Geen flauw idee

Ik zit in een kroegje in een klein Belgisch dorpje dat Goufy heet. Het zit tegen de grens van Luxemburg. Eigenlijjk wilde ik vandaag een lift nemen naar Luxemburg de stad om daar een hostel in te duiken en mezelf eens goed te verzorgen, en wellicht een avond naar de klote te gaan. Misschien doe ik dat nog steeds wel. Het is ten eerste gewoon te warm om te lopen en ten tweede is het belangrijk om mijn baard te scheren, geen idee. Ik probeer redenen te verzinnen om niet te hoeven wandelen. Het wordt steeds moeilijker om er onder uit te kunnen komen want ik kreeg zonet een bericht van een zekere Erwin van de Stentor die zei dat hij een artiekel over me wilt schrijven, omdat ik 'zo'n bijzondere wandeling aan het maken ben.' Nu voelt het helemaal alsof ik niet meer mag liften. Misschien lift ik vandaag naar Luxemburg en lift ik morgen weer terug.
    Er komt een man naar me toe die vraagt: 'What are you looking?' Hij ziet dat ik aan het typen ben maar geen scherm voor me heb. Ik typte terwijl ik hem aankeek.
    Ik heb vandaag bijna de hele dag op een terras gezteten om pizza's en taart te eten. Ik schenk een kwak in en zit hier nog even. Ik heb geen flauw idee waar ik vanavond ga slapen; ik heb uberhaupt geen flauw idee meer. 'T is wel lekker hier tussen de stamgasten. Het gaat over 'Jupiler' of ander bier. Het gaat iniedergeval over hoofdzaken hierzo, wereldvoedselproblemen en drinkwater in Afrika. Nee, ik heb geen flauw idee. 

     Er is hier een station en er is hier een bushalte. Het is zo verleidelijk om gewoon de trein in te stappen en naar Luxemburg te gaan. Fuck, ik vind dat ik dat niet mag en moet wandelen. Fuck fuck, ik ga het gewoon doen. Ik ga zo gewoon met de trein naar Luxemburg en kom morgen hier weer terug om verder te wandelen. Ik heb echt even de drukte en het comfort van de stad nodig, geen flauw idee.

     Het is kwart voor zes 's avond. Misschien kan ik ook wel in de kroeg slapen vannacht.
     Ik heb nog een chille gast ontmoet, Michel uit Amsterdam. Hij zat met zijn broer en vriendinnen aan een tafel op het terras van vanmiddag. Hij zou die middag met de trein terug gaan naar Amsterdam terwijl de anderen terug naar de camping gingen. Hij kwam bij mij aan de tafel zitten en we begonnen te lullen. We hebben lekker zitten klagen over Prins Bernhard en het sluiten van de Pizzeria, die om twee uur 's middags dicht ging. Fijn om weer even de hollander uit te hangen, klagen over alles. We dronken een biertje en aten nog meer taart. We hebben zeker anderhalf uur zitten lullen terwijl de tijd doortikte, eigenlijke wandeltijd. Maart ja, schijt aan. En toen en toen en toen... kwamen er twee dames met groene petjes voorbij fietsen. Ze leken wel van de scouing. Nou, dat wilde ik even zeggen. Het viel me op. Ze leken hier niet uit de buurt te komen. En toen en toen en toen ik het terras af liep, kwam ik ze bij het station tegen. Ze vroegen of ik een ijsje wilde. 'I saw you having a hard time in the sun so here you have an ice cream.' Ze lachten vriendelijk. 

     Ik nam dit ijsje aan, en ook het tweede ijsje nam ik aan. Ze waren overigens inderdaad van de scouting. Ze zouden vanavond voor alle kinderen op kamp gaan koken maar waren al veel te laat want het eten was nog bevroren. Ook leken ze geen haast te hebben, en geef ze eens ongelijk met dit weer.

    'I am actually a really good cook.' Zei ik, 'if you want I can help you.'

    'Yeah that would be nice but we are not allowed to take you with us because of the covid-bubble.' Er was blijkbaar een of andere bubbel in dat kamp terwijl die dames gewoon booschappen mochten doen. 'Otherwise you would have been welcome.' ze lachten naar me. Het waren leuke dames en ik vond het jammer dat ze hier geen huisje hadden. 
    Tja, wat is er nog te zeggen... ik denk aan die gozer die mij in de krant wilt zetten. Ik hoop maar dat hij mijn blog er in vermeldt en dat ik op de voorpagina kom met mijn rekeningnummer er naast. Vrije donaties zijn welkom. ;). Wat is synisme toch leuk. De bar druppelt vol met Frans sprekende Belgen en ik heb eigenlijk al weer honger. Maar ik ga nu gewoon een lift fixen naar Luxemburg of een trein en kom morgen hier gewoon weer terug. Hoppaaaa! Aju en b0njour en die rataplan. Ratatouille!

Ik ben gaan lopen en heb geprobeerd een lift te fixen. Mijn duim in de lucht en mijn rugtas vol potten ravioli en bier. Waarom heb ik dat gekocht?

