De dag, onweer in de verte, en wat er is gebeurd

 Het openbaar vervoer in Luxemburg is gratis, is me verteld door Jasmin. Ze heeft me opgepikt naast een weiland waar ik stond, kijkend op m'n kompas. Ik kwam net uit het weiland wandelen. 'You are okay?' vroeg ze toen ze stopte.

   'Yes sure!'

   'You need a lift?'

   'Yeah that's okay.'

   'Where you go?'

   'Take me wherever you go.'

   'I can drop you off at the station. You are safe ay?'

   'What you mean?'

   'These days, there are a lot of hitchikers who rob you when you let them in the car.'

   'Yeah I'm okay. I'm not that bad, maybe I'll steel some autodrop.'

   We reden een stukje en ze kwam over als een super nice persoon. 'What's your name?' vroeg ik.

   'Jasmin. Yours?'

   'Freek.'

   'Fake?'

   'No Freek. I'm not fake!'

   'I don't have any water, otherwise I would have given you some!'

   'Aah thank you, that's okay.'

   Al snel kwamen we bij het treinstation. 'So I can tell you, all the trains an busses in Luxemburg are free. You can just step in any bus or train you want!'

   Wauw, ik bedankte haar en ze reed weg. Nu zit ik hier dus en probeer me te bedenken wat ik wil gaan doen. Ik denk dat ik nog wel een stukje wil gaan wandelen eerlijk gezegd. Alhoewel het wel interessant klinkt om even een treintje te pakken richting Frankrijk. Interessant, net zo'n woord dat mensen gebruiken wanneer ze iets niet helemaal menen. 'Hmm, interessante thee.' - 'Oooh, ja, interessant.' en dan naar het volgende onderwerp. Het woord krijgt een negatieve lading en dat vind ik onterecht. Het is zo'n prachtig woord. Interessant hoe Alex Supertramp z'n leven leidde, daar zou ik graag meer over willen weten, het maakt me nieuwsgierig. Dat is interesse. Ik wil maar even zeggen, gebruik zo'n mooi woord niet om iets ergens mee af te doen.

   Ik kreeg zonet twee euro van een interessante mevrouw toen ik Joekoe stond te spelen. Ze gaf het me zomaar zonder dat ik door had dat ze aan het luisteren was. 'You don't play for money ay?'

   'No, I was just playing for fun.'

   Ze lachte en draaide zich om en liep terug naar de auto. Wat een leuke spontane actie van haar.

   Nu zit ik hier op dit station en denk aan wat de beste optie is. Treinen en bussen zijn gratis. Maar waarom zo snel? Ik hoef nu eigenlijk geen trein of bus te nemen. Het hoeft voor mij niet zo snel. Ik vind het super leuk dat Jasmin me aanbood om me hier heen te brengen en dan zeg ik als reiziger natuurlijk 'Ja!'

   En misschien neem ik nog wel een treintje zometeen, richting Frankrijk. Misschien trein ik hem wel door naar Colmar. Maar weet je, vanochtend heb ik m'n auto nog op de camping achter gelaten met een halfvolle tank, en heb besloten om vanaf daar wandelend verder te gaan, en nu zit ik hier alweer op het station na een vijf uur durende wandeling. En dat allemaal in een dag. Ik zoek hier een lekker plekje op en ga me settelen voor de nacht. Zeker vijventwintig kilometer gewandeld. Het positieve woord van vandaag, afval. Afval vind ik een positief woord. Het geeft werkgelegenheid, criminelen kunnen hun taakstraffen er door uitvoeren, het is nodig om eten en drinken in te verpakken, het kan gerecycled worden, er kan kunst van gemaakt worden en het voelt goed om afval uit de natuur op te rapen. Afval is positief. Nu stopt er een trein. Ik kan er in stappen.

