The pickup familie

 Ik zit op een bankje in Luxemburg stad en zie de auto's vorbij komen. Het is ongeveer kwart over tien 's avonds en we hebben autopech, Nina en ik.
    Er is veel gebeurd de laatste dagen en ik was niet tevreden over mijn schrijven dus schrijf alles weer opnieuw.
    Het was ook in Luxemburg toen ik op een bankje heb gezeten naast een tankstation, alleen niet in de stad. Ik wilde naar Turkije liften en ik was er heen gebracht door ene Ben van de camping. Hij bracht me naar een enorm winkelcentrum waar ik de lift naar Turkije makkelijk zou kunnen krijgen. Het was in principe ook makkelijk want er kwamen auto's voorbij en motors en vrachtwagens. Allemaal kwamen ze het tankstation binnen en reden weer weg. Het was Luxemburg dus ontzettend druk, iedereen wilde er tanken.
    Op dit bankje heb ik de dag gespendeerd; wel drie keer kwam er een meid die in het tankstation werkte langs om pauze te houden, drie keer. Ik heb er alleen maar gezeten en voor me uit gekeken. Ik was niet van plan direct een lift te nemen en heb met mensen gebeld om er over na te denken. Ik heb weer 'Sitting on the dock of the bay.' gespeeld, en deze keer heb ik er zelfs geld mee verdient. Mensen kwamen bij me staan en begonnen te dansen op de muziek en gaven me zelfs geld. Het was echt een gevoel van extase die ik kreeg; heerlijk als je erkenning krijgt.
    Ik zat daar maar en kon goed opgaan in de muziek en ik zat daar maar. Ik zat daar maar en keek voor me uit, at een broodje, maakte een praatje met de meid van het tankstation, Eve. Ze had die avond al wat te doen.
    Ik zat daar maar en... er gebeurde niets. Het maakte me ook niet uit. Ik zat daar maar en toen, om half acht 's avonds, toen ik bezig was met het schrijven van een blog. Ik schreef: 'Ik zit hier nog steeds en heb nog geen slaapplek voo...' Verder dan deze zin kwam ik niet. 
    'Bist du ein wandelaar?' vroeg een mevrouw met een lach op haar gezicht.
    'Ja.' zei ik. Ik keek voor me uit en deed niets.
    Ze kwam naast me zitten en stak een sigaret op. 'You want cigarette?' vroeg ze.
    En voor het eerst in tijden nam ik deze sigaret aan. Ik heb er geen spijt van gehad. Het was een sigaret die ik kon gebruiken op het juiste moment, een sigaret die iets toevoegde aan mijn welzijn. We rookten onze sigaret en zeiden niet zoveel. En toen hij op was vroeg ze: 'You have a place to sleep tonight?'
    'No, I have no idea what to do.' zei ik. Het maakte me ook niet zoveel uit waar ik zou slapen die avond. Ik had vertrouwen in een goede afloop. En als het niet zo was geweest, had ik mijn matje wel ergens neergelegd en was gaan slapen.
    'You want to come with me?' vroeg ze. 'I have caravan to sleep in. You can sleep in my caravan.'
    Ik kon dit aanbod niet afslaan en ben met haar meegegaan. Ze heette Andrea en vertelde in de auto over haar dochter die in Nieuw-Zeeland is geweest en daar met een Maori een kind heeft gekregen. Die gozer was bij haar weggelopen en heeft de arme meid van 23 achtergelaten met het kind, de smiecht.
    Bij Andrea aangekomen kwam Chillina, haar dochter direct naar beneden om me te begroeten. 'My mother already told me that she had a travelboy with her! Nice to meet you!' Ze had een vriendelijjke blik in haar ogen, net als haar moeder en kwam bij ons zitten en stak een joint aan en liep naar de koelkast. 'You want a beer?' 
    'Yes a beer would be nice.'
    We zaten en dronken bier en lulden over vanalles. Het fijne was dat er geen sfeer hing die om mij draaide. Een sfeer van mensen die me allemaal vragen stelden over hoe lang ik er over denk te doen en blabla. Het was een relaxte sfeer en alles was easy going. We dronken biertjes en rookten jointjes en ik ben die avond nog het zwembad ingesprongen en hebben zitten ouwehoeren. Ik weet niet eens meer waarover allemaal, maar het was gezellig. We hebben muziek gemaakt en ik heb Chillina geleerd muziek te maken.
