Een ander blogje

 Ik hoef niet grappig te zijn.

Dit is een van die momenten om op te schrijven, van die momenten die je nu wilt hebben en die je ook later terug zou willen lezen. Daarom schrijf ik ze op en probeer zo beeldend mogelijk te zijn. We gaan alweer een paar dagen terug voor het begin. De wandeling begon na die nacht in de storm, toen er de volgende ochtend ineens een jochie naast me stond. Hij had rooie haren en leek behoorlijk Iers met z'n wenkbrauwen. 'Willst du einen cafe?' vroeg hij.

   Ik was enigszins beduusd, ook omdat ik in m'n onderbroek stond en niet wilde dat daar kinderen bij kwamen. Anyway, hij stond er en kwam even later terug met een heerlijke grote kop koffie en een moeder. Tamara heette de moeder. 'Hast du eienen guten nacht gehad in die storm.'

   Ik zei dat het beter kon.

   'Komm mit nach die tuin?' vroeg ze.

   Ik pakte m'n laatste spullen en kwam bij haar in de achtertuin zitten, een prachtige achtertuin, vol natuur en heuvels, net als hier eigenlijk. Waar ik momenteel zit, schijnt de zon boven een granige horizon. Het had de hele dag had geregend, maar de avond is prachtig. Ik zit tegen een heuveltje aan in het gras voor een losstaand huis naast een dorpje in Frankrijk. Hoe het dorpje heet weet ik niet meer, maar het is mooi hier. Het ligt net onder Luxemburg, naast Thionville, boven Metz. Een paar dagen terug, na de wandeling in Luxemburg, wilde ik in Remerschen komen omdat Tamara me die plek had aangeraden.

   Zo'n tien kilometer voor die plek kwam ik in een doodlopende straat terecht. Ik wandelde op het kompas en kwam veelal uit in weilanden en doodlopende straten. Dit was een van die straten toen er een stuk of vier auto's stopten en iedereen uitstapte. Dit was m'n kans om m'n waterfles bij te laten vullen. Ik vroeg een mevrouw. 'Yes of course I can fill your bottle, do you need anything else?'

   Ik bedacht me maar had eigenlijk niets nodig. Een paar honderd euro zou fijn zijn.

   'Where do you go?'

   'Remerschen.'

   'Oh than you have to walk some more.' lachte ze. 'About ten kilometers.'

   Make your breast but wet, zei ik tegen mezelf.

   "Do you have a map?' vroeg ze.

   Een man stapte uit de auto. Gilbert heette hij. Hij had vriendelijke ogen, als Buddha, en hij kon heerlijk schaterend lachen.

   Hana, de mevrouw, kwam terug met een gevulde fles water en liet me zien hoe ik in Remerschen kwam. 'I wait for my husband. He knows more.'

   'Why don't you give him your house Hana?' lachte Gilbert.

   'Yeah why not?' lachte ik.

   Ze lachte het weg. 'But you have google maps?' vroeg ze.

   'Yes but...'

   Haar man stapte uit een dikke BMW. Hij had korte zwarte haren en tanden die iets naar voren stonden, een oost-europees gezicht, een stevige man. Hij kwam naast me staan en zei: 'Are you flirting with my wife?'

   Ik slikte en wilde me omdraaien om weg te lopen.

   Nee was een grapje, hij was ontzettend vriendelijk en legte me uit hoe zijn google maps werkte, Mapy.cz. 'Do you have a phone?'

   'Yeah but it's empty.'

   'Oh it's this kind of day.' zei Hana. 

   'You can charge your phone inside our house.' zei Radim, Hana's echtgenoot.

   Ik liep mee naar binnen en voor ik het wist zat ik bij hen aan de eettafel.

   'You want a beer?'

   'Haha, yeah.'

   'Nastrovje!' zeiden ze. 

   Iedereen, een stuk of tien mensen, behalve Gilbert, was Tsjechisch.

   We proostten en dronken en ik kreeg allemaal eten, salades, quiches, broodjes en vroeg me af waaraan ik dit verdiend had. Het begon te regenen. En ook begon het te klagen. 'Welcome to Luxemburg Freek.' zei Gilbert.

   Hij moest eens weten. Hij is vast nog nooit in Nederland geweest.

