Harbr, de Koerdische viking

Ik zit aan een cafeetje aan de rand van een skatepark met een kop koffie naast me. Ik wilde vandaag geen suiker eten, maar heb het koekje al op. Verder was het een prima koekje. Het is drie uur 's middags, zondag, en ik moet zometeen weer werken in Breibach, het Duitse dorpje met het Mexicaanse restaurant. Gisteren had ik er ook al even gewerkt en ik denk, niet denigrerend of hoogmoedig bedoeld, dat er een boel moet veranderen in de keuken. Ik wil hem er graag mee helpen, maar vind het zo onbeschoft om daar direct over te beginnen.

   De snijplank bijvoorbeeld; hij snijdt de kip, de vis, de uien en alles allemaal op dezelfde plank zonder hem ook maar een keer schoon te maken, en gooit dan alle etensresten er naast en niet in de prullenbak. Dat kun je niet doen. Je kunt uberhaupt niet alles snijden op dezelfde plank, en dan ook niet schoonmaken? Echt waar, ik zou zeggen: 'Gordon, kom maar langs.' of misschien moet ik de gasten maar even waarschuwen.

   Verder is hij een prima man, maar dit moet hij echt niet doen.

   Gisteren begon op de fiets, keihard over de snelweg, tegenwind, uren lang. En ineens voelde ik iemand in mijn nek hijgen en keek achterom. Daar fietsten vier wielrenners die me in volle vaart inhaalden. Dit was mijn kans en ik greep hem. Ik ging er achteraan en kroop in hun wiel. Nu ging ik net zo snel en hoefde bijna geen kracht meer te geven om vooruit te komen. Mijn jas wapperde en er hing een tas aan m'n stuur die heen en weer bungelde en veel wind ving. Maar die wielrenners hielpen me. Waarschijnlijk ergerden ze zich dood aan me toen ik ook nog tussen ze in kwam te fietsen. De voorste zakte naar de laatste plaats en ik zat er tussenin. Af en toen blies ik een deuntje op de mondharmonica en keken ze raar op. Ik vond het wel grappig.

   Op werk aangekomen zat de baas pauze te houden. Hij is zelf Turks, Koerdisch en heeft een enorme baard. Hij vroeg mijn naam voor de tweede keer. 'Freek.' zei ik.

   'Okay, Fred?'

   'Yes, kind of.'

   Gelukkig gaf dit mij de gelegenheid om zijn naam ook weer te vragen want die was ik ook vergeten.

   'Archad.' zei hij. 'But my viking name is Harbr.' Hij wreef door zijn baard. 'Because of my beard.' lachte hij.

   'So I call you Harbr?' vroeg ik.

   Hij lachte. 'Yes yes, call me Harbr.'

   De gastvrouw kwam binnen, ze moest ook om vijf uur beginnen. Over haar heb ik niet zoveel te vertellen. Ze heette Diana en geloofde niet dat ik Freek heette. Ze zei: 'Your name Freak?'

   'Yes.'

   'Show ID cart.'

   Ik liet haar mijn paspoort zien. Hier stond op: 'Geertinus Frederik Haveman.'

   'Why do you say that your name is Freek when it's not?' Ze had haar wenkbrauwen gefronsd, net als haar baas. Dit beloofde een goeie eerste dag te worden; ik moest uitleggen dat mijn naam echt Freek was. 'Look at "Frederik" it's like Freek.' whatever. Ze geloofden me uiteindelijk. Maar dat was even moeilijk.

   De werkdag kon beginnen en ik moest direct alles af doen; pet, mondkapje, kompas, buiktas, jas en kreeg daar een schort voor terug, waarop de naam stond van een blikje energy wat ik niet support maar waar Max Verstappen veel races mee wint.

   'Hey Harbr.' zei Harbr, 'you want to make some cuacamole for me?'

   'Yes Harbr,' zei ik.

   Hij pakte een kist avocado's tevoorschijn en vertelde me wat ik er allemaal in moest doen. Hier was ik het totaal niet mee eens, maar deed het omdat het mijn eerste werkdag was. Hij gooide er kilo's suiker in en weigerde er knoflook in te doen. Ik wilde er wel knoflook in doen en begon vast met het pellen van de teentjes.

   'No no no, no garlic.'

   'Okay chef.' Ik besloot er geen knoflook in te doen. Ik zei: 'You know what my old boss teached me. He told me to put the skin of a lime in the cuacamole.'

   'Ah, yeah but I have this.' Hij pakte een geel flesje in de vorm van een citroen en spoot er een lading sap in.

   Ook hier was ik het niet mee eens. Die cuacamole kon veel lekkerder, wellicht met nog een jelepeno er in of iets dergelijks. Hij liet het me proeven, en het enige wat je proefde was suiker. 'Lekker.' zei ik.

   Hij keek me aan met een blije baard. 'It's good ay!?'

   'Yes!' Opzich wat het niet verkeerd.

   Het volgende wat me opviel was de smerigheid van de keuken. In alle hoeken en gaten zaten overgebleven voedselresten en de vloer was smerig. En bah, de afwasmachine, gadverdamme. Er zat een soort prut aan de rand wat je er met een poetsdoek af kon halen wat grijs was, waarschijnlijk pure bacterien. Ik frons terwijl ik dit schrijf. Ik wilde er niets van zeggen, maar besloot het maar gewoon schoon te maken met de gedachte: Voor Harbr.

