Even een blogje

 Ik zit op een terrasje en heb hier zojuist even op de piano gespeeld. Die lieve mevrouw was helemaal enthousiast en klapte voor me. Het was ontzettend leuk om te doen. Ze had de piano gekregen van iemand en kwam naar me toe om uit te leggen hoe het werkte. 'So you can play and open the doors.' ze schoof twee deurtjes van de piano open en je zag de binnenkant van de piano terwijl ik erop kon spelen. 'C'est automagique.'

   Ik heb een heerlijk alcoholvrij biertje naast me staan en ben vandaag ontzettend blij. Waarom ben ik blij? Ik heb namelijk een wandeling gemaakt die ik in eerste instantie in twee dagen wilde gaan maken. Hij was drieendertig kilometer, bergachtig en rotsachtig.

   Vanochtend twijfelde ik nog of ik hem wilde doen toen ik langs m'n auto liep. Ik kon immers ook gewoon direct naar Colmar rijden. Maar ik was disciplinair uit m'n hangmat gestapt om deze wandeling te maken, om om negen uur te vertrekken. En hoe graag ik ook terug wilde naar m'n auto tijdens de eerste meters in het bos, ik deed het niet. Mijn hoofd zat al in de auto, maar m'n lichaam liep verder. En toen bedacht ik me dat m'n hart tegen me sprak. Ik ging deze wandeling beginnen en balde m'n vuist. Het was prachtig, tussen enorme gespleette rotsen waar ik met m'n tas maar net tussendoor paste, naar trappetjes die stijl omhoog gingen, naar open weilanden, slingerbruggetjes, paddenstoelachtige rotsen en dorpjes. Ik trapte hem door en besloot iedere gedachte te blokkeren en gewoon te wandelen. Totdat ik na een kilometer of vijf bij een bankje aankwam en op de klok keek. Het was tien uur. Ik wandelde dus vijf kilometer per uur. Ik at even wat en besloot de rommel in de prullenbak te gooien. Maar ik zag dat de prullenbak vol zat met verpakt vlees. De houdbaarheidsdatum was ergens in juli. Fuck it. Wie gooit zoiets weg? Er zat ook kaas in en salami, allemaal in fabrieksverpakking. Ik nam het mee en besloot wat op te eten. Het was prima, eiwitten, proteine, smaak. Ja, dat neem ik mee. 

   De natuur. Damn, wat was dat mooi. Overal om me heen waren reusachtige rotsen, sprookjesachtig met varens en hangende klimop waaraan Tarzan zo van de ene naar de andere zou slingeren. Er groeide mos en er waren smalle bruggetjes die wiebelden wanneer je er overheen liep. Dit allemaal in Luxemburg, Mullertahl. Oooh, ik ben zo blij. Mensen hun gezichten lachten naar me toen ze me voorbij liepen.

   Een dame heeft me een aspergesoepje voorgeschoteld. 'Voila, sil vous plain, merci, bonappetite.'

   'U ook dankuwel, voila.'

   Ik stapte door en stapte door en kouwde een wortel op het ritme van m'n stappen, telde tot driehonderd, nam een pauze op een bankje en schreef 'Home' op m'n wandelstok. Koppels haalden me in en ik haalde hen weer in. 'Hat ich doe erder gezehen?'

   'Vieleicht.' Ik stapte door en kwam bij het volgende dorpje. Ga ik hier een camping zoeken of wandel ik nog even verder? Ik besloot verder te wandelen toen Aaron me belde. 'Jow man, hoe is het met je?' 

   Ik voelde me een paar dagen geleden even behoorlijk klote. 'Gaat beter man.'

   'Nice, ik ga nu naar een festival in Gennep. Zit in de trein naar Nijmegen. Ga vanacht voor het eerst in m'n hangmat slapen.' Aaron en ik hebben dezelfde hangmat.

   'Nice ouwe.' We hadden het over matjes er in leggen zodat het wat comfortabeler en warmer zou worden in de nacht. 'Jo trouwens, laten we onze instrumenten, Melo en Joekoe tunen en ze semi-acoustisch maken.'

