Oh Nina

 Het is avond en ik zit lekker mijn blog te typen. Muggen vliegen me om de oren en vuren staan te branden. Biertjes staan klaar. Ik ben weer even alleen en vind het best fijn om even niemand om me heen te hebben.
    Wat een dagen waren dat zeg, vanaf het moment eigenlijk dat ik in die tuinstoel heb geslapen is alles in een stroomversnelling gegaan en ben ik van de ene plek in de andere terechtgekomen. Ik liet me meenemen door alles en iedereen en alles was oke en alles was fijn met de mensen die er toen waren. De laatste dagen ben ik met Nina geweest, een goeie vriendin van me die ik ken van Airbnb. Ze is onderweg naar Spanje op het moment en is nu aan het rijden naar Saint-Antien of zo, een plekje onder Lyon. Ik denk aan haar en hoop dat ze veilig aankomt. Ze heeft mooie oranje haren, vastgemaakt met een knipje en een staartje.
    Nadat we bij Andrea, Chillina en Achim zijn geweest, zijn we die nacht naar het zuiden gereden. Om tien uur 's avonds, toen het volop aan het schemeren was, dachten we autopech te hebben; de motokap was gloeiend heet en ook bij Nina haar voeten was het heet. Ze belde de ANWB op terwijl ik op een bankje de blog zat te typen, een blog waarover ik niet tevreden ben en wat me eigenijk niet zoveel kan schelen. 
    Nadat ze klaar was met bellen kwam ze naast het bankje in het gras liggen en heeft, ondanks lichte hoofdpijn, naar de muziek van Bob Dylan zitten luisteren; het was muziek die ze goed kon hendelen op dat moment en dat liet ze ook blijken. Ik kwam naast haar zitten en we lulden wat en Nina maakte foto's van alles. We zaten helemaal in ons element en vergaten de ruimte waar we waren. En toen we opstonden en onze weg wilden vervolgen, kwamen we er achter dat we langs een ontzettend drukke weg in de berm lagen. 
    'Ik dacht dat we in het park lagen.' zei Nina lachend.
    We reden door en door en hadden geen idee waar we zouden slapen die nacht en we reden door, rustig Frankrijk binnen, Metz... en toen ik wakker werd stonden we op de parkeerplaats van een F1 hotel naast de snelweg. En dat was me een skere bende, echt waar; het was een bruine rechthoek met een gele paal er naast waar 'F1' op stond. Er was niemand bij de receptie om kwart voor twee maar wel was er een soort pinautomaat waar je voor jezelf een kamer kon pinnen. Wij pinden een driepersoonskamer met een hoogslaper boven een tweepersoonsbed voor 29 euro. Dat zegt genoeg over de kwaliteit van het hotel; over de gezamelijke toiletpotranden was heen gepist en er was geen wc papier meer; de douches zaten onder het alg en in de reinheid van de lakens had ik niet veel vertrouwen meer.
    Nina lag beneden op het tweepersoonsbed en ik legde mijn spullen boven neer en ging naast Nina op het tweepersoonsbed liggen. De hele avond al keek ze me aan met een blik die liefde uitstraalde. Ze liet me opleven terwijl ik eigenlijk best moe was. Steeds kropen we iets dichter bij elkaar en het voelde juist
   'Mag ik mijn arm om je heen slaan?' vroeg ik...

De volgende dag wisten we eigenlijk beiden niet wat we zouden doen. 'Vanavond wil ik eigenlijk verder rijden naar Monpellier.' zei ze. 'Je mag mee rijden als je wilt.'
    Het was een dag vol extreme regenbuien en ik wist niet zo goed wat ik wilde. Ik wist wel dat ik liever niet helemaal mee naar zuid-Frankrijk wilde want dan zou het concept: 'Wandelen' wel heel erg zijn charme kwijtraken.
    'Ik wil wel een stukje wandelen.' zei ik. 'Ik kan vanavond misschien een slaapplek krijgen in een dorpje in de buurt van Nancy.' We waren op dat moment vlak boven Nancy en ik kende iemand die hier woonde. Ik had hem in Kanne leren kennen toen ik langs zijn huis kwam lopen. Zijn naam is Mikey. Hij heeft me een broodnodige douche gegeven en een kopje koffie. Hij had op dat moment kleine oogjes van de kater en rookte een sjekkie op zijn balkon. Nadat we hebben zitten lullen, hebben we nummers uitgewisseld en hij zei dat ik altijd bij hem terecht kon in Sint-Nicolas-de-plat. Ik berichtte hem of we die avond bij hem kon blijven. Nina wist nog niet wat ze ging doen. Ze hield het helemaal open.
