Een update vanuit de strandbar

 Eens even een stukkie schrijven, een update voor het thuisfront. Ik ben inmiddels op een stoel aan het zitten in een strandbar waar ik vrienden heb gemaakt. Ze geven me gratis eten in ruil voor muziek in het restaurant. Ik ben hier al bijna een weekje en heb m'n hangmat opgehangen in de duinen hier vijftig meter vandaan. Vanochtend ben ik vroeg wakker geworden om de zonsopkomst te zien. Het was werkelijk prachtig hoe het rood achter de heuvel vandaan kwam en langzaam groter en geler werd, boven de zee uit, het mistige stof in de verte die de heuvel ietwat verduisterde. Dit is de plek waar ik nu ben; ik rust vooral uit op het strand, lees boekjes, speel muziek en solliciteer naar baantjes en een volgend onderkomen.

   Virgia radio. De barman fluit mee en zingt mee met de muziek. Hij dijnst met z'n hoofd mee op de beat van de rock. 'I wanna rock & roll, everyday all night.'

   De laatste weken voor Rome gingen op die manier voorbij, zo snel als ik er op terug kijk. Ik heb veel leuke mensen ontmoet in hostels; Sofia, Kenta, Federico, Bronko, een paar mooie vrouwen, Merlijn. Met Merlijn had ik wel een hele leuke discussie, een lachdiscussie. Ik kon het niet helpen en probeerde niet te lachen om wat er gezegd werd, maar het was z'n gezicht en de lach die hij zichtbaar probeerde in te houden terwijl hij de woorden hakkelig uitsprak. Hij praatte in Nederlands-Frans en het ging over de zee of zo, dat het zout was, en dat je voor zoet water beter in Brussels kon zijn, de stad waar hij vandaan kwam, iets met garnalen en mosselen aan de zeeuwse kust. Het ging nergens over, maar ik probeerde er een serieus gesprek van te maken, wat totaal niet ging. Ik heb zitten janken van het lachen, letterlijk, huilent met een samengeknepen keel en m'n borst die heen en weer ging van de lachlongen uithalen, de tranen in m'n ogen. Ik moet zeggen dat Merlijn m'n hele dag goed heeft gemaakt en dat ik die lachkick nodig had. Het was heerlijk en ik heb er nog dagen lang om moeten lachen, nog steeds.

   We hadden later nog een avond bij een soort beachclub in Rome centrum, met een basketbalveld in het midden, R&B muziek en jongeren om het veld, applaudiserend en juichent om de spelers. Er werd gedronken en gefeest en er stonden tenten omheen waar alcohol te krijgen was. Meisjes zaten bij elkaar op schoot en blinkten hun ogen terwijl ze uit een rietje dronken, rode lippen, stijle zwarte haren, Italiaans gekleed met blote buiken, navelpiercings en petjes op. Mannen in hemden, korte broeken, oorbellen, haren tot over hun ogen, spelent met de bal, uitdagent stuiterent. Ze stonden in groepen en er werd getafelvoetbalt en uitbundig gejuicht wanneer er gescoord werd.

   Ik zocht Merlijn maar werd overal opgehouden omdat ik Joekoe vast had. Overal moest ik spelen. Er kwam een enthousiaste jongen naast me staan, ronde buik en een kort kapsel die keihard mee zong terwijl het speeksel uit z'n mond spetterde. 'And I will always love you!' zongen we samen terwijl we elkaar aan keken. Het was een beetje gay, maar gelukkig kwamen er ook vrouwen naast staan. Ze waren onder de indruk van ons samenspel en waren duidelijk op zoek naar piemels. 'Let's play Jolene.' zei een van de dames. Ze had zwart boven haar wimpers, doorgetrokken totaan haar slaap. Ze had glimmende krullen, blauw-groene ogen, brede heupen en hoge hakken aan. We zongen Jolene. Ze zong: 'Jolene Jolene Jolene Joleeeeheheeen. I'm begging you come please inside, my man.' De aandacht zat plots compleet gefocust in m'n ballen. Waarom?

   We zongen het refrein weer en ze zong dezelfde tekst. Dit was de bedoeling. Ze wilde piemel. Ik kwam dichterbij haar staan en we zongen verder aan Jolene, maar het ging helemaal niet meer om het zingen, het ging allemaal om het onderste gedeelte van m'n lichaam. 'Fuck.'

   'That was something... Big...' zei ze.

   'Jaja.'

