De laatste warme dagen in de kou

Wat maakt het leven zinvol? Waarom werken we niet altijd? Heeft werk meer nut dan ik denk? Werk is slechts een bezigheid om tijd mee te doden wanneer je niet meer weet wat je moet doen. Teveel werk doodt teveel tijd. Ik ben nu klaar met werken en weet oprecht niet wat ik nu kan doen. Ik heb geen geld meer, net mijn laatste centen aan een warme jas uitgegeven. Ik heb zelfs een maandelijkse transactie van KPN terug moeten boeken om deze mee te kunnen betalen. Ik hoop dat het geld van mijn werk snel op mijn rekening komt te staan. Moet ik meer werken of niet? Ik moet zoveel en er is zoveel te doen. Ik moet filmpjes uploaden op mijn facebook en ik moet naar een internetcafe. Ik moet schrijven over mijn dag, mijn blog bijhouden. Ik moet naar Breisach vanavond om geld op te halen bij Harbr en misschien nog wel wat te werken. Ik moet naar Gael en Michael om een joint mee te roken en om gewoon gezellig te zitten. Ik moet zoveel dat ik niet meer weet wat ik moet. Ik moet mensen blij maken met muziek, liefde geven en ik moet boeken lezen. Ik moet Frans leren, en wat doe ik? Uiteindelijk doe ik niets en zit ik hier op een bankje op te schrijven wat ik allemaal moet. Ik voel me wat melancholisch op deze eerste koude dag van het jaar; het wordt echt herfst en na de herfst komt de winter. Het is een graad of tien vandaag. Maar ik vind het fijn want dat betekend dat het luie leventje in de zon afgelopen is en dat er echt dingen gedaan moeten worden om te overleven. Het is echt weer primitief allemaal; ik voel wat down maar probeer mijn rug recht te houden en de focus te houden op de positieve dingen die gaan komen. Ik heb ontzettend veel zin om naar Zwitserland te gaan. Gael en Michael gaan naar Geneve om werkt te zoeken en hebben voorgesteld of ik mee wilde. Ze gaan over tien of vijftien dagen. Waar ik minder zin in heb zijn de mensen die ik achter ga laten hier; Damian, Stephane, Brian, Jean-Paul en Dominique, Richard, Eric, Harbr, alle fijne mensen die ik hier heb ontmoet, de schetende paarden. Ik schrijf alsof ik hier morgen weg ga, maar ik wacht nog even, iniedergeval op mijn geld.

   De zon breekt even door.

   Ik weet het even niet.

   Ik ga schrijven over de afgelopen dagen.

   Dus het begon ergens bij een werkdag bij Eric in de ochtend. Het was doorbijten die ochtend en het was stil in de groep; mensen knipten de druiven en hadden weinig te zeggen. Het was oke die stilte en de tijd kroop rustig door tot aan de pauze. In de pauze brak het open en werd het gezellig; er werd gelachen en de energie binnen de groep steeg. In de middag begonnen er bellen te rinkelen en toeters en er werd geknipt en gelachen en gedanst en gezongen. Dit werd medemogelijk gemaakt door DJ Damian, die met zijn muziek een heleboel voor elkaar wist te krijgen. Ik moet lachen. Hij zette de theme song van Mario op en begon op het ritme te knippen en keek me dan aan met een blij gezicht en stak zijn duim omhoog. Gilbert moest om alles lachen wat er gezegd werd, vooral wanneer Nicola begon te spreken. Ik had geen idee wat hij allemaal zei, maar het was erg grappig. Sonja en Daniele, twee oudere dames stonden veel tegenover elkaar en praatten zacht, gniffelden en keken je dan met lach aan. 'La, ici.' zei Sonja en wees naar een vergeten druiventrosje en draaide dan weer terug naar Daniele om door te gniffelen en fluisteren.

   Damian gooide ineens een beat er in met een enorme bass en een gek kinderachtig deuntje er in. Het klopte totaal niet met elkaar; het was een soort deuntje voor een videogame met een bass uit een technofestival. Het was ook totaal geen knipmuziek en ik hield het niet meer. Nicola stond naast me en lachte in zichzelf en keek me aan toen de bass er in kwam. Ik kon niet meer stoppen met lachen om de hele situatie en heb wel een minuut in de slappe lach gelegen. Het werd genant want de muziek kwam uit de speaker die ik in mijn borstzak had. Ik drukte op het volgende nummer want ik kon het niet meer aan. Mensen keken mij aan met gezichten van wat doe jij nou?