Jep, ik zit hier op het station en er is net iemand langs gewandeld en voel me wat nja. Het gaat echt van op naar beneden naar boven naar beneden, steady momenten zitten er niet tussen. Wat ontzettend leuk dat Jasmin me opgepikt heeft. Haar naam is prachtig, ook omdat het me deed herinneren aan een andere Jazzmin. Jazz. Ik ga even wat boodschappen doen en zoek een plekje op voor m'n hangmat. Joejoe.

Ik zit in de kleermakerszit met het toetsenbordje op m'n schoot te typen en in de verte komen er donkerblauwe wolken aan met het nodige geflits en gedonder. Het komt deze kant op en voor me hangt m'n hangmat met een zijltje er overheen. Naast me smeult een vuurtje en links van me ligt m'n tas met ook een zijltje er overheen. Rechts van me komt nu plotseling een enorme donder. Af en toe druppelt het wat. Ik was graag vandaag in een hotel beland, of in een eindeloze trein ergens naartoe. Nu begint het harder te regenen en ik ga het zijltje onder.  Nu regent het weer minder hard. Ik blijf net zo lang buiten totdat het gaat regenen. En ik denk zelfs dat de bui over trekt, gezien de duisternis voor me en het licht daar achter. In de verte roept een kind iets tussen het rommelen en de stilte door. Af en toe fluit er een vogel. In de verte, links van me staat een kerk met een kruis als bliksemaflijder. Ik hoop dat de bliksem er in slaat en dat ik het mag zien. Ook koekoekt een koekoek. De onweersbui trekt over, terwijl het ineens begint te waaien en er een enorme flits vlak voor me inslaat. De donder komt vier seconden later. Het is anderhalve kilometer ver. Het landschap hier is heuvelachtig met veel grasland, losstaande bomen in weilanden en bossen in de verte. De temperatuur is aangenaam, 26 graden. Het is overwegend bewolkt met af en toe een onweersbui die overtrekt. Het kan prachtige beelden opleveren zoals u hier ziet.

   Er is een kwartier voorbij gegaan in rust, nu niet meer. Er staat nu muziek op van Paul Simon. In principe ook een vorm van rust. De perfecte foto heb ik bijna weten te maken, met flits. U ziet hier dus geen echt onweer, maar iets wat er op lijkt. Er komt vast wel weer nieuw onweer deze kant op.

   Goed, de dag. De dag ging als volgt. Ik besloot vanochtend pas, nadat het gisteravond begon te sluimeren, de gedachte om m'n auto bij de camping achter te laten en verder te gaan wandelen, het te doen. Er hangt een bordje: 'A vendre' op de achterkant. 'Te koop.' betekend het, met m'n nummer er onder. Niemand heeft me nog gebeld.

   Het was even moeilijk om m'n auto achter te laten. M'n tas lag er al in, en ik zat achter het stuur, wilde de motor starten en de comfortabele asfaltroute naar Colmar pakken, toen iets me bestuurde van boven. Ik pakte m'n spullen, sloot de deuren en hing de sleutel aan de antenne, pakte de sleutel weer van de antenne en liep zuidelijk. Onderweg stopte ik nog even om m'n auto te schorsen en liep verder. Ik stopte weer even, met de gedachte alsnog te gaan rijden, maar draaide me om en liep door de bossen naar Luxemburg-zuid. De tas liep soepel en ik miste m'n auto totaal niet. Onderweg passeerde ik een groep Turken of Marrokanen. Ze waren Nederlands. 'F-Side Amsterdam!!@' riep een van hen. Ik keek naar Joekoe en zag een sticker met 'F-side Amsterdam.' 'Jaman. Voetbal!' Twee jochies hebben die stikker er op geplakt. 'Nu zal u ons voor altijd herinneren.' hadden ze gezegd. En ze hadden gelijk.

   'Ooh gelukkig maar.' zei de man.

   Gelukkig maar? dacht ik. Wat een onzin. En nu speelt Oranje en juichen we voor alle Ajacieden. Kan mij dat schelen.

   De tocht ging verder door bossen met enorme dennebomen, schors van tien centimeter dik, ribbelig, veertig meter hoog, anderhalve meter dik en gerommel van achter me. Oh, het is een vliegtuig van Luxemburg Airport.

