Gisternacht

Once again, alsof ik door god vervloekt ben, ben ik al mijn geschreven tekst kwijtgeraakt. Ik kan mijn telefoon wel opvreten. Gadverdamme, wat is dit weer klote.

Ik zit met een lekker koud biertje in een restaurant in datzelfde dorp als waar ik zonet ook was. Alleen is het nu half elf en ben ik nog geen meter verder dan toen het negen uur was.

   Toen ik hier binnen liep vroeg de gastvrouw: 'What's your problem?'

   Ik zei: 'Nothing?'

   Ze wees naar mijn ukulele. 'What's up with that?'

   'Oh I always have it with me.'

   Ze keek me aan met een gezicht van onbegrijpelijkheid. 'Are you crazy?' 

   'Yes.'

   Ze kreeg een lach op haar gezicht. 'Oh than it's allright.' De man naast haar begon ook te lachen. 'Yeah, I was thinking...' Alsof dat de boel ineens duidelijk maakte.

   Nu ook, ik zit met mijn toetsenbord voor me en mijn telefoon ligt ergens anders aan de lader en die vrouw keek me aan weer. 'What are you doing? You are really crazy right?' Maar toen zag ze dat ik naar mijn telefoon keek en iets aan het typen was. En misschien ben ik ook wel crazy, want het is nog twee tot drie uur fietsen naar de camping en het is kwart voor elf 's avonds en ik heb nog een barbecue zometeen. Misschien moet ik me daar maar eens op gaan focussen. Ook dit biertje kost weer geld. Alles kost geld, geld geld. Ik heb alleen geen geld meer, althans, een euro of tien. Mijn laatste geld gaat op aan bier, wodka en ravioli. Dat is wellicht wel wat typerend. Misschien kunnen ze nog iemand in de keuken gebruiken hier, ik ga ze even vragen.

   Dus ik heb even gevraagd aan de barman en die zei: 'The boss sit outside, you ask him.'

   Dus ik liep naar buiten en vroeg de baas of ik kon helpen in de keuken.

   'Are you a cook?'

   'Yes!'

   'Yeah okay, you can start tomorrow. Where do you live?'

   'Colmar.' zei ik, 'I'm here by bicycle.'

   'Wow, can you cook Mexican?' vroeg hij.

   'I've made a maissoup once, at home.'

   Hij begon te lachen.

   'But I can learn.'

   'Yeeah, you are right. I need somebody for one or more years. How long can you work here?'

   'I don't know. I'm here now and I can work for this moment.'

   'Okay, we'll see tomorrow. You can start at five o'clock. What's your name?'

   Ik moest me inhouden om niet te enthousiast te worden. 'Freek.'

   'Fred?'

   'Oui!'

   'Okay Fred, I have to go. I see you tomorrow at five!' 

   Er was nog een andere man die er naast zat en hij wist misschien nog een verblijf voor mij waar ik in kan wonen voor bepaalde tijd. Nu ga ik naar de tent in Colmar fietsen en ga ik mezelf klaar maken om morgen te werken. Wat een wending. Ik moet lachen, dit is geweldig!

   Nadat ik te horen kreeg dat ik werk heb gevonden in dat Mexicaanse restaurant, was ik in extase en heb met Nina gebeld. Haar plan was ook compleet gewijzigd en ook Aaron zijn plan is gewijzigd. Bruno zijn plan is ook gewijzigd en ook Edgar zijn plan is gewijzigd. Iedereen maakt nieuwe plannen en dat vind ik helemaal geweldig!

   Nina heeft me er van overtuigd dat het niet handig was om mijn laatste tien euro aan de mac donalds uit te geven. Ze had gelijk.

   Feit bleef dat ik om twaalf uur 's nachts nog naar huis moest fietsen. Ik had een ukulele en een zak nootjes in mijn ene hand en een zaklamp in mijn andere hand en had nauwlijks nog ruimte om fatsoenlijk de handrem in te drukken en fie... ik voel het bloed op dit moment nog uit de open wond vloeien.

   Ik fietste over een grindpad langs de N-weg in het bos met allemaal bramentakken die uistaken. Ze kwamen in mijn gezicht en tegen mijn schenen. En die ene zag ik net te laat, de langste tak van allemaal. Die greep mijn stuur vast en trok hem naar rechts waardoor mijn fiets naar links kantelde in ik een duik maakte richting de grond. Over mijn elleboog, knieen en handen schoof ik door het grind met vijventwintig kilometer per uur. Ik fietste echt hard voor wat de omstandigheden toelieten. Even bleef ik op de grond liggen en naar boven kijken, scheldend en vloekend en bekeek daarna de wonden. In mijn jas zat een scheur met daar omheen allemaal bloed. En... het valt wel mee allemaal. Ik kon gewoon doorfietsen, gelukkig bleef de wond niet bloeden, ondanks dat hij open was.