Momenteel gaat de zon onder, de vuurrode zon bijna achter een berg. 'Haha, that's what Dutch people say to the hills in Luxemburg.' grapte Eva.

   Niemand lachte maar ik vond het wel grappig. Er werd nog meer gelachen toen het over wiet ging. 'Can we buy weed in the Netherlands?' vroeg Hana.

   Ik verstond het maar half. 'Yeah Maastricht is the closest.'

   Iedereen lag in een deuk en ik had niet door dat ik grappig was.

   'I mean is it possible for foreigners?'

   'Yeah I think so. Just talk Dutch.'

   'How?'

   'Vijf gram shiva alstublieft.'

   'faif chgram sjiefa ascheblie. en Doei. I love that word. Doei. Doei.'

   Ik vond haar accent grappig. 'Yeah you're perfect, succeeded for the test.'

   Radim kwam naast me zitten. 'You know about the Japanese and the atomn bomb in Hjyroshima?'

   'Yes of course i know.'

   Hij keek me dringend aan. 'At first the bomb was planned on another town in Japan, but it was raining there so they couldn't see where to drop it. So they went to Hjyroshima instead. But all the people in the other town were complaining about the rain.'

   Daaaaamn, dacht ik. Kepow. In één klap een eind gemaakt aan alle weerklagers. Ik zal nooit meer klagen over het weer.

   Vandaag bijvoorbeeld. Het was behoorlijk regenachtig vandaag, maar ik vond het eigenlijk wel heerlijk. Het gaf een prachtige mist boven de bebosde heuvels met het dorpje in het dal gelegen. In de bossen zelf leek het even heel tropisch, alsof ik in de tropen wandelde.

   Dit kon ik Radim niet vertellen, want helaas moest ik verder. Het was een super gezellige avond en uiteindelijk heeft Gilbert me, in eerste instantie naar de camping gebracht, maar in tweede instantie naar zijn huis. Hij woonde wat meer richting het noorden van Luxemburg, en ik heb z'n dochter Jana ontmoet, trompetiste en wil naar het conservatorium en wil graag iedere vijf jaar op een andere plek wonen. Ze spreekt vijf talen, Spaans, Frans, Duits, Luxemburgs en Tsjechisch. Ze had prachtige donkere ogen, maar was moe helaas. Ik had graag nog even met haar gejammed in de jamkamer van Gilbert. Hij had een aparte kamer met piano erin, trompetten, synthesizers, gitaren, ukuleles, basgitaren, alles. Hij had een studio en het liefst had ik daar de hele nacht gezeten, maar ook Gilbert was moe en z'n vrouw, dus we zijn vroeg naar bed gegaan. Wel heeft hij nog een gedeelte van m'n blog gelezen en op een gegeven moment zei hij. 'Oh Freek.' en haalde lachend z'n hand door z'n gezicht. Eva liet me een boek zien van een wandelaar in Tsjechie en een wandelroute die ze ooit wilt wandelen, langs de noordgrens van Tsjechie, duizend kilometer.

   Ik kon goed slapen in het bed dat ze me gegeven hebben.

   De volgende dag heeft Gilbert me naar Luxemburg stad gebracht, waar hij fitness had. Ik kon meerijden en ben daar gedropped. Het werd een snipperdagje. Oh wat een k.u.t. dag. Ik maakte me vooral geen zorgen om m'n slaapplek, en veel te veel zorgen om een gespeelde voetbalwedstrijd tegen noord-Macedonie. Ik moest nog een slaapplek vinden en wilde perse naar die meren in Remerschen om me daar te kunnen wassen en m'n hangmat op te hangen. Maar ik kwam er maar niet omdat ik bussen miste, op verkeerde plekken uitstapte, en na een tijdje zelfs in Duitsland uit kwam. Ik liep terug naar Luxemburg, kon het geen wandelen meer noemen, en kwam bij het meer aan. Wat denk je? Geen bomen om een hangmat op te hangen en nauwelijks water meer. Maar geluk boven geluk stond er een gebouw waar water en stroom aan de buitenkant zat. Hier maakte ik even gebruik van. En naast het gebouw, een paar traptreden naar beneden, op kelderhoogte, op het grind, was een klein grotje gebouwd, twee bij twee meter. Het was er windstil en ik spande m'n zeil voor de opening en legde een pasgekocht jogamatje neer om de drukplekken van de kiezelstenen te compenseren. Het hielp nauwelijks en het begon te onweren en ik was bang omdat ik telkens dacht stemmen te horen. Het was een harde extreme nacht die ik in de slaapzak met een zakmes in m'n hand heb doorgebracht.