   Ik at een heerlijke appel bovenop een rots, een sappige zoete, harde appel met knarsend vruchtvlees wat open spoot met sap als je erop beet. Het was een keurige appel.

   Vandaag ben ik weinig mensen tegen gekomen. Behalve Jasmin, die mevrouw van de twee euro en drie jongeren van unicef die mensen probeerden over te halen om te doneren. Ik gaf die twee euro niet aan hen, hork die ik ben. Ik kwam een chille boer tegen die m'n fles met ijskoud drinkwater vulde. Hij was aan het bellen en had een enorme kin met enorme kaken en kaaklijnen. Hij was een echte boer, hard als steen.

   Grote stukken liep ik vandaag door weilanden heen, de oncomforabele wegen. Ouren, m'n neef heeft me aangeraden om wandelroutes te volgen. Ook heeft hij gezegd dat een foliematje heel fijn en isolerend werkt voor in een hangmat. Die wijze raad ga ik zeker opvolgen. M'n reis is nog maar net begonnen terwijl er een trein van achter de grasachtige, bomige heuvel vandaan komt. Het is werkelijk prachtig hier, alsof dit het spoor naar zweinstijn is. Maar m'n reis is nog maar net begonnen en er is al ontzettend veel gebeurd. Weinig heb ik nog online gezet, maar ik kijk alleen nog maar vooruit. Het leek eergisteren toen ik met Aaron, Simon en Kaylee naar Maastricht reed om een geweldige avond te hebben bij Alex. Alex was een man die we hadden ontmoet op een bankje in de stad. Hij zat gitaar te spelen en had ons zomaar mee naar z'n huis genomen, zodat we daar konden slapen. Hij heeft ons de hele woonkamer gegeven waar we met z'n vieren konden overnachten en heeft voor ons, samen met z'n huisgenoot Mirgang opera gezongen. Het was een mooie avond en we hadden nog een handspel gespeeld, een duimspel of zo, terwijl we naast elkaar lagen en elkaars handen vast hielden en maar bleven gooien en zwaaien en duimworstelen. Anyway, het was een mooie avond, en de volgende dag had Alex ons een prachtige route gegeven door de stad. Even later kwamen we hem weer tegen. Hij was overigens kaal, had een zonnebril en reed op een driewieler door de stad met een gitaar op z'n rug en een andere jongen met bier achterop de driewieler. We kwamen hem tegen toen hij op de brug stond te spelen en vroegen hem wat een mooi stukje Maastricht was. Hij wees ons langs een stadsmuur naar een toren waar we onderdoor konden. En we liepen nét onder die toren door toen hij aan kwam fietsen. Hij had drie schepijsjes in z'n hand en gaf ons alledrie eentje en begon te vertellen over de geschiedenis van de stadsmuur. Bam. Out of nowhere, gewoon, daar stond hij ineens. We hadden hem niet eens meer verwacht. Maar daar stond een van de meest liefdevolle mannen van Maastricht. Hij vertelde ons ook allemaal verhalen over Rusland, waar hij geboren was en had een enorm mes naast de spiegel staan, gemaakt van een koeienhoorn en een wolf erin gegrafeerd. Hij vertelde over Fryslan Boppe. Ik denk even aan Jordy. Ik heb vandaag vaker aan hem gedacht en het fogelfingeren, het nieuwe werkwoord dat hij bedacht heeft. Gefogelfingerd, du bist gefogelfingerd. Hij kan dat op zo'n leuke enthousiaste manier brengen.