   'Jaman, goed idee, dan moet je er een kvk in zetten en een klein gaatje boren zodat het input geeft.'

   'Chill!'

   Het was fijn om effe met Aaron te praten over bijvoorbeeld thee en andere dingen. Hij belde wederom op het juiste moment.

   Maar ik had de verkeerde afslag genomen en moest verder, ik liep een stuk om, dwars door een stadje heen. Het duurde even voordat ik weer op de track belandde. En het duurde ook even voordat ik bedacht dat die tracks me helemaal niets boeide. Ik zat er echt doorheen, al een uur of zo, en moest nog een kilometer of tien. Tja, het was echt doorbijten. M'n water was op en ik zakte echt door m'n knieen. Bij iedere boom zette ik mezelf af om iets vaart te maken terwijl de tas aan m'n schouders trok. Ik wilde in eerste instantie de helft wandelen en langzaam inlopen voor in de Alpen. Maar aan de andere kant wilde ik ook even een radicale verandering maken. Ik plofte op een bankje neer waar ik even m'n water bij kon vullen in een bergbeekje en viel bijna in slaap. Ik was helemaal kapot en een man die voorbij liep zei: 'Du machst deine kamp hier?'

   'Ja.' zei ik, en viel knikkebollend voorover. Maar toen bedacht ik me dat het allemaal negativiteit was, het was allemaal negatief. Even bedacht ik me dat om hier te sterven. Maar fuck it man. Fuck off joh, zei ik tegen mezelf. Ik bedacht ook dat het leven best nut heeft. Als je anderen een lach op hun gezicht kunt geven, dan heeft het leven heel veel nut. Ik dacht aan die blonde mevrouw met de boblijn en de zonnebril die stralend naar me lachte. 'Hooij!' riep ik en stond op. Ik liep door het bos met een zonnetje die inmiddels doorgebroken was en moest nog ongeveer vijf kilometer, maakte ik mezelf wijs. Ik had al vijventwintig kilometer gehad, maakte ik mezelf wijs en begon te zingen, alleen positief te zingen. Ik merkte hoeveel een klein beetje positiviteit kan doen met je staat van zijn, in extreme mate gewoon. Ik liet deze vibe niet meer los en besloot alleen nog maar met m'n hart te wandelen en andere afslagen te nemen dan de route zei. Ik liep langs mooie huisjes met spelende kinderen en waterijsjes in hun hand en verder naar een stukje weiland waar koeien in stonden te grazen. Het pad liep schuin naar beneden met een bos op de achtergrond en vlinders en bijen die het bloemige gras bestuifden. Wat was het prachtig daar en wat had ik weer zin in deze wandeling. Ik kwam een paar mensen tegen en een man die familie in Rotterdam had maar woonde in Luxemburg. Hij zei tegen me: 'You're a free man!' Hij had een zonnebril op en droeg een strak blauw-wit gestreept shirt met korte krullige haren en platte schoenen. Ik bedankte hem hartelijk en zei: 'Hojjen.' Het betekend een groet in dit gebied van Luxemburg. Het was het positieve woord van vandaag. Iedere dag verzin ik een woord wat een positieve lading heeft. Gisteren was dat woord: 'rivier.' Dit zei ik ook tegen Meester Michel van omroep Houten. Hij belde me op voor z'n wekelijkse radioshow en was heel erg benieuwd hoe het ging met wandelen. 'Hoe doe je dat nou eigenlijk met kamperen en eten?' vroeg hij.

   'Ik slaap in een hangmat en leef van crackers in de ochtend en noodlessoep in de avond.'

   Pwoooah, wat ga ik zometeen lekker slapen. Ik zong heel hard. 'Heeeeeeeart and soul!' Niet op de radio, had ik dat maar gedaan.

   'Beste Freek, nu hebben wij ook een lied, speciaal voor jouw zometeen in de uitzending. Het is namelijk, wat denk je?'

   'Poeh.'

   'Een lied van Bruce Springsteen. The River. Is dat even toevallig.' Het was inderdaad toevallig. 'Hart en ziel!'

   Het was lekker lullen, altijd leuk om even met Michel en zijn compagnon, in dit geval Joep, te praten.

