Het meer van Geneve

Ik ben het meer van Geneve overgezwommen. Gistermiddag, samen met Maëlie en Grag.

   We hadden om tien uur bij de boot afgesproken. Maar ik moest nog wat voorbereiden. Ik moest eigenlijk even een warming-up doen.

   Maëlie was er niet, en ik klopte op haar deur. 'Maëlie, we go in fifteen minutes!' zei ik. Grag en ik stonden al te wachten bij de boot toen ze aan kwam. 'Fuck,' zei ze, 'I thought I saw you leaving already but it was another boat. I would have been so angry.'

   'We were here waiting.' Grag zou ons assisteren en m'n spullen naar de overkant brengen. Hij had vishengels bij zich en een gele parasol op z'n vissersbootje. Het was een motorbootje, een prachtig compact bootje met een overkapping aan de voorkant. We voeren samen een stukje van de kade af terwijl Maëlie m'n rug insmeerde met factor vijftig zonnebrand. Ze draaide naar Grag toe. 'Thank you so much.' zei ze, 'I can give you a massage after, if you want. Je suis une masseuze.'

   'Well.' Lachte Grag, 'I could use a massage actually, my muscle's are a little stiff.' Grag was net een paar weken terug van een reis door het Andesgebergte. 'You have so much there, there is like a place, it's in the south of the Andes, nobody lives there and it's only just nature, water and fish. I've been there to catch the fish, just for fishing.' Hij had een smile op z'n gezicht terwijl hij z'n ogen dichtkneep tegen de zon.

   'That's cool.' zei Maëlie. 'Let's jump in here. We cannot cheat too much.' We pepten elkaar op en ze sprong als eerste. Ik kwam erachteraan, en we zwommen. 'I'm gonna go very calm in the beginning.' zei ze. Ze zwom een meter of vijf voor me uit.

   'Me too.' Het water was warm, koud, warm, koud, en pas toen ik erin sprong zag ik de werkelijke te overbruggen afstand. Het lag allemaal voor me, de enorme bergtoppen van de Alpen en het vaag zichtbare dorp als een geheel, een stukje bij elkaar gepakt wit tussen het groen van de bergpas en het grijs van de bergtoppen. Het was als een groot onbewoond tropisch vulkaaneiland die bereikt moest worden. Ik beeldde mezelf in dat er achter me een open zee lag en dat wij twee schipbreukelingen waren, zwemmend naar het eiland in de verte.

Ik heb m'n schrijfsessie even moeten staken.

   Ik wil leven, en daarom dreef ik in het water met Maëlie die voor me zwom. Ze zwom aardig snel, had een constante snelheid, steeds iets op me uitlopend. Maar het eiland kwam maar niet dichterbij, het bleef daar maar op diezelfde plek, met de rotsige bergtoppen die erachter te wachten stonden. Ooit moest er toch wat schot in komen. 'Fivehundred meters.' hoorde ik van links. Het was Grag op de boot. Hij zat te chillen en kon op z'n afstandmeter zien waar we waren. 'You've done fivehundred meters!' Ondertussen wierp hij z'n vishengel een paar keer uit. Vervloekt, dacht ik. Ik wilde op die boot zijn, maar m'n hart kon dat niet verdragen. Het leek alsof we een half uur aan het zwemmen waren voor die vijfhonderd meter. Het water was warm op sommige plekken, erg aangenaam, maar vooral koud. Het water was op sommige plekken echt ijskoud, niet tegen warm te zwemmen. Maar het enige wat kon, was door zwemmen en enigszins warm worden. Het eiland, de overkant leek op sommige momenten toch ineens iets dichterbij te komen. Als ik me focuste op een bepaald punt, dan leek er plots een huis zichtbaar te zijn, of een flat. Het kon ook schijnbedriegd zijn, maar plots leek de overkant behoorlijk dichtbij. Helaas, of, gelukkig, kwam Grag niet veel later met de ijskoude waarheid. 'You've done two kilometers.' zei hij.

   Ik lachte. 'Nice!' zei ik. 'Kut.' dacht ik.

   Maëlie was ondertussen een meter of honderd verder dan ik. Ik kon haar achterhoofd bijna niet meer zien en vond het ergens wel erg dat ze niet bij me bleef. Ik dacht dat we dit samen aan gingen. 

   Ik had het behoorlijk koud en voelde lichte spierkrampen in m'n hamstring. Dat was voor mij een teken om even op de boot te gaan.