    'Ah there is Achim, my husband.' zei Andrea.
    Langs de veranda in het schemer kwam een reus van een man aangelopen met enorme voeten. Hij liep met zijn borst vooruit en gaf me een stevige hand. 'Ich bin Achim.'
    In mijn hoofd veranderde ik zijn naam steeds van Achim naar Elbrech of Heinrich. Ik vond zijn naam niet heel erg passen bij zijn aanzicht. Bovendien dacht ik de dag er na gewoon weer te vertrekken en was het al laat.
    We hebben nog tot twee uur aan tafel gezeten toen Andrea en Achim naar bed gingen, hebben Chillina en ik nog nagezeten en hebben we gitaar gespeeld. Ik heb haar ukulele geleerd en we kwamen echt in de vibe. We waren compleet eerlijk en zeiden precies wat er in ons op kwam. Het was super lief. Na een tijdje zei ze: 'I have never made music like this, this is amazing.' Na een liedje zeiden we geregeld: 'This sounded good.'  maar telkens vergaten we om op te nemen.
    'What time do you want to leave tomorrow?' vroeg ze. 'I can bring you to Trier and from there you can go on hitchhiking.'
    Ik was die avond tot een beslissing gekomen toen ik naar de wc liep en high was van de wiet. Het voelde voor mij ineens duidelijk wat ik wilde doen. Ik was er helemaal zeker van en ik denk dat ik de juiste beslissing heb genomen. 'I leave in the morning.' zei ik. Nee grapje. Ik wist niet hoelaat ik wilde vertrekken, maar wel dat ik niet naar Turkije wilde en gewoon rustig deze reis door wilde maken. Het was achteraf een goeie beslisiing om die dag op het bankje te blijven zitten.
    Ik was fris om die dag te vertrekken van Andrea, Celina en Achim en kwam fris en vol goede moed de caravan uitgelopen om te wandelen. Ik wilde gewoon terug naar Bidburg en vanaf daar doorgaan. Maar de sfeer was wel weer relaxed aan de ontbijttafel en we zaten lekker op de veranda, en rond een uur of twaalf grapte Achim: 'Freek can paint.' Hij wees naar het hek voor de rivier en die had nog geen verf.
    Ik wilde graag iets terug doen voor de overnachting en zei: 'Yeah, I can do that. I'm willing to paint the fence.'
    Dus heb ik de hele dag het hek geschilderd en ook nog allemaal schuren en gaas vast getimmerd. We hebben in de cabrio gereden om vanalles te kopen en het leven ging lekker zijn gangetje. Af en toe kwam Chillina langs om bier te brengen en mee te schilderen. Ze had ên bikini aan en had een prachtig figuur. Ze kwam even voor me staan om te schilderen en ik sloeg mijn armen om haar heen. Ik vond dat ze een goede vrouw was en zei dat ook. Ze vond het zelf ook. Ik had vaak een stijve in mijn broek toen ze bij me in de buurt kwam, maar ik wist hem goed verborgen te houden. Die avond, toen pa en ma naar bed gingen, probeerde ik iets met het werken van mijn geslachtsdeel te doen, maar faalde hopeloos. Het werd lichtelijk ongemakkelijk toen ik haar vroeg om te zoenen. 'I don't know if I can. You know, you are not my type and I think that it's not good, because you are a friend of mine and... Nina ligt nu naast me en vraagt me of ik ook een stijve krijg wanneer ik bij haar in de buurt ben. Ik zei: 'Nee.' 
    'And I think that It would not be good for our relationship becuase I want to see you again. I don't think that I could see you if we would kiss.' Ze keek me met lieve ogen aan en ik accepteerde mijn verlies.
    Ik liep naar de zitzak toe en plofte neer. 'I'll just fall in love with the alcohol again.' en dronk van mijn bier en speelde ukulele.
    Het was een uur of vier en we hadden wat leuke dingetjes gehad en het was een hele gekke intense avond. Het was nog een uur wachten voordat Nina aankwam en daar wachtten we ook op.
