoveel en keken vooral de tuin in. Ik dacht aan Marit, die me de link doorstuurde van deze plek. Dankjewel daarvoor.

   'Broodje kaas?' Vroeg pa.

   'Broodje kaas.'

   We waren aan het wachten totdat ma en Edgar langs zouden komen. We wisten ook dat het ze nooit zouden lukken om deze plek te bereiken; ma omdat ze geen gevoel van richting heeft en Edgar omdat hij blind is. Dus liepen we terug en haalden hen op.

   Na een poosje zitten zijn we naar Nijmegen gegaan, zijn we er heen gereden en bleven Edgar en ik over. Ik gaf mijn ouders een knuffel en ze zijn verder gereden. Ik voelde me wat Melancholisch over dit afscheid, lastig te beschrijven. Alsof ik ze weer voor even niet zou zien en dat ze me later weer ergens op zouden zoeken.

   In Nijmegen zijn Edgar en ik naar een thaise massagesalon gelopen en hebben een fantastische massage gekregen. Hij voelde extra lekker na al die gelopen kilometers en die dame ging er echt voor. Af en toe hoorde ik Edgar kreunen en na een tijdje was hij zelfs aan het snurken. Ook ik kon er wel bij slapen. Het was gewoon een uur lang alleen maar energie ontvangen, energie die er met een soepele calme zachte handbeweging ingepompt werd. Ja, dat konden die vrouwen goed. Hierna voelden we ons helemaal bloemig en waren we non stop aan het gapen. 45 euro per persoon.

   Hierna zijn we naar een Thais restaurantje gegaan en hebben heerlijk Thais gegeten. Met Edgar is het altijd heerlijk lullen over alles en nog meer. Hij vertelde me hoe een vrolijke nacht hij heeft gehad na een darmspoeling met een beetje ketamine. Hij liet me fragmenten horen die hij had opgenomen en het enige wat je hoorde was. 'Haaaaah. Hoooooh. Aaaash.' Het was super grappig om terug te horen. Hij vertelde dat het voelde alsof je al had bewogen voordat je de gedachte had om te bewegen. Dat hij al op de bank zat voordat hij dacht: ik ga op de bank zitten. Ik ben blij voor hem dat hij die ervaring heeft meegemaakt.

   Na de Tom Kha Kai soep en de kip, hebben we afscheid genomen en ben ik op een bankje gaan zitten. En hier zit ik dan. Ik denk dat ik ga lopen tot de zon komt morgen vroeg. Misschien kom ik een leuke vrouw tegen.