Landbouwbeheer en Antoine

Een tijdje geleden voor mijn laatste blog maar ik heb nu eventjes tijd. Het is zes uur 's avonds en ik zit bij een cafeetje midden tussen de heuvels naast een visvijver. Het is echt in the middle of nowhere naast een enorme fabriek. Ik denk dat het een zandsteenfabriek is, gezien de afgesneden gele rotsen voor me.

    Ik heb me de afgelopen dagen niet heel lekker gevoelt om eerlijk te zijn. Ik voelde me wat opgesloten in Maastricht, opgesloten tussen de menigte op straat. Ik vond het gewoon iet heel fijn in de stad, ondanks de mensen die er waren. Ik ben op plekken geweest waarvan je denkt: hoe kom je daar?
    Toen ik vanaf Valkenburg Maastricht in gelopen kwam, heb ik contact met Simon gehad over wanneer hij hier aan zou komen. Alleen waren zijn plannen veranderd omdat hij eerder op vakantie ging. Zijn broer moest zo snel mogelijk Antwerpen uit omdat België in lockdown zou gaan. Hij ging samen met zijn broer op vakantie dus dat is eerder geworden. Wel had hij een slaapadresje voor me in Meerssen, een dorpje op zes kilometer boven Maastricht. De man heette Antoine waar ik kon overnachten. Ik belde hem op en kon er direct heen. Dit deed ik niet. Ik heb eerst nog een biertje gedronken op de boot, bij super vriendelijke mensen. Ik wilde mijn flesje water vullen, en na een gesprekje werd ik uitgenodigd op de boot. Hun zoon heeft van Stockholm naar Griekenland gelift.
    Het is fijn om even weer te schrijven, om even weer tot rust te komen. Ik heb de natuur echt gemist die paar dagen. Klinkt heel gek, maar het voelt heerlijk om weer even door de natuur gewandeld te hebben.
    Afijn, ik had geen zin meer om naar Meerssen te lopen, dus ben zonder in te checken de trein in gestapt. Zonder uit te checken stapte ik ook weer uit en ben naar het huis van Antoine gelopen. Hij woonde antikraak in een oud schoolgebouw. Hij had twee kamers ter beschikking, een keuken, een tuin en een gymzaal voor weinig euro per maand.
    Toen ik zijn erf op kwam lopen, kwam hij me tegemoet op zijn eenwieler. Hij had grijs, lang haar in een staartje en een grijs baardje, een vierkant brilletje, zeer dun lichaam en balancerend.

    Lol, Antoine heeft me nog leren eenwieleren. Hij heeft zelfs eens harp gespeeld terwijl hij aan het eenwieleren was. Wat een gekke guy. Hij vroeg me die nacht of ik met hem mee ging dumpsterdiven. Dit hebben we gedaan. We zijn midden in de nacht naar de Jumbo gereden en hebben daar de lekkerste nijen zitten vissen. Geen verdere details. Naast hem in de auto was ontzettend gevaarlijk; hij had nog maar een jaar zijn rijbewijs en reed wel drie keer door rood heen.

    'Gozer je rijdt door rood.' Zei ik.

    'Oh shit, dat had ik helemaal niet gezien.'

    Ik kneep mijn billen samen en deed mijn gordel maar even om. Antoine was een chaoot, hij raakte steeds zijn spullen kwijt in de werkruimte en verzon de minst praktische oplossingen voor de makkelijkste dingen. Zo wilde hij een nieuwe trapper op zijn eenwieler slaan en had daarvoor een plankje hout gepakt waar hij met een brander een gat in probeerde te maken. Naast hem lag een boormachine. 'Dat boortje is niet groot genoeg' zei hij.

    'Boor er dan een gaatje naast.'

    'Oh ja, dat kan ook.'

    Dus hij boorde er een gaatje naast en sloeg vervolgens met de hamer tegen het hout aan, maar toen brak de plank in twee. Hij had niet eens een houtje nodig om die trapper er in te slaan. Hij had net zo goed een inbussleutel kunnen gebruiken.

    Hij bouwde zijn eigen harpen en wilde die gaan verkopen. Alleen had hij wel tien verschillende harpen staan die nog niet af waren. 'Ja, na een tijdje heb ik geen zin meer om er aan verder te werken.' Zei hij. 'Maar nu wel. Je bent een leergierige leerling en dat motiveert mij ook weer om verder te gaan.'

    De volgende dag zou hij gaan jongleren met een groepje, maar was hij toch maar thuis gebleven omdat hij te moe was; 'ik heb vanochtend ook al iemand over de vloer gehad.'

    Wel heeft hij me leren eenwieleren en kan ik nu ongeveer tien meter!