   'Harbr.' zei hij, 'Do you want to cut some tomatoes for me?'

   'Sure Harbr.' zei ik en pakte de tomaten en begon te snijden.

   Ik moet er nog een beetje achterkomen hoe hij werkt, maar het kan allemaal wel wat... hmm... wat secuurder. En ik wil nu niet zeggen dat ik alles weet, maar ik heb gewoon geluk gehad met mijn oude baas, Daniel Poolman van de Proefkamer, waar wel schoonmaakregels gelden.

   Toen het laatste bord er uit was, gaf Harbr me een boks. 'Good job Harbr.' zei hij.

   Ik zei dat ik Freek heette maar dat het niet uitmaakte.

   We begonnen met schoonmaken en hij zette ondertussen een muziekje op; een live concert van Pink Floyd. Qua muziek wist hij wel wat hij deed in ieder geval.

   Hij vertelde me niet wat ik allemaal schoon moest maken, maar begon zelf met de borden af te wassen. Ondetussen begon ik maar met de randen en hoekjes van de koelkastdeuren en de olie rondom de frituur. Overal zat een boel aangekoekte zooi wat er bijna niet af ging. 'You need some ontvetter.' zei ik.

   Hij draaide zich om. 'What?'

   'Something better than just soap.'

   'No it's allright.' zei hij, en ging verder met de borden.

   Toen hij klaar was met de borden zei hij: 'Good job, let's have some kebab.'

   Ik ging nog even verder met het schoonmaken tussen de koelkasten en de snijplank. Hij maakte de snijplank niet eens schoon. Bovendien snijdt hij de kip, de vis, de uien en alles allemaal op dezelfde plank zonder hem ook maar een keer schoon te maken, en gooit dan alle etensresten er naast en niet in de prullenbak. Dat kun je niet doen. Je kunt uberhaupt niet alles snijden op dezelfde plank, en dan ook niet schoonmaken? Echt waar, ik zou zeggen: 'Gordon, kom maar langs.' of misschien moet ik de gasten maar even waarschuwen.

   Verder is hij een prima man, maar dit moet hij echt niet doen.

   'You sure you don't want to clean?' Vroeg ik.

   'No it's late, we do tomorrow.' zei hij.

   Allright, dacht ik, niet mijn restaurant. Bovendien had ik ook wel zin in kebab. Maar toen ik naar de vaatwasser keek, zag ik dat er geen water meer in zat, maar nog wel allemaal etensresten. Ik frons mijn wenkbrauwen weer op het moment en zie op tegen het werken in die ranzige keuken zometeen. Eigenlijk wil ik dat restaurant een opknapbeurt geven, maar dan vraag ik wel vijftien euro per uur.

   Hij vond dat het hartstikke goed ging gisteren, en dat zei hij ook, dus misschien maak ik wel kans met een blufje. Ik ga ook gewoon zeventien euro vragen, fuck it.

   Na afloop vroeg ik hem over de betaling en hij zei dat hij daar vandaag op terug zou komen. Ik ga me voorbereiden op een stevige onderhandeling want een zakenmannetje is hij namelijk wel. Hij heeft ook nog een draaiende kebabzaak in Breibach dus van onderhandelen weet hij wel denk ik. Ook wil ik het op papier hebben met een handtekening er onder. Ik vroeg Diane nog over hoeveel zij verdient.

   Ze zei: 'I don't know, but you work for food and sleep.' met een knipoog.

   Maar als zij niet eens weet hoeveel ze verdient, hmm, dan krijg ik wel mijn twijfels.

   Allright, m'n bus gaat zo, dus ik ga vast die kant op en klaar maken voor werk.

   Oh, en overigens, morgen kan ik een contract ondertekenen bij een andere wijnboer om ook daar aan de slag te gaan. Heeft koning Jean-Paul Tannacher even voor me geregeld. Ik moet nog even zien of ik dat contract ga ondertekenen als ik vanavond duidelijke afspraken heb met Harbr, de Koerdische viking.

   Maar van Jean-Paul moest ik kiezen tussen de keuken en het druivenplukken. Maar eigenlijk heb ik nog steeds niet gekozen. Hij zei: 'Man, you have to choose. You get contract and than you have job for two weeks, everyday same hour, same job. You cannot...' Hij maakte een tuitje van zijn mond en begon te fladderen met zijn handen en keek omhoog. 'Fuut fuut fuut. Man, you cannot. You must choose what you want to do. Hij keek naar mijn elleboog. 'Have you fell off bycicle?'

   'Yes.' zei ik. 'I'm sorry.'

   'Shit man.' hij begon te lachen. 'You play ukulele on bike ay?'

   'No, I was cycling...'

   Hij liep naar de fiets en keek of het oke was. 'You put my name on the bycicle, "Jean-Paul Tannacher" and when you bike in the water and you drown, they know at least that the bike is mine and I will get my bike back.' Hij zei het met een knipoog.

   'Come, we drive to Eric, I show you the way.'

   Dit deden we en we hebben nog even geluld onderweg terwijl ik nog steeds geen keuze wist te maken. Pfff, vanavond weet ik het. Maar wat ik ook weet is dat het wel kan: 'Fuut fuut fuut.' Fladderend als een vogeltje.

   Geweldig hoe hij dat doet. Ik ben Jean-Paul fan.