Vrijgevigheid

Hoe ga ik deze blog toch eens beginnen. Vandaag was toch de dag van de vrijgevigheid tot nu toe. Ik ben de dag doorgekomen op twee euro, en dan waren het nog niet eens noodzakelijke euro's. Het begon vanochtend al, toen ik bij de boer aanklopte om zijn lucifers terug te brengen en mijn vuilnis weg te gooien.

    'Tu want un café?' Vroeg zijn vrouw.

    'Eehm, oui.' Ik liep naar binnen en kon aan de ontbijttafel zitten. De boer gaf me zijn eigen 'bergbauernmilch.' Ik was overigens in het Duitse gedeelte van België en deze mensen praatten alles door elkaar heen. Het ging van Frans naar Engels naar Duits naar Nederlands, maar uiteindelijk wist ik de pot marmalade te vinden. Ik kreeg (nog warm) zelfgebakken brood met hun eigen biologische kaas en biologische geitenkaas, nog een ander kaasje. Ik vrat daar de hele boel op en ze bleven me maar aanbieden. Toen kreeg ik een zelfgemaakt puddinkje ej ik vond het bijna ongemakkelijk om aan te nemen. Ik at een paar hapjes en liet de rest staan. Hij vulde nog even mijn fles water en ik kon gaan.

    Tussen de middag at ik twee mueslirepen en een sinaasappel.

    Ik liep door de bossen op het kompas en niet voor het eerst kwam ik terecht in de middle of nowhere en banjerde door de struiken, sprong over sloten, struikelde over takken, at bosbessen en frambozen, liep door weilanden en maakte kilometers. Het maakte me niet uit waar ik was want mijn kompas wist de weg, en dat was gewoon naar het zuiden, regelrecht richting Rome. Tijdens het wandelen pakte ik mijn ukulele er bij en begon muziek te maken en liep een dorpje binnen. 'The sun's a shine, allright in the blue blue sky and something with a butterfly.' Ik zette stappen op de beat en voelde me vrij om muziek te maken en ging er ook voor; ik zong door de straten en ineens stonden er allemaal mensen naast me die me aankeken en klapten. Ze kwamen achter een heg vandaan en waren aan het bbq'en.

   Ik rook de sigaar die ik van Jaques had gekregen. Deze is voor Jaques, Mateo en Rebecca.

    Maar goed, vrijgevigheid. Ik stopte met spelen en een mevrouw zei: 'You want eat?'

    Wat kon ik anders dan: 'Oui?' Ik had honger en kreeg het zomaar aangeboden. Ineens zat ik aan de bbqtafel met 15 anderen. Niemand kon echt Nederlands of Engels dus ik ging maar gewoon ukulele spelen op de vibe en het was allemaal oké; ik kreeg wijn en hotdogs en er werd bourgondisch genoten. Na een tijdje vroeg ik in het Frans of ik mijn tent ergens op kon zetten.

    'Oui,' zei Michael, een ex-profvoetballer. Hij liep naar de weg en maakte een gebaar dat ik hem kon volgen. Hij liep een heel eind door en ik kwam er achter dat ik mijn tas niet bij me had. Dus gingen we weer terug en ik stel me voor dat dit een saaie blog is.          Nu met mijn tas liep ik achter hem aan en hij wees me een plek naast een weg op een klein grasveldje tussen een paar bomen en een klein stromend beekje. Ik hoor het water als een fontijntje druppelen en moet ineens plassen.

    Ik zette mijn tent op en kom weer uit bij de vrijgevigheid. Michael had aangebeld om te vragen aan de buurtbewonders of ik hier mocht overnachten en die buurtbewoners kwamen naar me toe. 'You want eeh.. une toilet?'

    'Une toilet? Well thats never bad.'

    Weer liep ik achter deze twee mannen aan en ze lieten me een kleine buitentoilet zien waar je na het poepen wat zaagsel overheen moest strooien en de papiertjes in de prullenbak moest gooien. 'You also want shower?' Vroeg hij. Hij liet me een regenton zien met water er in en een bakje er naast. 'Come with me, my mother speaks perfect English.' Zijn moeder was engels docent kwam ik later achter. Ze sprak inderdaad perfect Engels. Ook bij deze mensen kreeg ik allemaal eten, gebraden kip, sla, groenten, gekke deegrolletjes en bier. Ik was nog even naar de bakker geweest daarvoor en heb voor twee euro gebak gehaald en dat mogen delen met deze mensen. Ik heb ze aangeboden om de afwas te doen maar dat hoefde niet; 'your presentance is enough' zei ze. Tja, het was een prima dagje, veel gewandeld en her voelde alsof ik overal de boel opvrat. Later kreeg ik zelfs nog een halve taart van die mensen mee. Echt hele lieve mensen. We hadden het nog over de grootte van het heelal en de kleinte van de moleculen en de gelijkenis daartussen. En ik nam nog een stuk kip en accepteerde een kop koffie. Het voelt toch niet helemaal oké of zo, ookal was het allemaal uit vrijgevigheid. Ik voel me een beetje een profiteur zo, en ik moet me echt eens scheren, en ik schrijf deze blog niet voor mezelf en ik ben moe en de rook komt in mn ogen en... schijt. Ik neem nog een stuk taart.