    Er gebeurd gewoon te veel om allemaal op te schrijven en het ook nog leuk en leesbaar te houden.. Ik hik op twee gedachten, al een hele poos. De ene gedachte verteld me dat ik terug moet gaan naar Maastricht en daar bij de kunstenaars in het kraakpand moet overnachten en de andere gedachte verteld me dat ik door moet lopen en ergens in dit prachtige natuurgebied ga kamperen. Ik weet wat ik wil kiezen maar voel me saai en ondankbaar tegenover de gasten in Maastricht.
    Gisteren heb ik in een oude graanopslag geslapen wat bewoond is door een man of 15. Allemaal zitten daar kunstenaars en studenen en uitvinders. Ik heb er een rondleiding gekregen en het was echt onbeschrijfelijk. Overal hingen schilderijen, er waren muurschilderingen, teksten met quotes, lege bierflesjes, halfvolle bierflesjes, chillruimtes. Er was een heel skatepark binnen, een gymzaal waar zwaardvechten werd gedaan. Die man heeft me nog een demonstratie gegeven met een zwaard dat hij letterlijk tegen mijn schouders duwde. Mensen hadden hun eigen kamers gebouwd met doeken en lakens die ze op hadden gehangen in een open ruimte, doorgezaagde caravans, boomhutten op de oprit. Het gebouw lag op een industrieterrein naast de Maas. Ik drukte er op de bel, die zelf gemaakt was met een soort schuifknop. Ik hoop dat het allemaal nog te volgen is. Er was zelfs een uitvinder van 88 die daar nog tussen woonde. Hij heeft speciale putten uitgevonden die hij heeft tentoongesteld in Afrika.
    'Jow man.' zei een bewoner in de deuropening.
    'Jow, ik werd doorgestuurd door iemand daar op de brug, die zei dat ze hier wel eens wandelaars lieten overnachten.'
    'Ja dat klopt, kom binnen!' De jongen had een pet op, een wit slobbershirt en twee piercings door zijn lip. Ik liep achter hem aan door een donkere vochtige ruimte. Ik had geen idee waar ik terecht was gekomen, totdat we in de keuken uitkwamen, waar vier mensen jointjes zaten te roken en bier dronken op de bank. Iemand zat gitaar te spelen en direct werd me een biertje aangeboden.
    'Is het oke als hij hier vanavond slaapt? Hij is onderweg naar Rome en gaat morgen weer door.'
    Ze keken me aan en zeiden allemaal 'ja.'
    'Oke, loop maar mee,' zei Daily, de jongen die de deur voor me open deed. Hij liet me de 'guestroom' zien. Dit waren twee bedden boven elkaar waar op iedere verdieping vier matrassen lagen. Ik kon een matras uitzoeken.
    En nu ga ik naar een plek om mijn tent op te zetten en dan schrijf ik deze post af.

    Mijn tent is opgezet, vlak naast een caravan aan een kanaal bij een brug. Ik zit nu onder de brug en rechts van me gaat de zon onder. Ik zit tussen de jongeren die hier samen zijn gekomen om bier te drinken. Van twee mensen heb ik al bier gekregen. Nu ook, een lekkere Belgische Jupiler gekregen. Oja, ik ben in Belgie, fucking Belgie! Net heb ik Khalid ontmoet, een guy op een scooter. Hij wilde een selfie met me maken voor als 'ik bekend ben.' zei hij.
    Maar waar was ik. Ik zal het even kort samenvatten en hoop dat het allemaal een beetje leesbaar is. En ik krijg nu net een zak friet aangeboden. Mensen zijn vrientelijk. Oprecht goeie friet.
    'Wat ben je aan het doen als ik vragen mag?'
    Je hebt het net al gevraagd, dacht ik, en ja, je mag het vragen. 'Ik ben aan het typen.' zei ik.

    'Oh hard,.'
    'Jaman. En ik loop naar Rome.'
    De twee jongens keken elkaar aan. 'Kankerziek. En hoe lang ga je daar over doen?'
    'Drie maanden ongeveer.' Zei ik.
    Ik denk dat dit gesprek echt al honderd keer gevoerd is. Niet op deze manier, maar de vraag over hoe lang ik er over ga doen... ja, ontzettend vaak. En al bijna drie weken lang zeg ik: 'Drie maanden.' 'T wordt tijd dat ik: 'Twee maanden' ga zeggen. Al denk ik zelf dat het wel vier maanden gaat worden.

    Maar ik heb dus in dat gekke pand geslapen en heb de hele avond op het skatepark gechilled. Ik heb zelf nog geskate met iemand die super pro was en me vanalles uitlegde over technieken om op het bord te staan. Hij liep de hele avond meg een skateboard op zijn hoofd, lachend. Wat een geweldige guy. Ik wou dat ik nu in Maastricht was met die mensen. Ik denk aan Daily, die zonder iets te zeggen 'Society' van Eddy Vedder over de speaker speelde. 'Society, you crazy breed, hope you're not lonely without me.' Ik zei hem dat dit zo'n geweldig nummer was.

    'Ja ik dacht al dat je hem zou kennen.' Zei hij. 'Daarom draai ik hem ook even.'

    Ik voel een tinteling over mijn rug nu ik dit schrijf.

    Ik heb met een vrouw getafeltennist. Ik weet haar naam niet meer maar ze had een paars brillejte, blonde haren in een boblijn, een paars hemd en een weide spijkerbroek. Maar ik heb vier uur slaap gehad en dit hele verhaal zit totaal geen lijn in, net als dit leven. Er zit gewoon totaal geen lijn in. Nog minder lijn dan de vliegruigstrepen boven me, die na een uur vervaagd zijn. Ik wou dat er een knop was waarmee je van emotie kon switchen. En een knop waarmee je leuke verhaaltjes kunt schrijven. Een soort machientje in je hoofd die je aan kunt drukken die een leuk verhaaltje voor je schrijft met je eigen vingers. 
    Maar ik ben dus in het dorpje: 'Kanne.' Nu alleen nog de kruiken en dan zou het geweldig zijn. Ik heb zin om met Jazmin te bellen en een fijn gesprek met iemand te hebben.

    Het is kwart voor elf en de helderste sterren zijn zichtbaar. Ik heb net even gebeld met Edgar en dit dorpje is uitgestorven. Waar er net nog harde dansmuziek was en een man op een blaastrompet in zijn achtertuin, is het nu compleet verlaten en stil, op een enkele passerende auto na. Ik denk aan de plek in Maastricht en hoe het daar nu zou zijn, of ze daar nu een feest geven of niet. Heb ik de verkeerde keuzes gemaakt?