   Het knippen ging door en ik vroeg Damian of hij vanavond wat ging doen. Ik had de behoefte om eens goed door te zakken en op de bar te gaan dansen.

   'No no no, sleepy. Yesterday drink drink drink. This morning I drank some stuff to wake up and couldn't go to sleep anymore. Tranquillo tonight.'

   'Let me put on a song.' zei ik.

   Hij gaf me zijn telefoon en ik zette 'Broodje Bapao' van The Opposites op. Damian ging hard op dit nummer en begon te dansen als een rapper terwijl hij stond te plukken.

   De muziek werd gekker; de Harry Potter theme song kwam voorbij en Damian gaf me een tros druiven op magische wijze, alsof hij het me schonk, grote ogen met beide handen en de tros in het midden. Het was een prachtige tros vol perfecte zoete druiven, compact met een klein laagje grijs er overheen, roze. Ik nam hem aan als een geschenk en pakte er een druifje van en stopte het in mijn emmer. Ik bedankte Damian voor dit prachtige offer van god of misschien wel een magische wereld waarvan we nog niets af weten.

   Na werk ben ik naar Colmar geweest en heb ik geprobeerd te schrijven in een barretje. Ik had helemaal geen zin om te schrijven; ik had zin om los te gaan, even weg uit de wereld die iedere dag het zelfde was. Bovendien smaakte het bier me goed. En precies op dat moment kreeg ik een bericht van Damian; 'You in Colmar?'

   'Yes, let's go to the bar!'

   Hij gaf me een locatie waar we elkaar konden ontmoeten. 'I'll be there in ten minutes.'

   Zo snel mogelijk ben ik de fiets op gesprongen, bijna vergeten te betalen, en racete die kant op.

   Hij stond al te wachten naast een lantaarnpaal met zijn telefoon in zijn hand en we zijn het eerste beste cafe ingedoken die we tegenkwamen en hebben zitten zuipen, bier, speciaal bier, rum van negen euro per glas. Verdomme als ik dat eens had geweten van tevoren. Man, het geld schoot er uit die avond, helemaal toen ik een zakje Amsterdam haalde van twintig euro.

   We spraken allemaal mensen, vooral Damian en we gaven energie en we speelden muziek in de bar, het was een super avond en ondertussen al twee uur 's nachts. Ik kwam terug van de wc en zag Damian met zijn hoofd voorover op zijn handen zitten. We moesten de volgende ochtend om half acht op werk zijn en ik probeerde Damian wakker te krijgen. Ik tikte op zijn schouder en sleurde aan zijn arm, maar hij werd boos want hij wilde slapen. Uiteindelijk zijn we naar huis gegaan toen de kroeg ging sluiten; we zijn er letterlijk uit getrapt. Op straat stootte ik nog een plantenbak om toen ik een filmpje maakte van hoe mooi Colmar was op dat moment. Het leven was prachtig.

   Minder prachtig was het de volgende ochtend om negen uur in mijn tent. Het was koud en de groep was al lang begonnen met werken. Ik had geen idee waar ze die ochtend aan het werk waren. Eric nam de telefoon niet op en voor mij was er geen andere optie dan Jean-Paul. Ik belde Jean-Paul op en legde de situatie uit.

   'Aaargh, man what you do?... Okay, wait in camping. I be there in five minute.'

   Vijf minuten later zag ik zijn auto aankomen en stond hij er. Madhi. Hij lachte. 'No ukulele! Man, what you do when you in Rome and have problem, call me?'

   Ik lachte. 'Yes, you are the best.'

   Toen we aankwamen zei hij: 'You go and coupe, go go go. People laughing at you, you know heh.' Hij knipoogte naar me. 'Now go coupe!' Hij praatte nog even met Richard, een van zijn beste vrienden en ik hoorde hem lachen. 'Okay, have a good day Holandaise!' riep hij en zwaaide. Jean-Paul Tannacher.

   Gek genoeg was Damian nergens te vinden. Ik voelde me lichtelijk schuldig voor, ten eerste het te laat komen en ten tweede dat ik Damian wellicht heb meegenomen. Mensen vroegen me waar Damian was en ik wilde eigenlijk niet praten maar kon uiteindelijk mijn mond niet houden. Hier voel ik me ook schuldig over want ik wilde hem niet in een slecht licht zetten.