   'But I have to go.' Ze liep weg en stond alweer in de cirkel van een groep jongens op de heuvel waarop we stonden. De lichten waren paars, blauw, rood, geel en de muziek werd minder. En daar stond Merlijn met een biertje in z'n hand, zichtbaar op zoek naar iets of iemand, de manier hoe hij rondom zich keek, een scherpe blik in z'n ogen, gefocust op... 'Hey!' riep hij en we keken elkaar plots in de ogen.

   'Nice, finally.'

   'Allright.' zei hij, 'You don't know what I just meegemaakt heb.'

   'No.'

   'Well, there was like a girl, and I was looking, and it looked like she had yoga pants on, but when I looked closer, it looked like jeans, very tight jeans, but it turned out she was actually naked. She had fucking drawn the pants on her naked body.'

   'Whaauw.'

   'Yeah, it's the vibe over here. If I'm not going back to the hostel without pussy, I'll slap myself three times on the jaw.'

   Ik lachte en dronk van m'n water. 'Well good luck.'

   Merlijn kwam later terug in het hostel, zonder vrouw.

   Ik zei niets. De volgende ochtend aten we de laatste restjes pindakaas, stengels en rijstcrackers.

Sofia was ook nog in Rome. Ik had haar eerder al leren kennen, in Genova, later in Pisa en later in Firenze en nu weer in Rome. We hebben elkaar leren kennen in Genova in het hostel waar ik haar vroeg of ze nog een wasje moest draaien. 'Wellicht' zei ze, wat zo'n beetje haar antwoord was gedurende alle tijd die we samen spendeerden. 'Wellicht' was het antwoord op de vraag of ze mee ging naar Recco, een dorpje naast Genova aan de kust waar de oorspronkelijke focaccia vandaan kwam. Hier heb ik me, perongeluk, een vuurwerkshow meegemaakt, niet te zuinig. Sofia niet. Sofia moest naar Lucca, waar ze zich heeft verveelt in haar hotelkamer. Sofia kwam uit Den Haag, had mooie bruine ogen, brede heupen, vaak een rooie bloemetjesjurk aan en was op reis naar Jeruzalem. 'Ik wil eigenlijk steeds iets dichterbij de stad komen en vanuit zuid-Italie met een vrachtschip de oversteek maken naar Israël. Maar fucking corona laat dat niet toe.' Sofia had veel een lach op haar gezicht en heeft die avond allemaal dingen opgeschreven die ik maar even met il papa moest bespreken, paus Franciscus. Ik moest vragen of hij van Patat hield, en of hij niet beter 'een huis in old knollendam' kon nemen, 'oude vent als jij hebt geen privepaleis nodig.'

   De volgende ochtend hebben we samen gespendeerd, nog steeds in Genova, waar we door de stad liepen, langs het aquarium, de grootste van de wereld, waar we het hadden over de toekomst van Kenia in het algemeen. Geen idee waarom, maar het waren toch wel interessante gesprekken, dat ze een huis bovenop een berg wilde hebben en heel veel mensen over de vloer wilde laten komen. Ik vind dat ze een paardenmanege moet beginnen, bovenop de berg.

   'Maar ik heb niets met paarden,' zei ze, 'maar vooral niet met die paardenmeisjes.'

   'Haha.'

   We hadden het over duiven, hoe slecht ze eruit zien in Italië. Italiaanse duiven zien er echt afgetakelt uit.

   Even later kregen we het antwoord van twee snauwende jackrusselchiwawua hondjes. Ze waren aan het vechten toen we tegenover elkaar zaten in een vegabarretje. 'Nu weten we ook waarom die duiven er zo slecht uit zien.' zei ze, een paar uur later dan toen we het erover hadden.

   'Hahaha, briljant.'

   We hebben een spel gespeeld, een spel waarin we door elkaars ogen naar onszelf keken, een spel dat enige mensenkennis vroeg. 'Ik denk dat jij vooral veel... er gaat een kano voorbij op de rustige zee zonder golven in het zonnetje.'

   'Fout.'

   'Nee ik bedoel, ik denk dat jij graag wilt dat ik optyf.'

   'Fout.'

   'Nee grapje, ik denk dat jij graag naar Recco wilt en dat ik mee ga.'

   'Juist.'

   'Maar ik ga naar Lucca.'

   We namen afscheid bij een museum.

   In Recco heb ik Mattie ontmoet, een goeie mattie. 'There is a fireworkshow tonight.' zei hij.

   Ik wist van niets.