   De volgende ochtend was ik verdomme moe en besloot eerst een stuk te gaan wandelen en bij de eerste twee bomen, op gepaste afstand van elkaar, m'n hangmat op te hangen en een paar uurtjes bij te slapen. Het deed me goed. Net toen ik wakker werd belde m'n neef me. 'Je moet gewoon zorgen dat je weet waar je de volgende nacht gaat uitkomen, dat je weet of het gaat regenen en dat je genoeg te eten hebt. Je wilt niet om acht uur nog naar de supermarkt moeten, die nog moeten zoeken, en daarna nog moeten koken. Bereid je voor man. Neem droge houtjes mee zodat je een vuurtje kunt maken, neem voor de komende drie dagen houtjes mee omdat het veel gaat regenen. En ik heb je blog ook gelezen. Denk je dat die Supertramp z'n shit niet voorbereidde. Als je tegen mij zegt van dit en dit ga ik doen, en je doet het niet, ja, dan denk ik van: hij weet niet waar hij mee bezig is. En ik wil gewoon graag dat je je doelen haalt en dat je kunt zeggen van: dat heb ik gepresteerd. Dat gaat niet als je steeds van plan veranderd. En dat gaat ook niet als je iedere nacht slecht slaapt en slecht voor jezelf zorgt. Dan hoeven mensen die blogs ook niet meer te lezen. Ga goed voor jezelf zorgen!' M'n neef is een gevorderd wandelaar en heeft in Nepal gewandeld. Ik weet dat hij weet waar hij het over heeft.

   Ik begon te wandelen en besloot de GR 5 route te wandelen, van Hoek van Holland naar Nice. Ik was in de buurt dus kon er zo op stappen. Maar na een tijdje raakte ik in de war met die vlaggetjes en kwam ik tussen de graanvelden uit, wandelend richting het noorden, bijna weer terug in Luxemburg. Ik vervloekte de situatie en wandelde met muziek van David Gilmour terug naar de weg. Hier kreeg ik een lift, terug naar het dorpje van de verkeerde afslag. Hij had een porsche en ik had een ontzettend smerige tas. Sorry.

   Ik kocht een tomaat en een stuk gebraden konijn en liep via de route. Het was een prachtig gebied wat door de mistige regen verbloemd werd. Het gaf een fantastisch effect tussen de dichtbegroeide bossen, langs een stromend beekje, over boomstronken, keien en langs het gewone speenkruid. Het eetbare speenkruid. Ik heb geleerd dat je speenkruid kunt eten als er nog geen bloemetjes aan zitten. Nadat er bloemen aan groeien komt er een giftige stof in. Ook heb ik een paar nieuwe Franse woorden geleerd. Pommade is zalf, Grande is schuur, Hamac is Hangmat en veau is kalf. Brengt me bij het positieve woord van de dag. Kalf. Kalf is positief omdat het dier nog een heel leven voor zich heeft, in de meeste gevallen en omdat kalveren leuk zijn en aan je vingers zuigen omdat ze denken dat het een speen is. Komen we bij speenkruid. Nee. Nee, kalfsvlees is ook best lekker. En kalveren zijn zwart en wit, het maakt ze niet uit welke kleur. Naja, dat dus.

   Vanavond mocht ik m'n hangmat ophangen in de tuin van vriendelijke mensen. Ze hebben me een tijltje met warm water gegeven! :0) Met zeep, zodat ik me kon wassen. Wat lief, warm water gewoon. Ik vroeg in eerste instantie of ik gebruik mocht maken van hun grondwaterpomp. Even m'n konijn gegeten en nuzo naar bed. Morgen ga ik verder wandelen. Als ik heel, maar dan ook heel snel wandel, kan ik in Metz aankomen. Maar dat zou een ultimum zijn. 

   Rechts van me is het roze, de lucht boven het silhouette van het dorpje. Een straatlantaarn geeft licht en ik houd het voor gezien. Slaapze.