   Op werk was het opstarten, de eerste druiven waren zwaar en de emmers waren nog zwaarder en het gevoel over Damian zat me ook niet lekker. Ik heb hem overgehaald om naar de kroeg te gaan. Na de pauze werd het wederom beter; het waren de laatste druiven van de hele wijngaard van Eric. Ik werd er lichtelijk nostalgisch van.

   Soms had ik een halfvolle emmer en dan zei ik: 'Seau demi.' en dan hoorde ik wat gelach om me heen. Ik begreep het niet want ik dacht dat het 'halfvolle emmer' betekende. Even later kwam Theo naar me toe en zei: 'Fred, Loic want to seaudemi with you.' hij maakte een gebaar met zijn wijsvinger door zijn duim en wijsvinger in zijn andere hand en ik dacht: 'Zut.' Hij lachte. 'Seaudemi means: "fuck in the ass." You say demi seau, for a half full bucket.'

   Ik was hem dankbaar dat hij me dit vertelde anders was deze verspreking vast nog vaker voorgekomen.

   Even later was het nog lachen met Richard. 'You might want to give Jean-Paul a bottle of whiskey' zei hij.

   'Yeah, Jean-Paul has a big heart and I want to help give him a good bottle.'

   Na het werk vroeg hij of ik wel genoeg geld had om eten te kopen en of ik daarom zoveel at tijdens werk.

   'I just love food, especially the food they make at this restaurant.'

   'What do you eat after the work is finished.'

   'I don't know, maybe call Jean-Paul.'

   'Hahaha, you depend on him.'

   'Yes, he is my trouble solver.'

   Na werk kreeg ik van Eric een paar kilo aan druiven met een naamplaatje er bij: 'Holandaise.' Een prachtig gebaar. Ik vind het echt jammer om niet meer bij Eric te werken. Hij is een ontzettend goeie baas die een heleboel geeft om zijn werknemers. Ik ga hem missen, net als Robin, Loic, Theo, Sonja, Daniele, Nicola, Loucia, Jean-Marie, Jean-Marc, Richard, Lea, Antoine, Massimo, Lydia, Carole, Gilbert en Damian natuurlijk. Het was vervelend om afscheid te moeten nemen en om te weten dat ik door zou gaan. Misschien kom ik na Rome terug naar Colmar om te wonen.

   Na werk ben ik niet naar Colmar geweest maar heb op de camping gezeten om te proberen een plan te maken voor de komende weken. Ik wilde naar Breisach om geld op te halen en wellicht nog wat te werken met Harbr en nog een paar dingen. Het zijn allemaal halve plannen en nog steeds is er niet echt een plan. Ik wil liefde geven aan mensen die ik hier ken, zelfs aan de nieuwe buren die ineens bij me kwamen zitten omdat het regende. Ze lieten de heletijd boeren, spuugden op de grond, zopen halve liters klokbier, waren luid, rookten de hele dag door joints en zaten achterover, scheten te laten. Zelfs hen.

   Ik had geen zin meer om bij hen te zitten en ben naar Stephane gegaan om muziek te maken. We hebben bij de Leclerc afgesproken om te meeten en hebben daarna bepaald waar we gingen zitten. De plaatselijke bakker wilde ons niet hebben dus zijn we naar zijn appartement gegaan. Onderweg vertelde hij me dat hij mijn opa had kunnen zijn.

   Ik dacht oprecht dat hij een jaar of veertig was en zei dat ook.

   'Do you want me to give you money?' lachte hij.

   'Yes please.'

   In zijn appartement hebben we groenten gegeten en koude vis met citroen en bier gedronken. Aan de muur hing een gitaar met allemaal cd's er op gelijmd, een euro en een zwaailicht. Een prachtige gitaar. Hij vertelde me: 'I play guitar since I was fifteen. But it's kinda funny; I didn't have a tuner and I even didn't know that I needed one. So I always played like this and hear if it sounded nice.' Hij hield zijn vingers op de gekste plekken op zijn gitaar en maakte allemaal aparte akkoorden. 'Every day was different.' lachte hij. 'Every day I played new strings because the tune was different and I did everything on sound.'

   Ik vond het super cool. 'You know Jimi Hendrix played his first years with a right handed guitar while he was left handed. So he learned it a different way than others and he acutally developped the thumb on the string above, sliding.'

   'Yeah, I think when you learn it yourself and when you learn it a different way, you devolop other thing better than when you take lessons and learn like everybody learns.'

   Hij had gelijk. 'Let's have a jam.'