   Terug naar de rijs. Vanaf Maastricht ben ik naar de Ardennen gereden, diezelfde avond nog en heb daar een klote nacht gehad in een bos naast een golfveld. Alles was koud en de volgende ochtend werd ik wakker door gepraat van golvers. 'C'est propre prive ici?' Doelend op dat het hier priveterrein is. Ik bedacht me dat ze het over het kamperen hadden. Ik heb die ochtend in de natuur gepoept, en dat ging op z'n zachtst gezegd niet al te soepel. Ik zat nog met een auto en besloot een wandeling te maken en die middag naar een camping in de Ardennen te rijden met een vriendelijke eigenaar die me twee aanstekers gaf en m'n gegeven tientje voor de hangmat plaats. Hij gaf het me terug. 'En nu snel oprotten en naar je campingplaatst.' knipoogde hij. Hij was kaal, had een bierbuik en een zwart hemd en zat onder de tattoos. Hij heette Hans en z'n vrouw Grietje. Het was echt waar. Ook deze nacht was niet erg gelukkig. Ik hing m'n hangmat op naast een stromend bergbeekje, tussen twee bomen. En terwijl ik het testte schoot het touw los en kukelde ik achterover de rivier in. Ik zat helemaal onder de modder en was zijknat. Twee bejaarde mensen tegenover me zaten op hun tuinstoel toe te kijken hoe ik over de rivierrand klom. Ze zeiden niets. Ik schaamde me kapot.

   In de verte bliksemt het aan een stuk door, geluidloos. Het is nog een heel eind weg terwijl het ondertussen donker is geworden. Het is ook nog droog terwijl het overal om me heen zit. Zo mag het altijd wel onweren van mij.

   Goed, vanaf daar ben ik verder gereden naar Andrea, Achim en Celina, oude bekenden van me die me ooit vijf dagen opgevangen hebben toen ik er doorheen zat tijdens een vorige reis. Ook deze keer hebben ze me opgevangen in hun caravan. Het was super gezellig, ouderwets gezellig. Ik heb hier twee nachten gezeten. Celina heeft me meegenomen naar haar beste vriend Chris voor een barbecue. Het was heel gezellig. Ik kon goed viben met Eirk, een bassist in een metalband met wie ik heb gejammed, hij op Harm en ik op Joekoe. We hadden het over fleisch. De vorige avond hadden we ook gebarbecued. Veel bratwurst. Layla heeft ook gespeeld op Harm terwijl ze heen en weer rende met haar twee jaar. Iedereen lachte hard om haar. Wat een leuk kind.

   Het is hier bijna licht van de bliksem.

   Vanaf huize Rudewig ben ik verder gereden naar Mullertahl. Celina had gezegd dat het prachtig was daar. En daar staat m'n auto nu.

   Hier hangt m'n hangmat en ik ben blij dat hij hier hangt. Want ik dacht eerst dat het nooit zou lukken omdat de bomen te ver uit elkaar stonden. Gelukkig was er een oplossing door het touw langer te maken, een heerlijk noodlessoepje met wortels gegeten en een blogje schrijven. Ik houd het voor gezien en ga even in een boekje lezen. Stiekem hoop ik dat het zometeen losbarst terwijl ik hier onder een zijlje lig. Fijne avond gewenst vanuit Luxemburg. Oh Baby it's A wild world.

Het stormt nu en m'n zijl waait alle kanten op en ik lig bijna in de open regen. Elektische apparaten zijn bijna leeg en ik probeer ze droog te houden. Zo had ik me het niet voorgesteld. Het wappert alle kanten op en m'n gezicht is onbedekt af en toe. Ik hoop dat m'n spullen droogblijven vanacht. De regen komt nu naar beneden. Handmatig houd ik het zeil vast en typ deze blog. Ik maak me zorgen om hoe deze nacht door te komen.

In de stromende regen heb ik een stok gevonden en in de punt van het zijl gestoken. Deze heb ik vast geklemd aan m'n hangmat zodat het zeil gespannen staat en de stok geklemd. Nu stil blijven liggen.

Ik heb de twee uiteinden van het zijl onder de hangmat door aan elkaar vast geknoopt. Het zijl zit nu als het ware in z'n geheel om me heen en kan niet meer los waaien. Ik voel me safe in deze space tussen twee bomen boven de grond in een landschap in de natuur in Luxemburg in de storm. Geweldig, nu kan ik slapen.