Klimaatactie

 Het festival. Vandaag was fantastisch! Den Haag, A12, je was fantastisch! Of zal ik zeggen: mensen, jullie waren geweldig! Ik heb meiden zien dansen in bikini's terwijl ze werden bespoten met een waterkanon van der: 'Polizei!' het klonk al geweldig toen er werd omgeroepen met de microfoon op batterijen: 'Iedereen die hier blijft staan zal geweld tegen gebruikt worden doormiddel van een waterkanon.' en op dat moment begon iedereen te joelen en te juichen en te klappen. Maar eventjes hiervoor nog de eerste kick; het oprennen van deze weg. Ik zag Simon als een dolle stier met huppeltjes van vreugde het asfalt oprennen alsof hij zojuist voor het eerst de wei in mocht. Mensen gingen als een menigte de weg op als voetbalsupporters die het veld bestormden na een kampioenschap van hun team. En hier begon het, we waren met z'n tienduizenden. Maar hiervoor nog werd er natuurlijk al een parade naar deze weg toe gelopen met actieprotestliederen, gezongen door onze leider uit Deventer: 'Extinction!' riep ze - 'Rebellion!' brulden we terug. Ik deed het voorzichtig aan want voelde me niet echt een lid van deze beweging maar wilde wel vechten voor het klimaat. 'Climatejustice!' riepen we.
   'Wat doen we nu?' vroeg ik Simon, terwijl we gingen zitten.
   'Now the waiting game starts.' Hij pakte er een boekje bij en Kaylee ook en begon te lezen. Naast me zag ik een paar mooie meiden vrij dansen en huppelen met hun knieën, blote buiken. Ik had gelukkig een ukelele meegenomen dus kon een beetje spelen. 'So sing us a song you're the pianoman!' En even hiervoor in de trein hebben we ook muziek gemaakt in een overvolle tussencoupé. 'What a wonderful world.' en 'Times they are a changin.' Simon speelde ook muziek en we gingen op de jam. Simon zong iets over crackers met stroop. Ik zong iets over nikkers.
   Terug naar het protest want het vorderde en ik zag Simon en Kaylee samen muziek maken en ik zag billen, een heleboel billen en allemaal leuke potentiële meiden die rijstwafels met hummus en vegan couscoussalades eten, of rauw in het algemeen, hoofdhuidjeukende dingen. Simon zei meermaals: 'Ik stel u voor aan Freek' tegen een wildvreemde en hield daarbij z'n handen richting mij om me in de spotlights te zetten met een bepaalde manier van nederig klappen. En plots stond ik oog in oog met iemand die ik niet kende en moest er maar iets van maken. Dat ging voor geen meter. Want diegene bleek ook een vriend te hebben.
   Het ging over subsidie voor Shell, die ruwe olie het land in brengt per dieselschip, KLM die geld krijgt van de overheid en vrachtvervoer dat zo uitstotend is dat je met één keer het gaspedaal intrappen net zoveel CO2 de lucht in brengt als 50 miljoen auto's tegelijk. Anyway, geen subsidies daarop! Dus we liepen naar de spuitwagens toe, hier waren mensen aan het dansen en aan het demonstreren onder een douche en riepen: 'Shower to the people' en plaats van 'power to the people.' En ik begin druk te worden. Maar iemand had zichzelf als een hamburgerbroodje verkleed. Ik weet niet waarom. Iemand anders liep rond in een 'actie' pak van de action. En hij riep de heletijd: 'Actie' en nog iemand had een dans! We liepen rond en kwamen bij een orkest uit en begonnen te dansen op het trommelen van een trio kwintetten. In de flow, want het was allemaal zo vredig en liefdevol, niemand was boos en iedereen wilde niets liever dan een beetje liefde op deze wereld, zo voelde het. Ik begon mee te trommelen op m'n ukelele en al gauw ging die kapot van het harde slaan. Ah boeie, hij zou even later toch nog nat worden. Niets leuker dan dansen op deze prachtige ritmes. Ik sloeg een arm om Simon heen en was dankbaar voor deze dag, die nog niet op z'n hoogtepunt was, want nu werd er omgeroepen dat de demonstranten werden verwijderd; de agent had een heerlijk Haags accent. Maar niemand liet zich verwijderen en bleef stoïcijns op de weg zitten. We zagen het, maar de agenten kwamen dichterbij en even later begonnen ze zich stapje voor stapje door onze mensenmuur heen te boren. Sommigen werden afgevoerd en anderen werkten wat meer mee. Een iemand wist zelfs zijn voet tussen het wiel van de brancard te worstelen waardoor het niet meer rolde en hij gedragen naar een bus werd gebracht en vervolgens naar het ADO stadion. 