   'Can you climb up?' vroeg Grag.

   Ik hing aan de zijkant en wist mezelf net naar boven te trekken om de boot in te stappen. Gelukkig was er veel water op de boot en kon ik genoeg drinken en had een mueslireep klaarliggen.

   Grag voer ondertussen richting Maëlie, honderd meter verderop, waar ik er zo snel mogelijk weer in sprong. Ik liet me er toch zeker niet uitzwemmen?

   Met slagen, harder dan ik eigenlijk aan kon, energie, meer dan ik eigenlijk had, probeerde ik Maëlie, trut, voor te blijven. Wat lukte; een meter of vijfhonderd bleef ik voor haar zwemmen, ik liet me niet meer inhalen. 'You want a time out?' vroeg ik.

   'No I'm good. I wanna do this in one shot.'

   'Cool.' zei ik, en besloot nog harder te zwemmen. Wellicht moet ik mezelf een andere techniek aanleren dan de kikkerslag. Af en toe zag ik Maelie een borstcrawl doen en even op haar rug liggen. Sowieso dat ze meer zwemervaring had.

   Fuck, ik voelde iets in m'n schouder. Kut, niet nu. Het was een spiertje, m'n rechter schouder. Ik probeerde de borstcrawl maar die ging al helemaal niet meer. 'Yo, time out?' vroeg ik weer aan Maëlie, een 'T' gebarend met m'n handen.

   'No I'm a donkey.' zei ze. 'But you can take a pauze and stay on the place you are right now. I'll swim on.' Ze zwom door terwijl Grag me uit het water viste. We zaten op de boot, waar het heerlijk warm was in het zonnetje en waar ik wel een liter water dronk. 'You can drink from the lake.' zei Grag, 'I do that sometimes as well.' We dobberden een paar minuutjes terwijl Maëlie uit het zicht verdween, geen idee waar ze was. 'We're now halfway. This is the middle of the lake.' Zei Grag, 'You've done four point five kilometer.'

   Damn, dacht ik. 'I'm going on.' zei ik en zonder nadenken sprong ik het water weer in. Het water dat me weer wakker schudde als een vliegenmepper in m'n gezicht. Terug naar de realiteit. Het eiland, nog steeds op dezelfde plek als een paar kilometer terug, leek toch wel iets dichterbij. Vaag leek het alsof er daken zichtbaar waren. Ik probeerde m'n focus te houden op hetzelfde dak terwijl Grag zei: 'I'm going to Maëlie, see where she is. Than I come back to you.' En hij voer weg op de boot. Zo'n kilometer verderop leek hij stil te staan. Het was een ontzettend eind en alleen het geel van z'n parasol was zichtbaar. Ik voelde me plots eenzaam en hulpeloos, drijvend in het midden van een reusachtig meer, geen boten in de buurt, enkel het zicht op het eiland, de overkant, als drenkeling, zwemmend om te overleven, om de kust te raken in een tijd van piraten. Ik kon maar één kant op, en dat was vooruit, letterlijk, pompen of verzuipen, energie pompen. De gedachte dat ik de ene helft al gezwommen had, gaf me extra energie. Dan kan ik de andere helft ook wel. Plus, iedere slag over de helft is een slag dichterbij 'het eiland.' En gelukkig kwam Grag weer dichterbij. 'You need three point eight kilometers to go.'

   Het gaf me weer energie. Nu waren niet alleen de daken zichtbaar, nu leken er zelfs ramen in de huizen te zitten. Maar m'n schouder was in slechte conditie, ik kon geen volledige slagen meer maken en ook voelde ik een pijn opkomen in m'n knieen. Mank als een otter probeerde ik alle pijn eruit te zwemmen.

   En gelukkig, nu waren het niet alleen de ramen die zichtbaar waren, er reden zelfs auto's en er waren zelfs van elkaar afgezonderde bomen. Ik leek echt vooruitgang te maken terwijl Maëlie, geen idee waar ze was. De boot van Grag was plots weer ontzettend ver en de huizen werden weer wat kleiner. Ikzelf werd weer wat kleiner. Het water werd kouder en kouder op sommige plekken. Ikzelf werd kouder op sommige plekken. Ik voelde m'n tenen niet meer, alsof het bloed er niet meer doorstroomde. Er waren momenten dat ik klappertandend verder zwom met een halve rechterarm die z'n werk nauwelijks meer deed, knieen die een mindere schop maakte en een neus die af en toe wat water op snoof. Ik was duidelijk mank. En plots kwam er een enorme speedboot vanaf m'n rechter; het voer recht op me af. Grag was verderop bij Maëlie. Hij kon hier nooit op tijd zijn. Ik schreeuwde en zwaaide naar de speedboot om mezelf opvallend te maken. Er ging een waterskieër achteraan en ik hoorde de bonk van de dreunende bass dichterbij komen; 'I throw my hands up in the air sometimes. Singing ay yo, gotta let's go.' Ze hadden zonnebrillen op en stonden in bikini en korte zwembroeken.