   Shit, mijn zonnebril lag daar nog. Ik heb er zeventien euro voor betaald dus wilde hem wel graag nog hebben. Het was een meter of vijfhonderd, dus kon het wel. Onderweg dacht ik: grappig zou zijn als ik daar dan straks overheen fiets. En nog geen seconde na die gedachte hoorde ik: 'Kggrrrk' en daar lag m'n zonnebril in stukken met de glazen er uit. 

   Maar fuck it, ik heb werk!

   Ik moest doorfietsen en nu komt het... Het was echt gekkenwerk, krankzinnig. Het zandpad hield op en ik moest door over de N-weg. Om een uur 's nachts met een handdoek om mijn nek, schaafwonden overal en mijn handen vol spullen. Er was geen ruimte voor fietsers op de weg en auto's reden honderd en vrachtauto's ook. Ik had geen achterlicht. Bij iedere auto die van achteren kwam knipperde ik mijn licht zo lang mogelijk en duidelijk mogelijk waardoor  auto's met een ruime boog om me heen gingen. Nog erger werd het toen er een wegversmalling kwam met een stoeprand en precies op dat moment een auto achter me zat. Die gozer racete me voorbij met 90 op een afstand van vijftig centimeter. Ik voelde de wind die hij mee nam.

   Ik fietste door, over bruggen in bochten, nog steeds op de snelweg. En toen kwam: 'Highway to hell' van ACDC op. Met die wapperende handdoek om mn nek en de schaafwonden overal 'On a highway to hell. Don't stop me!' Dat vond ik wel een grappig beeld zo, letterlijk de highway to hell. Man, compleet onverantwoord.

   Gelukkig kwam ik heel thuis rond twee uur en ben ik nog even bij Victor langs geweest. Het ligt in zijn caravan stond nog aan en ik deed de deur open.

   Hij zat op een stoel, half wakker met zijn hoofd hangend en zijn ogen bijna in zijn achterhoofd. Leon en Leo lagen achter hem, knocked-out. 'Fred.' zei hij. 'Hey man, how ya doin?'

   'Good man,' ik liet hem m'n elleboog zien. 'How are you?'

   'Alcohol man. Leon! Puta! Wake up dickhead.' hij leunde richting het bed en viel bijna van zijn stoel af terwijl hij Leon wakker wilde slaan.

   'Haa' was het geluid wat Leon maakte. Langzaam werd hij wakker en wreef in zijn ogen. Wankelend probeerde hij op te staan en Leo wakker te maken. Maar Leo was out, Leo was niet meer.

   Zonet, rond een uur of twee deze middag heb ik hem hier voorbij zien strompelen met zijn hoofd naar beneden.

   'Let's smoke a joint!' zei Victor. Hij draaide een joint terwijl hij wat Franse rap opzette. 'Oh Fred, have I showed you my rap?'

   'No man, show!'

   Hij zette op youtube een beat op, stak de joint aan en begon in het Frans te rappen. Het was boze rap maar steengoed. Hij had zijn vingers op zijn slaap en keek voor zich uit terwijl de woorden op de beat rolden. 'Listen to this one, my favorite.' Hij zette een andere beat op en begon weer te rappen. Dit keer in volledige overtuiging van de dingen die hij zei. Hij keek en lachte en keek boos en sloot zijn ogen voor de volgende zin, druk gebarend met zijn handen. Die shit was goed. Ik kan het moeilijk te beschrijven, het waren Franse woorden die rijmden en het ging over het zitten in een kleine ruimte met vrienden en veel drugs gebruiken. Ik denk dat hij het daarom zo meende.

   'Leo, motherfocker!' zei Leon, 'Wake up.'

   'Leoooooo, you have to stand up, you have to work, it's time. You have to bake bread a le boulangerie.' Victor hing over hem heen, slaand met zijn slappe arm.

   Leon legde een biertje in zijn hand en zei: 'It's so easy to make fun of the passed-out.'

   Ik had te doen met Leo, twee van die    zatte lui die aan hem hingen.

   'Where are you gonna sleep?' vroeg ik aan Victor.

   'I don't know man, but if he's going to puke, I'm going to my girlfriend.'

   Ik vond het tijd om naar bed te gaan en zei ze gedag. Later die nacht hoorde ik Victor zijn motor langsrijden en dacht aan Leo.

   Nu ga ik naar m'n eerste werkdag. Fucking excited om Mexicaans te leren koken!!! WHOOOOOP!