    We besloten die dag richting een willekeurig natuurgebied te rijden om er een wandeling te maken. Uiteindelijk zijn we bij een of andere verlaten stationsfabriek uitgekomen waar we over de hekken zijn geklommen en een fotoshoot hebben gehouden. Het was zo'n typische plek die veel onheilspellends had, met ingangen die zwart waren van de duisternis binnenin en trappen langs de zeikant; het was een stalen monster, niet geheel ongevaarlijk ook, wel kicken.
    Verder hebben we die dag niet veel anders gedaan dan chillen in een dorpje en muziek maken op een terrasje. Nina is zelf artiest en maakt ook muziek. We hebben in volle overgave met hart en ziel zitten zingen en mensen een lach op hun gezicht gegeven. We hebben een lied van Nina gezongen. 'Oooooh oh oh I want those days to not go over
Ooooh oh oh I want to have it all
I'm groooowing old but I'm still young inside
And I dooooon't ever wanna die'
We keken elkaar aan en zaten in hetzelfde gevoel, deelden dezeflde sensaties, denk ik. Ik wilde ook dat deze dagen nooit voorbij zouden gaan en de hele tekts kon ik aan relateren. Mensen zeiden hoi en lachten en zwaaiden naar ons en er kwam een vrouwtje voorbij die vanalles in het Frans begon te brabbelen, maar wel met een vriendelijke toon. We deden niet zoveel dan muziek maken en ons lied waar we samen al een paar dagen mee aan het werk waren vorderde ook weer iets. We liepen heen en weer over de brug over de moussel en alles was muziek die dag. Wat konden we ook anders?
    We hebben tot zeven uur rond zitten lopen en zijn toen maar de auto ingestapt om Mikey in Nancy op te pikken. In de auto strooide Nina met grappige zinnen: 'Don't follow me, I'm lost too.' en 'Sorry voor de lange brief, maar ik had geen tijd voor een korte.'
    We hadden het over manieren van leven. 'Ik denk dat je de juiste personen om je heen moet vinden die je leven maken.' zei ze. 'Wanneer je met alleen maar vrije geesten ben, dan ga je je zelf ook vrijer voelen. Als ik met alleen maar mensen als jij om ga, dat zou goed voor me zijn.' Ze keek me aan met haar amandelogen en dat haarknipje in haar haren. 'Ook als ik een keuze maak. Ik wil keuzes altijd af laten hangen van dingen die buiten mij staan. Ik wil bijvoorbeeld niet naar Spanje gaan omdat ik er zelf nog niet klaar voor ben. Deze keer ben ik vertrokken op het moment dat mijn auto gerepareerd was, eerder kon ik niet naar Spanje. Die keuzes laat ik altijd bepalen door het lot.' Ik luisterde aandachtig terwijl zij aan het rijden was en voelde de energie in me opkomen. Ik was ready voor een wilde avond met Mikey; we hadden geen idee waar we zouden komen.
    Naast de snelweg pikten we Mikey op; hij had een man-bum en een broek met zulke weide pijpen dat het een rok was, kleurtjes op die broek en een overhemd. Hij had veel weg van iemand die we kenden. We namen hem mee naar zijn huis, waar we maximaal hebben zitten chillen. We hadden een zes liter fles wijn gekocht in een enorme supermarkt waar ze alles hadden en die ging vrij snel leeg. We hadden het over familierelaties. 'Ik probeer altijd wel mijn familie bij elkaar te krijgen. Weet je, mijn broertjes uit Belgie zijn super aardig. De ene is van de voetbal, die kijkt altijd voetbal en formule één en de ander gaat de hele dag naar de sportschool en eet anabolen... die zijn echt compleet verschillend. En dan heb ik nog een zusje van mijn vaders kant en zij is echt super artistiek en maakt vanalles. Ik kan altijd goed met haar over dingen praten. Maar met elkaar kunnen ze echt niet. Ze blijven altijd de hele dag op hun kamer en doen hun eigen ding en nooit eens iets samen.' Hij nam een slok van zijn wijn en keek weer naar Nina. 'Ik probeer dan altijd de lijm te zijn door voor te stellen om eens wat te doen met elkaar. Maar dan blijft het meestal bij het voorstel of dan is iedereen vaak chagrijnig als we dan wel wat gaan doen.'
    'Ja,' zei Nina, 'Ik heb ook broertjes en zusje van beide kanten van de familie. Van mijn vaders kant... Van mijn moeders kant heb ik hele lieve broertjes. Een broertje met een autisme. Hij heeft zogenaamd een geldboom in zijn tuin en een keer wilde ik met hem gaan wandelen maar had hij niet de goeie kleren aan en wilde ook geen goeie kleren aan doen. Hij wordt altijd super snel driftig en dat weet ik dus daarom zei ik toen: "Anders gaan we even naar de geldboom om nieuwe kleren te kopen in de klerenkast." en dat vond hij echt een super leuk idee. Dat idee om te doen, en door een beetje mee te leven met iemand, bereik je gewoon veel meer.' Nina was een slimme vrouw, ze snapt hoe je met mensen om moet gaan en kijkt altijd heel erg naar het gevoel van anderen. Ik denk dat ze het gevoel van iemand anders belangrijker vind dan haar eigen gevoel.