   'Hey gozer!!' Schreeuwde ik.

   De boot kwam dichterbij maar stopte gelukkig op tijd. 'You are crazy!' riep hij en voer langs me heen.

   Klojo, dacht ik, en zwom verder. Ik zwom uit frustratie en voelde de pijn minder, ik maakte weer hele slagen. Ik verbeet de pijn en zwom gewoon verder. Grag kwam weer naar me toe.

   'You tired?' vroeg hij.

   'Bring me one hundred meter back.' zei ik. Ik wilde de afstand van eerder op de boot inhalen.

   'That's the right answer!' Zei hij.

   Hangend aan de zeikant van de boot bracht hij me een paar honderd meter terug. Ik voelde de schroef draaien in de buurt van m'n voeten maar wist dat het me niet zou raken.

   'So, I'm gonna check with Maelie.' zei hij, 'I'm gonna finish with her.' en hij voer weer vooruit.

   Ik dacht: fuck yeah. Het leek erop dat er nog maar anderhalve kilometer te gaan was, want heel vaag in de verte liepen er zelfs mensen en werden er bankjes zichtbaar, lagen er boten aan wal te dobberen. Er was geen enkele mogelijkheid dat ik nog zou stoppen, zou verdrinken of op de boot verder zou gaan. Ik zou dat verdomde eiland halen, zwemmend. Ik negeerde m'n schouder en knieën en zwom gewoon door, deurdonderen.

   'Fivehundred meters.' zei Grag.

   Ik had al acht kilometer en vijfhonderd meter gezwommen. De laatste vijfhonderd meter waren prachtig, niets kon meer mis gaan en mensen zaten te eten op terrasjes, honden speelden in het gras met elkaar en het trappetje om het water uit te klimmen lag recht voor me. Nog tien meter en ik was er. En... schouder uit de kom. Nee gekheid, alles ging oke. De overkant van het fucking meer van Geneve was bereikt en daar stond Maëlie me op te wachten. We gaven elkaar een dubbele high five en een knuffel. 'We fucking did it, we fucking did it!'

   Grag haalde m'n tas van de boot en Maëlie zei dat ik maar even in het gras moest gaan liggen. 'I couldn't move one single muscle the first half an hour.' zei ze. 'You should take some rest.'

   Ik bedacht me onderweg dat ik graag een patatje wilde, een Frans patatje of een hamburger. Damn, het besef was er nog niet helemaal, maar de overkant wel. We zijn naar de fucking overkant gezwommen. En wat was het een fucking tegenvaller, de aftand. We hebben er vijf uur over gedaan. Het was een echte tegenvaller, een echte. Maar de prestatie voelde groots. Ik klopte mezelf op de borst, en ik klopte Maëlie op de borst, wat een sterke vrouw. Maar dat wist ik natuurlijk al wel toen ze in de boom aan het klimmen was bij onze eerste ontmoeting. Maëlie en Grag haalden eten en ze kwamen terug met patat, burgers en chocolade. We hebben het opgegeten, liggend in het gras onder de schaduw van een boom, genietend van ieder moment, het laatste moment van ons samen. 'Take good care of yourself, Fred.' zei ze.

   'Yeah, take good care of youself. You seem like a good person, but you shouldn't have done this alone.' Zei Grag. 'I heard you talking that you would have done this anyway. But that would have been fucked. Attention heh.' Zei hij met een serieuze blik. 'I don't want you to do stupid things and get yourself in danger.'

   Maëlie en ik beloofden elkaar te schrijven in het boekje dat we samen gekocht hebben, die we gaan delen en waarin we onze avonturen beschrijven en naar elkaar op gaan sturen. Wat een prestatie.

Nu ga ik mezelf klaarmaken voor een topweek met Giari!