Een reflectie uit een gesprek

EeGisteren in de auto zat ik in tussen Lei en Jaap, letterlijk. En eerst moest ik van Jaap het gezeik aanhoren over zijn vrouw en toen Jaap even naar binnen was gegaan om iets te pakken moest ik van Lei het gezeik aanhoren over Jaap. Ik werd er helemaal gek van. Ik wist niet meer wat ik moest... 'Gaan jullie toch scheiden...' dacht ik. Maar ik kon het niet zeggen terwijl we aan het rijden waren door de landschappen van Drenthe en de beekjes en trekkers overal. 'Is dat niet wat voor jouw?' Sneerde Jaap me na toen hij een gemeentewagentje zag. De grootte van Lei haar dijen zat me in de weg, ik werd tegen de handrem aan geduwd. En Jaap stuurde de auto een drempel over. Bam, daar gingen we. Als gekken knalden we bijna tegen het dak aan. Er lag een hoopje botten in de wij met de huid van een koe eromheen. En even later rook ik de cadaverkar, een lucht van gestoken tandvlees waar bloed vanuit komt, een warme zwelm uit een vuilniscontainer gepaard met rottende eieren opkomend uit een diepe rova met een vleugje ontbonden orgaanvlees.
   Wat doe ik hier? Ik kon nog steeds de benen pakken in het moment en m'n contractuele verbintenis ontdoen van het zijn. Maar ik kan ook m'n contract gewoon verlengen. Ik heb nu al een poosje... maar het is wel heel duur om steeds naar werk te komen en weer terug te gaan. Dus ik wil eigenlijk reiskosten krijgen. Dat is mijn ding.
   'Jaap. Kan ik reiskostenvergoeding krijgen?'
   'Ja dat kan wel. Moet je wel je best blijven doen.'
   'Dat doe ik altijd.'
   Hij keek vooruit en dacht, ik hoorde het, hij dacht: maar hij werkt wel altijd goed en doet z'n best.
   Lei zegt: 'Ja, dat gras groeit nu als een gek.' terwijl ik een momentje had van: 'Ik heb cortisonacetaat nodig,' ik was misselijk. Of het kwam door de soep, dan wel door een tekort aan stresshormonen te wijten aan bijnierschorsfalen, compleet onderprikkeld en te weinig energie om tot een fatsoenlijk gesprek te komen. Dus ik zag de granen voor me staan en de bomen langs de weg en begon te staren naar hoe ze aan me voorbij gingen en probeerde zo weinig mogelijk mee te krijgen van het gesnauw tussen Jaap en Lei en te denken aan hoe m'n leven verder ging. Dus daarom nam ik nog wat meer vaart en probeerde m'n gevoelens omhoog te halen. Ik voelde de auto bonken over de drempels. 'Wat een rotdrempels ook altijd.' zei Jaap en we zaten plots in de kamer. Leon en Nelly zijn langsgekomen voor de koffie. We praatten over een onderwerp, over een gozer van de gemeente die het gemeentekastje zou moeten repareren. Hij zou de boel repareren en dat is dus het onderwerp terwijl ik bleef nadenken over m'n leven en hoe dat ooit verder moest met mij. Ik had geen flauw idee en dacht gedachten als: ik ga het doen! En... ik blijf blij Jaap werken en blijf m'n best doen... en: ik been het bij. maar toen viel ik regelrecht naar de grond. En hoorde gesprekken als: 'Ja dat soort gasten moet je er helemaal niet bij hebben joh.' en 'hij heeft die kastjes wel gerepareerd maar er kwam ook geen boe of bah van af.' en 'Geen enkele vorm van contact kreeg je met die vent.' Maar toen krabbelde ik weer op en dacht: maar ik krijg wel het hele gesprek mee, en ik ben er wel bij met m'n hoofd. En ik hoorde Nelly zeggen: 'Maar ja, als ie z'n werk maar goed doet heh.' en dat bracht me in een betere staat. Hey, ik ben er gewoon en het is me gelukt om weer deel te nemen! het is natuurlijk reteknap. Maar ik zweer dat het mijn reflectie was dat ik daar hoorde, met als leidend voorwerp een gemeentewerker voor een stroomkastje. Eerst werd ik afgebrand omdat ik viel en toen ik opstond kwam de reactie dat hij zijn werk in ieder geval wel goed deed. We gingen weer aan het werk.