Onverwachte luxe

Hey! Als eerst wil ik iedereen even bedanken voor de leuke positieve reacties op mijn blog. Bedankt, het doet me goed, ook de steun die iedereen me biedt om het vol te houden. Ik vind het fantastisch dat mensen zo meeleven!

    Dus, ik zit in een luxe hotel met een cabernet Sauvignon naast me. 'En een broodje kaviaar graag, extra oestersaus en een kreeft achteraf.' Ik voel me echt de koning hier; mooie gastvrouwen in chique rokjes en haren in een knotje lopen langs en gastheren in pantalons en nette witte bloesjes. Ik ga nu vertellen hoe ik hier beland ben.

    Vanochtend hadden we een heerlijk ontbijtje gekregen bij de B&B van Yvonne en Willem; Willem die alles gaf om het lekkerste eten te koken en ons een goed ontbijt verzorgde. Ik liep de woonkamer in en Erik, Inge, het Belgische echtpaar, en mijn pa zaten al aan het ontbijt. Direct kreeg ik de lofzang over me heen. 'Wat kun jij goed schrijven zeg.' zei Erik. 'We hebben gisteravond je blog doorgelezen en zijn eigenlijk helemaal niet zulke lezers, maar we hebben ze allemaal achter elkaar gelezen en het was echt goed. Jij moet echt schrijver worden.'

    Het was heerlijk wakker worden en ik voelde me vereerd en aangezien ze zo enthousiast waren over mijn blog, en ik weet dat ze dit lezen, ga ik alleen maar positieve dingen over ze schrijven vandaag. Ze vertrokken eerder dan wij en hadden het tempo er goed in.
    Ook Joop en Els, het Nederlandse echtpaar zaten even bij ons aan het ontbijt. Ze lezen deze blogs ook. Ik voel mijn voorhoofd iets bezweet worden; 'Kan de verwarming iets zachter?'
    We waren klaar voor vertrek en samen met mijn pa gingen we erop uit. Het begin van de roete was echt prachtig; we hebben wel vijftien kilometer alleen maar door een bos gelopen en het was ongerept, heuvelachtig, divers, veel varens en mooie bomen. De grond onder onze voeten voelde goed want pa had iets nieuws verzonnen. Hij had het geweldige idee om pasgeschoren schapenwol bij de sok in te doen, en het werkte als een gek; mijn blaren waren plots verdwenen, ook was het ooglapje af, dus het was een nieuwe dag. Een dag zonder pijn.
    We hadden het even over Simon, wat hij zou kunnen bereiken met zijn talent als hij er meer fucks om zou geven. 'Dat zijn de echte artiesten.' Zei ik, 'die er niets om geven. Denk aan Charles Bukowski, die een boek schreef in drie weken en er niets om gaf.'

   'Ik vind dat je er dan iets om moet geven. Als je dat talent hebt, dan moet je er gewoon wat mee doen. Ik vind het een beetje irritant, want niet iedereen heeft dat.'

    Ik was het niet met hem eens en ik vraag me af of ik dit allemaal online wil zetten. God, dit voelt heel vreemd om openbaar te gaan maken.

    Onderweg kwamen we ome Jan en tante Marjan weer tegen. 'Frederik puntdroad!' zei hij. 'En aanhang. Hey Menno!' We gingen even zitten op een bankje en lulden over de diplomauitreiking van mijn zusje en over appels plukken in de Flevopolder. Ondertussen zat ik Frans te besnijden met mijn Zwitserse zakmes. Frans hield niet heel lekker vast nadat ik hem de dag ervoor bewerkt had. Ik maakte de zeikant wat ovaler en sneed een paar vingergaadjes in de hals waardoor je hem wat makkelijker vast kon houden. Nu zit Frans lekker in de hand en kon hij doorstappen. 
    'Nog eem een foto maakng jongs.' zei Jan. 'Mevrouw, kunnie eem een foto maken van ons?' Jan en pa in het midden, de shiners, en het werd een foto voor in de familie app.

