Tijden

Ik zat vanmiddag te denken tijdens m'n werk, en ik dacht aan wat er moest gebeuren met m'n toekomst. Er gebeurt zoveel om me heen maar soms lijk ik het niet te beseffen, dan gaat het leven langs me heen. En dat geeft me een enorme drive om wakker te worden. Ik zit op de grasmaaier en probeer m'n baantjes zo recht mogelijk te trekken. En ik probeer ook om normaal met het hulpje om te gaan. En dat is echt een opgave, want hoe ga je met pubers om? Het zijn kinderen in de overgang en die hebben allemaal problemen met meiden en vrienden en die beginnen met uitgaan en doen allemaal dingen die ze verboden waren vroeger. En dat moet je niet stimuleren.

Het zit ook niet altijd mee. M'n maag vraagt me om te gaan eten, een lekker toetje.

'Ah joh gewoon op 't vuur tyfen.' Dat zou misschien wel eens gezegd zijn bij een barbecue.

Ik lees dit nu even terug tijdens het eten van een zak chips en vind het grappig dat ik ben gaan eten toen ik moest schrijven over hoe om te gaan met pubers. Ik zit er mee in de maag. Misschien moet ik dan maar nooit een kind gaan nemen.

Misschien ben ik zelf nog een groot kind die zijn verantwoordelijkheid neemt. Ik moet eigenlijk zo rond zeven uur even iemand laten weten of ik vanavond naar de stad ga. Ik moest denken... Ze hadden het over dat Lina wel eens onder de brug geslapen heeft en toen vroeg die jongen: 'Waar heb jij geslapen?'
   En ik dacht: 'Dat wil je niet weten.' Direct kwamen de gekste plekken bij me naar boven, maar was het handig om te vertellen? Straks inspireerde ik die gast nog om ook in een rattenkelder van een onafgebouwd flatgebouw te gaan liggen met de spuitpiepschuimen vlekken op de muur en de riolering die boven me langs liep waardoor je het water hoorde stromen. Nee, dat wilde ik niet. Het zou hem ook waarschijnlijk niet inspireren, en bovendien zou het imagovernietiging. Die nacht dat ik in een hangmat lag aan de binnenkant van een haarspeltbocht boven een Italiaans dorpje met de volgende ochtend een nieuwsgierige dronken zwerver boven m'n hoofd? Nee. Die nacht op twee kilometer hoog tussen de twee overgebleven dennenbomen die er nog waren en een kraakheldere sterrenhemel naast een stromend bergbeekje en een kampvuur? Mooi, maar te romantisch... Laat ik maar gewoon niets zeggen, dat lijkt me het beste. Ja, natuurlijk, die nacht dat ik in Saint-Die-Des-Vogses een hek over geklommen ben en dacht dat ik in een park was beland en even later de hark en de spade zag liggen naast de kruiwagen en de felle bouwlampen vanuit het gras gericht op een vorstig huis, doodsbenauwd voor valse honden of misschien nog erger, krokodillen - wie weet wat een rijke stinkerd tegenwoordig als huisdier heeft - en de volgende ochtend om half zeven stilletjes vertrokken ben naar een koffiebarretje in de buurt. Hoe dan ook, het hield me bezig, die vraag. Waarom had ik zo'n drang om al die verhalen te vertellen? Dat terwijl het niet perse positieve ervaringen waren. Eigenlijk had ik het veel liever over die avond met Jaques en Mateo en Rebecca, die me zomaar binnen lieten en waar we een geweldige avond hadden, dat ik de hele avond heb kunnen luisteren naar de spannende verhalen van Mateo, die ooit in een afvoerput had geslapen als wandelaar en dat er een dikke vette rat vlak naast hem stervende was. Zegmaar dat ik niet degene was, maar degene bij wie ik sliep degene, dat we de hele avond hebben zitten zuipen op het leven en geen zorgen hadden over morgen. Maar dat ik nu wel zoiets heb van, dat is wel mooi geweest, en dat zal nooit meer terug komen, zovan, wat ging het allemaal snel toen en wat was die tijd kort, en verdomme, wat ben ik blij dat ik nu niet in een hangmatje woon maar op een kamer met een douche en een bed en een goeie stereoinstallatie en m'n spullen hier, m'n plekje met een aantal vrienden die in de buurt wonen. Ja, ik moet heel zuinig zijn met deze tijd en op mijn hoede zijn voor een terugval. Nu ben ik langzaam m'n leven aan het opbouwen en het is vrijdagavond 19:00. Ik denk dat ik nu die vriend ga laten weten dat ik naar de stad ga vanavond. De groeten.