    We dronken meer en zaten buiten op Mikey zijn veranda. Een moment liep zijn kat naar hem toe en zei hij: 'Jullie lusten vast wel een kroketje.'
    Nina en ik keken elkaar aan en schoten in de lach. 'Hij voert zijn kat kroketten?' lachte ze. Mikey zijn stopwoordje was 'chique.' Hij sprak Nederlans met een Frans accent, goed Nederlands, en wist ook heel goed mensen uit te leggen hoe je een taal spreekt. Wanneer hij een kopje wijn in zijn handen had, zou hij de Franse vertaling van een kopje wijn zeggen zodat je een beeld kreeg bij het woord dat hij op dat moment uit sprak, en dat is knap. We rookten lange sigaretten en zaten bij hem aan tafel. Ik ga nu iets quoteren wat Nina in mijn boekje staat wat Mikey allemaal zei, want het sloeg nergens meer op en allemaal waren we ver heen. 'We kunnen naar plek A, dat is heel mooi, maar het is donker, dus we kunnen niks er van zien. We kunnen ook naar plek B, de kluis, twee deuren op het water die open gaan, oh een sluis. Er wonen geen mensen op die huisjes. Maar dat slaat eigenlijk nergens op. Toen bleven we waar we waren. We gingen nergens heen. En ook dat sloeg eigenlijjk nergens op, maar het was gezellig en goed.' Dit komt rechtstreeks uit mijn boekje; Nina heeft het er in gezet.
    Ik was kapot moe en kon weinig meer, maar toen kwam de rum op tafel en was er weer vanalles mogelijk. Ineens was er weer energie en ineens speelden we weer liederen. Maar ik wilde naar bed en zelfs dat was moeilijk te vinden; ergens boven en dan links of rechts, ik wist het niet meer maar besloot naar links te gaan, waar ik in mijn bed sprong en nog iets probeerde te maken van een blog. Hopeloos. Hij staat zelfs nog online.
    Ineens klopte er iemand op de deur en kwam Nina binnen. 'Hey, mag ik in dit bed slapen? Hij heeft toch niet meer bedden dan hij zei en ik moet bij hem op de kamer anders. Maar hij is focking dronken en ik weet niet wat hij allemaal gaat doen.'
    ,.. 'Prima,' zei ik. 'Ga maar hier liggen, dan ga ik wel lekker bij hem in bed kruipen, lekker knus.' Ik wilde eigenlijk niet naast iemand slapen die nacht en uiteindlijk hoefde dat ook niet want Nina zei dat hij niets zou gaan doen. Maar ergens rond zeven uur 's ochtends lag ze ineens naast me. Ik draaide me om en probeerde verder te slapen, maar dat ging niet meer. En fuck dat ook.. we bleven tot half elf in bed liggen en zijn gaan wak'n-baken. De hele middag hebben we in de zon gezeten en muziek gemaakt en hebben ons lied afgeschreven die ik nu graag wil spelen. 'On the rise of the walking river. Don't think of the friends you have hurt, the ones you left behind. Don't think of time, it's allright, it's all in your mind... on the rise of the walking river.' Ik hoor het deuntje afspelen in mijn hoofd en word er blij van als ik er aan terug denk, the rise of the walking river. Ik zie het plaatje van de rivier die door de bergen heen loopt, the walking river, de lopende rivier.
    Mikey deed de trommels en zong mee bij de vierde maat en Nina deed de lead. Ik speelde de ukulele; het werd een vakantiedeuntje en nog steeds blijft het in mijn hoofd echoen: 'on the rise of the walking river.' 
    Nina speelde Valerie van Amy Winehouse waar ik bijna tranen in mijn ogen van kreeg, hoe haar stem zoveel gevoel overbracht en hoe de tekst klopte met het moment: 'But since i've come on home, when my body's been a mess. And I miss your ginger hair, and the way you like to dress. Won't you come on over, stop making a fool out of me-e-e. Come on over Valerie.'
    Nu zijn we uit elkaar en ik ga Nina en Mikey missen en Andrea, Chillina en Achim, waar we een poosje waren. Ik ben benieuwd waar Nina nu is en of ze al aangekomen is en of ze een leuke avond heeft met de mensen waar ze vanacht verblijft. Ik wou dat ze hier was. Ze stuurt me nu een berichtje: 'Ik mis je best wel. Thx voor wie je bent.'