'Jullie wojde allemaal nar het ADEUW stadion gebrag' riep een agent om. Maar wij verzetten ons niet. We gingen er bij zitten en we bleven wachten totdat de spuitwagens met 'Polizei' op de voorkant dichterbij kwamen. Het was aan ons om te blijven zitten en de trommels die al de hele middag in de brandende zon hebben zitten spelen waren nog steeds volop aan de gang. Er stonden overal plots agenten om ons heen, we waren ingesloten nu, dus een ontsnappen aan een ritje naar het ADO stadion zat er niet meer in; we werden afgevoerd. En ik keek achterom en zag de trommelaars op een meter afstand oog in oog met een agent staan en vollebak doorrammen en geluid produceren. De agent hoefde enkel een hand omhoog te doen en kon de snor van een trommelaar aanraken. 'Bam bam bam!' klonk het. En Bam, daar kwam de spuit, vol over ons heen, in m'n gezicht en het brak Simons paraplu en we zaten in een knus groepje. We zaten in een kringetje met een paar vreemden die hetzelfde doel hadden als wij, een saamhorigheid creëerden we en van achter de politiekring klonk steun: 'You are not alone, you are not alone.' en we zongen in een prachtige harmonie met iedereen die wilde dat het fucking klimaat niet verder omhoog ging. Iemand met een regenjas zat tegenover me en we hadden leuk contact over het enige onderwerp. We liepen niet uit of zo, maar ze was mooi en ze zei dat m'n bril helemaal onder de spetters zat en vroeg een paar keer of ik een schild wilde in de vorm van haar. 'Freekie gaat het?' vroeg Simon en gaf me een boks. En daar gingen we. De waterspetters en de hele straat werd een rivier. Water wat ze in Griekenland deze zomer goed hadden kunnen gebruiken. Maar we zongen en die flow was echt fantastisch en de trommels werd een jam. Maar daar kwam de politie. De eersten van ons werden afgedragen maar ik bleef zitten. Die agent vroeg wel drie keer heel vriendelijk of ik op wilde staan. En hij zei zelfs: 'Ik wil je niet hard aanpakken.' en toen voelde ik een arm in m'n gezicht en werd m'n neus platgedrukt en m'n bril afgegooid. Ik probeerde ukelele te spelen in dit moment maar werd onder m'n oksels gegrepen en het lukte hen niet om me op te tillen omdat ik me opstelde als een steen. Dus ik werd gegrepen en op een brancard geflikkerd. Er kwam iemand naar me toe die vroeg of het oké was. Het was oké. Hij was zelf al twee of drie keer opgepakt en had een gele muts met 'Rebellion forever.' In de bus was het lekker warm en werd er feestmuziek gedraaid, harde feestmuziek en iedereen ging helemaal los met hun handen in de lucht blote bast, mutsen en hoeden en toeters in het rond. Waarschijnlijk was dit één of ander partybus bedrijf die in werd gehuurd om ons af te zetten bij het ADO stadion. 'Straks met z'n allen onder de stoelen duiken.' zei Simon. Ja, we hebben het goed voor mekaar want het was lekker warm en alles werd geregeld. Aan het eind werd er omgeroepen door een agent: 'Daar kun je je nummer inleveren, daar aan de linkerzeide is een toilet en het OV is die kant op.' En dat was het en we konden door.
   We praatten nog even na over deze mooie dag en wat ons opgevallen was. Dat er plots overal agenten waren en dat het vooral de vrede was die won vandaag. Want die agenten waren chille gasten omdat wij chille gasten waren. En de sfeer was gewoon festivalfijn.