   'You're so lucky to be here.' zei hij. 'Once a year there will be a big fireworkshow in the name of Jezus Christ where people all over Italy come to this small village. And you came here by accident, because you wanted to try the focaccia.'

   Ik had door hoe ongelooflijk veel geluk ik had. Dit was vuurwerk dat ik nog nooit eerder had gezien. Het was knalvuurwerk met een hoofdletter. Het was vuurwerk dat omhoog schoot en tot niets verdween. Het was vuurwerk met luchtweerstand, vuurwerk, niet alleen hoorbaar, maar voelbaar. De luchtdruk kwam recht door onze borsten geknalt. De adrenaline steeg bij het einde van de show, wanneer er zo'n twintig knallen van hetzelfde enorme kaliber per seconde af gingen. Het was gekkenwerk. Ik wist niet waar ik beland was, maar het ging om Jezus, die overal, naar iedere plek waar ze een nieuwe show hielden, meegenomen werd, aan het kruis in een feestende menigte die als in een kruistocht meebewoog met de massa, waar de nieuwe vuurwerkshow gehouden werd. 'Here,' zei Mattie, 'These people are crazy. Here is a gas station and they do this firework right beside it, like on twenty meters. And over there, you see?' hij wees naar boven, naar een berg. 'Over there will be the next show. They have been watering the forest for weeks so it wouldn't burn down because of the firework.' direct hierna zag ik het licht van de show in het bos boven de bomen uitkomen met een paar seconden later de knal.

   De eindshow was het mooist en het publiek dat er naast stond. Iedereen werd crazy, de grond trilde als een aardbeving onder onze voeten en de lucht schoot als een golf van plek naar plek, de adrenaline tijdens de knallen, iedereen ging hard, sprong de lucht in schreeuwde, klapte, lachte hysterisch om wat ze zagen en hoorden. Het was werkelijk. Dit was echt. Het was alsof het een echte aardbeving was, vuurwerk met slechts een beetje vuur, maar met een knal.

   Even later in een restaurant liet Mattie me de tonnen zien waar het vuurwerk uit kwam, zo groot als pringlebussen en zo hard als beton.

   Ik mocht er eentje vasthouden. Het woog absoluut tien kilo, meer.

   We hebben gelachen die avond om de stijgende energie tijdens het eten van focaccia's. Hij heeft allemaal plekken voor me opgeschreven om te bezoeken, waaronder Bagni San Fillipo, waar een warmwaterbron was.

   Wederom wilde Sofia niet mee naar deze plek. Weer miste ze iets wat ze niet had willen missen. 'Wat zit je op me in te spelen.' zei ze.

   Ik wil alleen graag dat je dit meemaakt.

   'Tja.'

   Hmm, tja. Bah.

   Hier miste ze wel wat. Het zwavel, de plek, de gezondheid van de huid, het warme water in de nacht.

   Gelukkig hebben we wel op een andere plek ontmoet, Pisa.

   We hebben een fantastische avond gehad, gezoend met het zicht op de scheve toren, flessen wijn leeg gezopen tot vijf uur 's nachts en op een klapstoel gelegen terwijl de hosteleigenaar ons toekeek vanuit z'n bureau.

   Helaas hebben we elkaar in Firenze maar een keer gezien, toen we geheel toevallig bij elkaar in de hostelkamer zaten, zonder dat we van elkaar wisten waar we waren. Ze had die avond met een Fransman afgesproken. Zo'n Franse lulhannis die zichzelf heel wat vond. Man, ik prikte dwars door hem heen, maar wist dat ze het met mij toch wel leuker vond dan met hem. Haha.

   Pas in Rome kreeg ik weer bericht van haar. Het was twaalf uur 's nachts. 'Wat doe je vanavond?'

   Ik lag al in bed, maar sprong eruit en trok m'n kleren aan, stond op de tafel en zei dat ze zo snel mogelijk naar Gregory's Jazz café moest komen.

   Hier hebben we elkaar ontmoet, zat ze aan een tafeltje met een Portugees te praten die het had over snelle auto's, openluchtcabrio's, tweezitters, vierwielers.

   Viervoeters, dacht ik, lul. I'm on a horse! Look at me, terwijl ik langs de tafel galloppeerde. Ik rende er dwars langs heen.

   Gelukkig zat ze er toch nog even later. We zijn die avond nog iets dichter bij elkaar gekomen terwijl ze terug ging naar haar hostel en ik naar de mijne. Ik heb niets meer van haar gehoord, behalve dat ze naar Napels ging. En ik zit nu lekker aan het strand en ga een bord pasta eten. Honger!