Een snelle en een slome dag

Ik heb zeventien procent batterij en de powerbank is leeg en no way dat er een mogelijkheid is mijn telefoon op te laden. En wat maakt het ook uit op zo'n plek als deze. Mijn tent staat in een weiland, net in de hoek van een klein bosje bovenop een berg in de Ardennen. Er brandt een vuurtje naast me in het donker en nog net kan ik de bergtoppen aan de overkant zien. Ook heb ik een colaatje en een zakje chips er bij; het kan allemaal.
    Mijn dag: Stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap stap. Ik stapte lekker door. Maar echt; vandaag heb ik nog veel aan Jaques, Mateo en Rebecca gedacht, en ik dacht vooral aan Mateo, hoe hij de energie van de natuur gebruikte om sneller te wandelen. En het is heel gek, en ik heb van tien uur 's ochtends tot acht uur 's avonds gelopen, een paar pauzes, maar verder alleen gelopen, en ik zou met gemak nog tien kilometer kunnen doen. Het was heel gek, maar mijn tas voelde vandaag lichter, de stappen gingen sneller, makkelijker. Het was alsof alles vanzelf ging, en dat met weinig slaap.
    Ik heb Allyse en Alix nog ingehaald; ik liep wel twee keer zo snel als hen. En na een tijdje liep ik zo hard dat ik zelfs een aantal fietsers inhaalde.
    Ik heb complimeten mogen ontvangen van de vorige blog; voelt toch altijd goed als mensen je blogs leuk vinden. Dank voor de leuke reacties!
    Echt waar, ik ben op een plek... Er is binnen een straal van pakweg tien kilometer geen enkel huis, geen enkel licht en gewoon niets anders dan bos en heel af  en toe een weiland. Het enige licht in de buurt komt van mijn telefoon en het houtvuurtje naast me.
    In Spa heb ik ukulele gespeeld en gezongen, in de hoop opgepikt te worden door een mooie vrouw die zou zeggen: 'Kom maar bij mij slapen vannacht....'.. Wel waren er een paar oude vrouwtjes die me een glimlach gaven. 

    Ik was behoorlijk needy vandaag en gedroeg me daar wellicht ook naar... mijn mobiel is zo goed als leeg en ik stop met schri

    Mijn mobiel was uitgevallen. Vanochtend had ik dan ook geen idee hoe laat het was; de stand van de zon zei ongeveer half 9. Ik pakte mijn spullen, at een overgebleven plakje kaas en ging weer wandelen. Eerst zocht ik nog even naar Frans, die ik onderweg ergens kwijt was geraakt, ik denk tijdens het plassen. Frans heb ik nooit meer gezien maar wie weet komt hij ooit nog terug. Ik hoop dat iemand anders hem vindt en er heel blij mee is. En het leuke was: ik kon weer een nieuwe stok vinden en daarin gaan kerven. Het is een leuke bezigheid voor wanneer je even stil zit. Deze stok vond ik direct; ik had er nog geen naam voor want zoveel waarde had hij nog niet. Deze ben ik onderweg dan ook kwijt geraakt. Momenteel zit ik zonder wandelstok.

    Afijn, zo lekker als het gister ging, zo moeizaam ging het vandaag. Bergaf ging nog wel, maar naar boven was echt een marteling. Waar ik gister moeiteloos de berg op liep, schoot het er vandaag in alle spieren in. Het werd niet veel beter toen ik bij een cafeetje in Stavelot een bak patat met mayo en een broodje hamburger met tien verschillende sauzen naar binnen werkte. Daarna ben ik met een volle pens naar de supermarkt gelopen en heb avondeten gehaald, allemaal gezonde spulletjes, groente en fruit enzo. Ik kocht een liter bio bloedsinaasappelsap en dronk het vrijwel direct op. Mijn maag werd er niet leger van. Ik had geen energie meer om verder te wandelen en wilde eigenlijk op de camping in Stavelot overnachten en de volgende dag een goeie, frisse start maken. Maar vlak voordat ik bij de camping was, belde Aaron op. We maakten een praatje; hoe gaat ie met jou? Het was fijn om even met hem te lullen over de dagelijkse dingetjes; ik voelde me ook direct weer wat energieker. 'Waar loop je nu?' Vroeg hij. 

    'Ik loop richting de camping in Stavelot, maar ben nog niet zeker, misschien wil ik wel doorlopen.' Ik kon ook doorlopen.

    'Ja als je fysieke en mentale toestand het toestaat, zou ik het onbekende instappen.'

    Dus liep ik al bellend verder. We hebben anderhalf uur gebeld en het lopen ging prima, maar toen we ophingen en ik bij een boer in zijn weiland mijn tentje had opgezet, begon het ineens iets minder lekker te voelen in mijn maag en mijn hele lichaam. Ik kon niets anders doen dan liggen in het gras terwijl er vanalles rommelde beneden; maagzuur borrelde op en boeren met consumptie kwamen naar boven. En ik rolde net op mijn zij toen alles naar boven kwam. Die hele bende als een kleurrijke koeienvlaai in dat weiland. Sorry boer. Ik wilde zijn weiland niet onder kotsen, zijn gastvrijheid disrespecteren. Hij was echt een super lief mannetje met een petje en een vriendelijk gezicht, maakt biologische melk en kip.

    Ik gooide er wat water overheen en vond dat hij ook wel weer leuk stond. Ik maakte een pannetje weegbree, brandnetel, kleefkruid thee en dat was mijn avondeten. Ik hoef die groenten ook niet meer.

     Les van vandaag: eet niet teveel tussen de middag als je nog gaat wandelen. Andere les: laat geen plastic bestek in een pannetje op een houtvuur staan. Andere les: drink geen liter bloedsinaasappelsap na een maaltijd.

     Overigens ben ik echt door prachtige stukken gelopen. De wandeling en natuur was geweldig vandaag; heuvels, weilanden, diepe dalen, rotsen, bergriviertjes en hoge pieken. Het was echt prachtig. Een moment liep ik door een tunnel van een meter breed met een waterstroompje naast me.

    Ha, een moment wanneer ik met Aaron aan het bellen was, belde ik aan bij een man in een enorme villa omdat ik hoorde dat hij een B & B had. Ik vroeg hem om hij nog open was. 

    'Ja wegens de corona enzo zijn wij gesloten. Je mag je tentje wel in mijn bos hier neerzetten.' Hij was een rasrotterdammer. 'Oh, je mag je flesje water nog wel even vullen.' Hij draaide de kraan open en ik vulde mijn flesje. Het was net even stil en op dat moment liet Aaron een boer. De telefoon stond op de luidspreker en die man keek om zich heen van: wie is dat? Vet grappig. Ik besloot trouwens om niet in zijn bos te gaan slapen want het liep aan alle kanten schuin af en overal lagen takken en boomstronken en struiken. Wel bedankt voor het aanbod tho. 

     Ik ga vroeg naar bed en morgen een top dag maken. Acht uur er uit, geen gezeik, negen uur vertrekken en kilometers maken. Op naar de volgende plek!