   Ik was zo blij en besloot voor Meester Michel in de rivier te springen, vlak voor de camping, waar een jongen met een helm stond te freerunnen. Hij jumpte over stenen en maakte een handstand op een steen bovenop een waterval. Het gaf een super vet effect en ik heb er een paar foto's van gemaakt. Ik was blij dat hij een helm op had tho.

   Er was nog een gezin met een meneer die vroeg of ik even een liedje speelde voor haar dochter. 'Aber naturlich meine meneer!' maar het geluid van de waterval was iets te overdonderend. Desondanks speelde ik Joekoe. Die meneer bekeek m'n wandelstok, gemaakt door Marco Mout, en sprong het water in. Z'n dochter keek de hele tijd naar me en gaf me een high five toen ze weer weg ging. Ze was te jong.

   Een andere meneer met enorme wenkbrauwen, een beetje zoals die man van american pie, deed een duik in z'n onderbroek en dook als een klein kind onder de waterval en dook verder het diepe in, sprong van rotsen af en klom op rotsen maar gleed uit en tumelde het water weer in. Het was een ontzettend komische man, met z'n vrouw. We hebben even een half uurtje gechilled en ik speelde wat Joekoe. Ik vind het leuk trouwens dat Aaron ook 'Joekoe' zegt. Hij heeft een nieuwe melodica gekocht om mee te shinen.

   Anyway, die mensen zijn nog naar een prachtige plek gegaan waar water langs een mossige rots naar beneden druppelde, een blauwhelder resevoir in. Het water zag er zo schoon uit en ook ander water wat uit een buisje stroomde zag er schoon uit. Het kwam uit een huis met een huisje ervoor waar een miniatuur waterput in stond. Het leek me drinkwater dus ik dronk er van. Het was magistraal water, echt van dat water wat je alleen uit buisjes met miniatuurputjes in Luxemburg vindt. Topwater, fris en helder, wat een sporter uit zijn bidon haalt in een kledingreclame.

   'You're a nice man!' zei de freerunning jongen uit het niets.

   Ik keek naar hem. 'Thanks man. You're a very good runner, looks great.' Hij was ontzettend atletisch en het was echt vermakelijk om naar hem te kijken. Hij had een zonnebril op en pakte zijn mountainbike om over het bruggetje boven de waterval verder te fietsen. Het bruggetje zat vol begroeiing en het had een koepelvormige onderkant van rotsige stenen. Het was het soort bruggetje wat je in the Hobbit tegenkomt.

   Ik ben echt kapot.

   Ik besloot mezelf te belonen met een terrasje en een kleine maaltijd. Morgen rijd ik lekker naar Colmar toe en probeer in eerste instantie m'n auto te verkopen, zo niet, dan zet ik hem lekker bij de Oude Boer Uit Turckheim neer, chill met hem en ga vanaf daar verder wandelen, laat de auto schorsen en haal hem ooit weer op. I'm so free, I'm so free, I'm so free, in the morning, I'm so free, in the evening, I'm so free. I'm so freeeeheheheeeehehee-ee ee-ee. aaaaahahahaim so free!

   Met Aaron heb ik de afspraak gemaakt om elkaar te berichten wanneer ik op de camping ben en hij wanneer het zou regenen. Als ik niet was gestopt bij de rivier dan hadden we elkaar op het zelfde moment bericht, wat ook de bedoeling was.

   Mensen hier naast praten Balkanische talen, Lithouws of Pools, Oekraiens. Het zal wel. Ze krijgen hun dame blanche en hun ijs. Pwooef, ziet er goed uit zeg. Ik ga nog even piano spelen binnen. Nu. Doei. Tot de volgende blog. Ze maken 'hmmm, hmmm' geluiden en hun lepels tikken tegen het glaswerk aan. 'Mwientienjop ie die pauze. A shié kie tare?' Het betekend. 'Shit ik heb hem nu al op. Heb ik hem zomaar opgegeten?' Oké nu ga ik pianooën.

Aah die lieve mevrouw vraagt of ik morgen weer kom spelen. Miss blijf ik nog wel een dagje in Mullertahl;).