    Om vijf uur 's nachts kwam Nina aan. Ze heeft de hele nacht door de regen gereden en had  behoorlijk wat vertraging opgelopen. Ze kwam er gewoon lekker bij zitten en dronk nog een biertje bij Chilina op de slaapbank. Ik was nog helemaal niet moe en wilde nog uren doorgaan. Ik wilde muziek maken en mijn energie was nog steeds hoog. Diep van binnen bedacht ik me al dat ik de volgende dag ook niet zou vertrekken, dezelfde dag bedoel ik. Het was gewoon te fijn met deze mensen.
    Chillina moest naar het ziekenhuis die ochtend en we wilden haar nog wel even zien.
    Ik lig u met mijn ogen dicht te schrijven in het gras en Nina ligt in het gras te lezen naast me. Er staat een zacht muziekje op van Bob, iets met Dylan. Waar was ik. WE hebben gereden in de cabrio van Achim en hebben allemaal steden bezocht. Ondertussen hebben we muziek gemaakte en zelfs een heel lied geschreven. WE hebben met onze hoofden uit het dak gestaan in de auto en naar de weg geroepen en het leven toegezongen. Het was een fantastische rit en ook de avond was weer heerlijk. Het was te lekker om te vertrekken en ik heb geewoon weer het deurtje van de caravan dichtgedaan. Nina heeft weer op de bank geslapen en de volgende dag zouden we naar Trier gaan, en dat hebben we vandaag gedaan. Er zijn heel veel details die ik niet beschreven heb, maar daar is nu eeven geen tijd voor. Ik kom er later op terug. 
    We liggen aan een grote weg en in hey gras en we keken elkaar aan, Nina met haar benen de ene kant op en mijn benen de andereen onze hoofden bij elkaar. Het moment, dat is het. 
    Vandaag in Trier hebben we ook weer lol gehad en veel muziek gemaakt. Nina maakte overal foto's van en ze kon het ook goed. Ze heeft de hele dag door foto's genomen en er zitten absoluut gouden bij. We hebben mensen lachen op hun gezcicht bezorgd met muziek. Ik speelde, nadat iemand hoofdpijn kreeg van mijn gitaarspel, de hoofdpijn blues. Ik zong met een zware stem en zong dat iedereen op straat hoofpijn moest krijgen en het sloeg echt helemaal nerg4ens op. Er was nog een vent die hield het niet van het lachen en hij keek ons aan van: 'what de fuck ben jij mee bezig.' 
    WE he \bben weer lekker tranquilo geedaan en terrasjes opgezocht en piza gegeten. Achim sloeg me nog in mijn buk, steelde olijven van mijn pizza en blies rook in mijn gezicht. Ik gaf er niet om en blijkbaar moest het zo zijn.  
    We hebben echt een heerlijke plek gehad om te verblijven, tot nu toe echt de meest fijne plek waar ik ben geweest., voor hoever iets de fijsnste plek kan zijn. Ik ben Andrea, aAhcim en Chillina ontzettend dankbaar, en natuurlijk baby Layla. ' Layla, got me on my knees Layla.'
    In de parkeergarage hebben we afscheid genomen met lange knuffels en goeie stevige hadnen. Chillina heeft me nog wat wietverkocht. Het voelt alsof ik dieze tekst afgeraffeld heb en dat ik er veel meer van heb kunnen maken, dat is ook wat deze mensen verdienen. Ze hebben me zo gehloplpen en hun gezelschap was zo fijn, echt onbeschrijfelijk. Ik kon me helemaal mezelf zijn en daar ben ik ze dankbaar voor, ook voor het werk dat ik heb kunnen doen en de vijftig euro die ik daarmee gverdient heb. Wat een lieve mensen. Ze vroegen iedere avond weer of ik niet nog een nachtje langer wilde blijven en iedere keer wilde ik eigenlijk verder, maar het was zo gezellig dat ik zoiets had van: nog een nachtje dan.

Net ben ik met Nina verder naar het zuiden gereden en zijn naar een hotel in Nancy gegaan. Vanaf hier wandel ik verder.

Nu gaan we samen naar een vriend die in de buurt van Nancy woont en ik heb geen tijd om door te schrijven want alles volgt zich in zo'n rap tempo op. Wat is het moment toch fijn. Vanochtend kreeg ik allemaal berichtjes van mensen dat ik in de krant stond. Geinig wel. Leuk, volg mijn blog lieve krantlezers. Welkom!