Op één been en een half wiel naar Rome

 Ik zit hier buiten bij een cafeetje, een verlaten cafeetje in een verlaten stadje op de zondag avond in de buurt van Rome. Ik wil eigenlijk heel graag in Rome zijn, waar jongeren zijn en waar ik kan socializen. Maar ik mag niet zeuren. Hoe ik hier terecht ben gekomen, echt waar, is een wonder. Het plan was om vanavond in Rome aan te komen, m'n hostel al geboekt en betaald, maar ben hier gestrand wegens defectieve lichaamsdelen en voortbewegingstuigen.

   Domme wat voel ik me lekker zeg. Ik heb een lekkere salade achter de kiezen met gezonde tomaten, panini's gezond met rucola en tomaat, druiven en een sinaasappel, pinda's. Ik negeer gewoon dat ik een halve pot chocopasta, patat, een kroket en een burger heb gegeten. Oh, en gegrilde groenten. Ik voel me gezond. 

   Ik ben heel blij dat ik nu niet meer op de fiets zit naar Rome. Het was gekkenwerk vanavond. In het donker heb ik langs een snelweg gefietst met een simpel achterlichtje en een knie die niet meer werkte. Ik heb vandaag bijna veertig kilometer gefietst met m'n rechterbeen. M'n linker was er wel, maar draaide enkel mee met de rotatie van de trappers, het zette geen kracht. Heuvel op, heuvel af, alles met m'n rechter. En na een tijdje begon zelfs het meedraaien zeer te doen aan m'n linker. Het was bot dat over bot heen schuurde. Het was voelbaar, bijna hoorbaar. Maar ik als Nikkels, moest zo nodig door fietsen in het donker zonder licht. Ik moest perse Rome bereiken, puur prestatiegericht, nog een kilometer of veertig. Maar het volgende probleem deed zich voor; de batterij van m'n telefoon viel uit en daarmee ook de navigatie en de stimulerende muziek van Green Day. Dit was pech. Maar op hetzelfde moment kwam ik er ook achter dat het stuur alle kanten op bewoog, maar dat het wiel recht bleef staan. Pech, zou je kunnen zeggen. Ik houd het bij pech. Ik ging erop door, bleef oplossingsgericht; de batterij kon opgeladen worden met een simpel stukje ducktape die het kabeltje net in de juiste positie hield waardoor de stroomtoevoer aangedreven bleef en ik had nog een knieband in m'n tas, heel toevallig. Waarom die er was weet ik niet, maar hij was er. Ik kon verder. Echter draaide het stuur steeds losser en losser en was er een moment dat ik hem er zo uit kon trekken. Ik moest staken. Kut. Op m'n rechter fietste ik nog even een kleine honderd meter naar boven waar een kerkje stond met een behoorlijk gedrongen kleine meneer die naar buiten liep. Hij had toevallig een sleutel van een pelgrimshut, net zo toevallig als dat die knieband in m'n tas zat. Wederom was ik blessed. Het was ongeveer half tien toen hij me binnen liet in een soort schoolgebouw met twee piano's. Hij reed zelfs voor me uit met z'n auto om me de weg te wijzen. Ik had zoveel geluk met deze ontmoeting, precies de juiste mensen ontmoet op het juiste moment. Die jongen zei ook: 'You cannot go to Roma tonight. It's too far.' 

   Ik dacht: don't say what I can't. Ik kon ook niet over de drieduizend meter wandelen, ik kon ook niet het meer van Geneve over zwemmen, ik kon ook de Maas niet afzwemmen. Ik kon ook niet wandelend in Fucking Italië komen. Wat niet? Hier ben ik, verdomme, op twintig kilometer van Rome. Wat Niet? Don't you fucking dare say that I cannot cycle twenty kilometers in the dark met één been, een half wiel en alleen een achterlicht? Don't you fucking dare! Fuck yeah. Ik presteer dit gewoon. Ik zit hier gewoon, bijna in Rome. Ik huil bijna van het lachen. Nu nog de paus spreken, als bonus. Dit is helemaal geslaagd.

   Trouwens, dat hierboven geschreven is niet op de persoon gericht. Het was een super vriendelijke jongen met een super vriendelijke vader en ik ben blij dat ze me gered hebben van mezelf. Anders had ik m'n hele knie kapot getrapt vannacht en was om twee uur in Rome aangekomen. Dus dank voor deze gratis overnachting in het schoolgebouw vol bedden.

   Ik denk dat ik die hele fiets aan de kant ga gooien en het laatste stuk wandelend ga doen, of als het moet in een rolstoel. Misschien wil iemand die fiets nog kopen, maak ik nog winst ook. De triatlon naar Rome.