Huiskamer optreden

nou zeg. Wat een luxe. Ik heb mijn tentje opgezet in de tuin van Martin, een vriendelijke Duitse man die zijn zaakjes wel voor elkaar heeft. Hij werkt bij de Duitse bundesbank, heeft een paleis als huis en een perfect gazonnetje.

    Ik lig in een tuinstoel, het is ongeveer half elf, schemerend en een lekker muziekje op de achtergrond. De ukulele die naar me lacht en een opengetrokken zak chips. Ik heb zelfs een stroomkabel naar de tent toe, ongekend. Op een camping krijg je het nog niet zo goed.
    Ik heb gewoon bij deze mensen aangebeld en vroeg of mijn tentje in hun tuin mocht staan.
    Eventjes hier voor, ongeveer twee uur geleden leek het nog of ik in een jachthut zou gaan slapen. Ik liep er langs en in de verte, tussen de bomen en de weilanden, stond een hoge houten jachthut. Het was een prachtige plek vol ongerepte natuur, riet, koeien, bos en zon. Ik dacht, hier ga ik in slapen vanacht. De hut had een deur en vier ramen die open en dicht konden en een bureaustoel. Zelfs een vloerkleedje. Alleen als ik daar in zou slapen, zou ik met de helft van mijn benen buiten liggen. En het díng was: ik voelde me ontzettend afgezonderd van de wereld; er zou nooit iemand langslopen en de enige contacten die ik had waren de koeien.
    Die middag, liep ik volgens de kompas door de akkerlanden heen. Hier vond ik een witte kool die op het land lag. Ik nam hem mee en kwam daarna ineens op een golfbaan terecht. Ik was compleet van het pad af, maar kwam er later weer op. 
    Maar goed, deze kool had ik in mijn pannetje op een houtvuurtje opgebakken en werd ineens omringt door de koeien. Ze hijgten, snoten hun neuzen en trapten met hun poten. Ik bood ze wat kool aan. Dit aanbod werd afgeslagen.
    Whatever, anyway, het voelde toch niet helemaal lekker om in die hut te gaan slapen, dus liep ik nog even door en kwam dus bij het meest westelijke Duitse dorpje van Duitsland aan. Isebruch heette het. Wat een gastvrije mensen hierzo.
    Dan het hoogtepunt van de dag: vanochtend, toen ik van de Bed & Breakfast weg liep, kwam ik langs een huisje waarop stond: 'Hoera, we hebben een meisje.' Ik stopte en kwam op een idee. Ik had een ukulele bij me en dacht: wat is er nou leuker voor die mensen dan iemand die langskomt om een liedje voor de kleine te spelen. Ik ging aan de overkant van de straat op een bankje zitten en bedacht me wat ik wilde spelen en ging oefenen.
    Ik oefende het liedje totdat ik de tekst en de akkoorden uit mijn hoofd kende. Na een kwartier belde ik aan en kwamen de vader en een zoon tevoorschijn.
    'Hey,' zei ik. 'ik wil graag een liedje voor uw dochter spelen, mag dat? Ik heb net op dat bankje daar zitten oefenen en ben hartstikke zenuwachtig.'
    Hij keek me wat beduusd aan. 'Ja tuurlijk, loop maar even mee.'     
    Ik liep achter hen aan en daar stond ik. Ik begon gewoon te spelen en zong: 'I wanna see you shine!' voor de baby. Het was een liedje van Douwe Bob. Wat een heerlijke ervaring. Ik zag de tranen in haar ogen staan en kreeg een applausje van de ouders. 
    'Wat prachtig zeg. Wil je een kopje koffie?' Vroeg mama.
    'Oh, mag ik bedanken? Ik wil vandaag eigenlijk nog een heel stuk lopen en wil Sittard bereiken.'

   Ze vroegen waar ik heen ging en ik gaf antwoord.
    'Oh, in dat geval.. wil je wat mee? Iets van fris of zo?'
    'Ja, dat is wel heel fijn.'
    'Ja, je hebt ons blij gemaakt, dan willen we jou ook graag blij maken.' Hij liep naar boven en kwam terug met twee pakken fristi, een fles ijsthee en een paar mueslirepen. 'Alsjeblieft, dat je er maar een stuk op mag lopen.'
    Dit was zo fijn om te doen, absoluut het hoogtepunt van de dag. Ook de liefde die ik van die mensen heb ontvangen deed me erg goed en was oprecht.

    Deze blog is overigens niet fictief.

    Er zitten allemaal muggen in de tent. En welterusten!