    Alles gaat goed. Ik stel me voor dat het minder spektaculair is als in het begin van de reis.
    Ook Joop en Els kwamen nog even langs en zeiden gedag. Een man vertelde me nog hoe je een blaar uit moest prikken. 'Je pakt de zeikant van de blaar en pakt een injectienaaldje en prikt met de pas mee, dus vooraan de pas. Ik heb voeten behandeld van mensen die de vierdaagse liepen en weet hoe je een voet moet behandelen. Dus met de pas mee prikken, dus aan de voorkant, zodat het er langzaam uitstroomt. Wanneer je in het midden prikt, dan stap je op het wondje en kan het gaan ontsteken. Dan maak je het wondje open en kapot.'
    Handige tips van Harry.
    Er kwam ineens een gozer in een tourbusje langs, die kwam de berg op rijden over het bospaadje naar boven. Echt waar, het was een hele bus vol touristen die gewoon over het voetpad gereden kwam, naar de kijktoren waar we naast zaten.
    'Zo jongens, stap maar even uit.' zei hij. 'dan hebben jullie pauze. Over tien minuten vertrekken we weer.'
    Alle touristen stapten uit en liepen de kijktoren in. Hier maakten ze foto's van het landschap en stapten weer het busje in, en zo snel die bus er was, ging hij ook weer weg.
    We liepen verder tussen de mooiste gebieden, boomgaarden, heuvels en kwamen bij een Duits dorpje bovenop een heuvel met een super leuk klein kerkje; het had iets middeleeuws. Verder stonden er alleen maar villa's van rijke westerlingen die een vakantiehuisje hadden hier. Maar wij liepen naar een 'Pannenkucherestaurante' op de top.
    'Haben sie einen mundkappe?'
    'Nein, wir haben nicht.'
    Ze wees naar het bord naast ons. 'Dit zijn echt de regels in Duitsland. Je moet alleen een mondkapje op als je naar een tafeltje loopt. Als je aan tafel zit mag hij weer af.'
    De tafel waar we wilden zitten stond een meter van ons af. 'En als ik nou even mijn shirt voor mijn mond houd?' vroeg mijn vader.
    'Nee dat mag niet. Je moet echt een mondkapje hebben. Wij hebben ze wel te koop voor een euro. Je mag ook op het gras gaan zitten, dat we de pannenkoek daar voor u neerzetten.'
    Nou doe maar twee mondkapjes verdomme! 'Doet u maar twee mondkapjes dan.'
    Dus met ons mondkapje op, liepen we een stap naar het tafeltje en zetten ons mondkapje weer af. Zonder dat die vrouw handschoenen aan had, zette ze vast het bestek op onze tafel voor de pannenkoek die komen ging. Dat dan weer niet. We zeiden er niets van. De pannenkoek was heerlijk overigens.
    We liepen verder en kwamen bij een heel stuk wat over de weg ging waar alleen maar vrachtwagens reden. Het was een stuk langs de Rijn, waarvan we dachten dat het heel mooi was. Dit viel een beetje tegen. Wel hebben we even naakt gezwommen en wilde bramen gegeten die daar groeiden.
    Vlak bij de oversteek naar Millingen, waar je met het pondje naar de overkant moest en waar alleen een fietspad liep, kregen mijn vader en ik ruzie. Ik vond dat hij te negatief was en hij vond dat ik niet aan anderen dacht, door naar de overkant te gaan. In Millingen zou namelijk een goedkope camping zijn, waarvan ik vroeg kon vertrekken naar Nijmegen de volgende dag. Echter moest mijn vader met de taxi terug naar Braamt, daar waar de auto stond.
    'Er gaat nog een pond terug om acht uur 's avonds. Het was inmiddels kwart voor zes en we waren allebei moe van de wandeling, die al wel 25 kilometer verder was. Het pondje en we waren aan de overkant. Er was alleen 1 probleem; er was geen enkele brug in de buurt, dus de taxi die mijn vader zou bestellen moest omrijden om terug te komen in Braamt en het zou zeventig euro duurder zijn.
    'Weet je wat pa? Als je nou even snel meeloopt naar de camping, dan gaan we in Millingen even eten, zet ik de tent op, en neem je het laatste pondje terug naar Tolkamer waar je een taxi besteld terug.'
    'Prima idee!'
    Dus wij zaten bij het restaurant en daar zaten Erik en Inge ineens. 'Heey, jullie weer.' Ze kregen net hun eten opgediend. Mijn vader vroeg op dat moment aan de gastheer: 'Hoelaat gaat de laatste pond eigenlijk?'
    Hij lachte wat ongemakkelijk. 'Die is net geweest om zes uur...'

    Erik en Inge keken op. 'Haha, oei.' ze aten en lachten. 'Allee, misschien kunde een hotelletje boeken hierzo daar net om de hoek heh? Of onder de brug. Oh, nee die is hier nie... Nee grapje.' Ze aten van het voedsel wat er heerlijk uit zag.
    De taxi kostte voor mijn vader honderd euro dus had hij de raad van Erik opgevolgd en zitten we nu samen in dit super luxe hotel. Ik verstond waarschijnlijk 18:00 in plaats van acht. Sorry pap.
    Ineens kwamen Joop en Els ook langs hetzelfde restaurant en zaten we weer in precies dezelfde opstelling als gisteravond. Alleen misten Yvonne en Willem nog, en het haardvuurtje.
    En precies op dat moment belde Yvonne op. 'Hey, we missen je hier. We zitten weer met zijn zessen aan drie verschillende tafeltjes, alleen nu op een andere plek. Hoe laat ben je er?'

    'Oh, we komen er nu aan.' lachte ze.
    'Ja top, dan kun je mijn vader direct mee terug nemen.'
    Ze lachte het weg.
    Gelukkig wa het hotelletje net geboekt en heb ik net het bed getest en het ligt fantastisch. Met Erik hadden we het nog even over voetbal. Hij vond dat Belgie het beste team had van de wereld en dacht dat ze het EK gingen winnen.
    'Dat kan wel kloppen,' zei ik, 'maar Nederland gaat het winnen. Wij hebben Frenkie de Jong.'
    'En uiteindelijk wint Duitsland het.' lachte hij.
    'Jep, altijd weer die Duitsers.'
    'Jaa, en Engeland speelt zonder hoofd.'
    Oke genoeg over voetbal. Ik drink mijn wijn op en ga naar bed. Ben kapot. Morgen komt Edgar langs in Nijmegen; brengt mama hem even weg. Wat een lieverd is ze toch. Ik heb zin in de nieuwe dag. Bedankt voor het lezen maar weer.