     Ik lig op iemand zijn tuinstoel in het donker met een muziekje en mijn slaapmatje met slaapzak ligt achter me in zijn garage. Het licht van de garage schijnt op zijn oprit. Ik heb een fantastisch plekje gekregen door een iets minder fantastische oorzaak.

    'T is me overigens niet gelukt, die lift. Iedereen maakte gebaren met zijn handen dat ze me niet mee wilden nemen; sommigen zwaaiden nog even vriendelijk maar reden me vervolgens keihard voorbij. Ik begon liedjes te spelen: 'In de hoek, van de kroeg, zit een man alleen. Hij wacht tot iemand roept: "de hoogste tijd." Dan staat hij weer op straat, slentert naar een plek, want hij schuilt voor de regen en de kou. Een man die nieeeemand ziet, niemand kent, en hij is daar aan de weheg, want hij weet wat het leeven is.'

     In de verte hoorde ik harde muziek. Ik besloot er heen te lopen en daar stond een man in zijn garage bier te drinken met muziek dat uit zijn auto kwam. Hij zette de muziek uit toen ik ukulele spelend zijn erf op kwam lopen en keek me aan en lachte. Ik keek zijn tuin in, hij had een enorme, een prachtige tuin met een vijver en af en toe een boom. Ik vroeg hem of mijn tent er mocht staan. En hij begon me toch te lullen, niet normaal. Alles in het Frans. Ik verstond er geen ene zak van en hij bleef maar doorgaan, ook toen ik mijn schouders ophaalde van ik begrijp het niet. Aan zijn lichaamstaal was te zien dat het oké om de tent op te zetten. 'Pour de Francais de toujours et la crema de potate au chocolodare ma oui je trezent de pardon ma muisille de la barbecue.' Hij wees naar zijn barbecue om te zeggen dat ik die kon gebruiken. Af en toe lachte hij en dan lachte ik mee. Ik ging vast mijn tent opzetten en... knak! Daar ging een tentstok, met een snerpend geluid doormidden gebroken. Ik probeerde het te repareren met ducktape maar het werkte niet; het was 1 grote zooi.

    Ik liep terug naar die man: 'Ma tente est knak.' Ik nam twee biertjes en een zak chips mee en bood hem wat aan. Hij wees het bier af en begon weer te lullen over vanalles waar ik niets van begreep. Het was prima lullen met hem hoor; ik praatte ook gewoon in het Nederlands terug met af en toe een Frans woordje er tussen. En na een tijdje gaf ik hem mijn telefoon met google translate en wachtte wat hij ging typen..

     'Maar dan ben je al weg.' Stond er.

     Nu begreep ik er nog minder van, hoezo dan ben ik al weg? 'Je bedoelt tomorrow?'

     'Non non.'

     'You mean nu?' En ik wees met mijn vinger naar de grond.

     'Oui.' Zei hij.

     Oh, dacht ik. Wat een bullshit ey, nu moet ik ineens weg? Ik gaf hem mijn vuilnis en liep terug naar mijn tent, waar ik het biertje leeg gooide en de boel begon op te ruimen, denkend: 'wat een hufter.'

     Maar hij kwam alweer naar me toe en begon weer in het Frans te praaten. Éen woord begreep ik, en dat was: 'garage.'

     'Je slaap in le garage?' Vroeg ik en maakte een slaapgebaar met mijn hoofd en handen.

     '... Oui' hij krulde zijn onderlip naar buiten en liep naar de garage om alles schoon te maken.

     Volgens mij hadden we elkaar niet heel goed begrepen zonet, want hij was juist ontzettend vriendelijk. Ik voel me schuldig dat ik mijn vuilnis in zijn handen heb gedrukt en het biertje in zijn tuin gooide.

     Toen alles klaar was ging hij zelf weg. Hij ging nog even naar een andere garage toe om zijn auto te laten maken en kwam een uur later weer terug. Hij vertrouwde me alles toe, zijn spullen, zijn huis en ik mocht zelfs de bbq aansteken. Super vriendelijk! Ik heb hem mijn tweede pot ravioli gegeven.

     Nu lig ik in de ligstoel en schrijf de blog.

     'T wordt nog wat om morgen een tent ergens te vinden of een nieuwe tentstok. Ik denk dat het een lift naar Luxemburg de stad wordt, genoodzaakt. Voor nu, au revoir!

Het is de volgende ochtend en ik heb zin om te schrijven. Vanacht heb ik in mijn slaapzak op de tuinstoel geslapen. Het was best comfortabel, alleen de kronkel in mn rug. Ik ben nu een uurtje wakker en heb alleen nog maar muziek gemaakt. Ik wacht een beetje totdat die man, ik noem hem Mathieu, naar buiten komt zodat ik kan vragen om zijn 'toilet.' Ik heb geen plan en vind het niet erg om hier de hele dag te blijven liggen. Het is half tien.