   Hij speelde super goed, een cheesy deuntje en ik speelde ook iets. Na het spelen zei hij: 'I think that sounded nice, really smooth.'

   Ik dacht het ook.

   We speelden nummers van Nirvana en Israel en Otis Redding en zijn op het idee gekomen om volgende week in de regen onder een parasol op een schoolplein te spelen voor kinderen. In de regen omdat het vooral gaat regenen de komende weken. Hij liet zijn parasol zien in de schuur, maar wat me vooral opviel waren zijn eenwielers. Hij had wel drie eenwielers in zijn schuur staan en meerdere fietsen. Ik vroeg hem. 

   'Yeah, I drive the unicycle.'

   'You play guitar on it as well?'

   'Haha, yeah. Once I tried playing a guitarsolo on it, but that was fucking hard. I held the guitar on my back in my neck, like this.' Hij hield zijn armen in zijn nek en maakte een luchtsolo. 'And started playing but it was really hard and I almost felt.'

   'Haha that's awesome! You got to teach me one time.'

   'Yeah, I'll do.' Hij heeft nog even een rondje geeenwielerd op aanvraag en heeft het veschil in banden uitgelegd, dat hij op straat liever op kleine wielen rijdt en voor lange aftanden op een groot wiel.

   Na het jammen ben ik naar een Taco cafe gegaan om voor de zoveelste keer te proberen om een verhaal te schrijven. Dit is echt geweldig. Het verhaal schrijven lukte niet, maar ik kwam binnen lopen en de man achter de kassa had een smile van oor tot oor op zijn gezicht die ook niet meer weg ging. Hij keek me aan en vroeg: 'What do you want?'

   'Eat something, mange.'

   'Haha, okay, what you want to eat?'

   'Ehm, something like taco's with some meat.'

   Hij keek naar zijn collega. 'What meat? Chicken?'

   'Non, boeuff s'il vous plait.'

   'Sauce? We have mac donalds sauce.' Zijn collega liet me wat van die saus proeven.

   'Oui!'

   'Fries as well?'

   'Non.'

   Hij lachte. 'Can I try your little guitar?'

   'Yes sure!'

   Hij liep om de bar heen en ik gaf hem de gitaar. Hij begon akkoorden te spelen met een lekker ritme, top veertig akkoorden. Hij had het ritme onder controle. Zijn vrienden waren aan het lachen. 'You have harmonica?' vroeg hij.

   'Oui.' Ik pakte de harmonica er uit en hij gaf me mijn ukulele terug. 'You play.' zei ik.

   Hij begon te spelen en ik op de harmonica. Er kwamen allemaal mensen vanuit de achterdeur naar ons toe die begonnen te filmen en lachen. Ze lachten om 'Ozkan.' hun maat en juichten toen we klaar waren met spelen.

   'Yeah, I want some fries with it.'

   Hij lachte en zijn smile werd groter.

   'With mayonaise.'

   'Okay, eat here?'

   'S'il vou plait.'

   Na het eten en het schrijven zei hij: 'Man, I'm going to close.'

   'Okay, I'll finish.' Ik liep naar hem toe.

   'You get the food from me, it's my pleasure to you.'

   Ik wist niet hoe ik hem moest bedanken. Wat een prachtig gebaar. Ik kom er zeker weten terug. Wat een super aardige man, Ozkan.

Het is ontzettend koud ineens. Zo koud dat Gael met zijn winterjas aan in bed ligt en ik handschoenen nodig heb om fatsoenlijk te kunnen typen.

Vanochtend ben ik wakker geworden en heb met Gael en Michael een kop koffie gedronken en even gepraat. We hadden het over 'une truc,' wat 'een ding' betekend. 'C'est une truc.' Hij pakte een ding op. 'Une truc.' Hij pakte een ander ding op. Hij wees naar een ding. 'Une truc, c'est une truc.'

   'I cannot wait to go to Swiss.' zei hij.

   'If you want to, you can come with us.' zei Michael. Ze blijven hier nog een dag of tien tot vijftien en rijden dan naar Geneve om nieuw werk te vinden. Ze weten nog niet wat voor werk, maar dat zoeken ze daar uit.

   Ik zit er echt over na te denken om met ze mee te gaan.

   'You are alone right?'

   'Yes.'

   'If you want, you come with us.'

   Dit is nieuwe stof om te overdenken.

   Nu ga ik naar de supermarkt rennen om warm te worden. Ik wou dat ik ergens binnen kon zijn waar het warm is.