Vuile handen

Vanochtend waren we bij een autozaak, een automotive met dure ferrari's en Lamborgini's en porsches, weet ik veel wat, allemaal van die wagens. Van die bakken waar je niet mee door je eigen dorp durft te rijden. Er stonden drie mensen om een witte Lamborgini zo hoog als hun lendenen; een vrouw met dunne oostblokwenkbrauwen, 2 uur zonnebank per dag en een sportschoolreet zo breed dat je het als tafel kon gebruiken, een kerel met met een plooiende plastic jas van het merk 'Busta Della Spazzatura', gelakte schoenen en een snelle zonnebril, korte zwarte haren, gebruinde huid, jaar of drieëntwintig, en als laatste een kerel in een wit t-shirt met een dun ingevallen gezicht, een pet en een rotte tand. De vent met de zonnebril stapte in en deed het raampje open en praatte wat. Het was te ver om het echt te horen dus ik weet niet waar het over ging. Misschien zei hij: 'Niet fucken met m'n wijf heh als ik straks weg scheur.' en startte de motor en trapte het gaspedaal in met de koppeling in z'n vrij. De wagen gaf gas en het scheurde met snerpende geluiden over het bedrijventerrein, alsof je alle keukenmachines in je huis tegelijk aanzette. De vent in het witte shirt klapte in zijn handen en sprong enthousiast de lucht in. Hij maakte met zijn hand een gaspedaal en deed voor wat de man in de auto moest doen, het pedaal indrukken. Dit deed hij en het geluid was afgrijselijk, luid, overlastwekkend, beschamend eigenlijk, met knallen en piepen. De vrouw klapte verheugd in haar handen en giechelde en pakte een sigaret die ze begon te roken. Ze ging bij het raam staan bukte voorover naar de man achter het stuur die haar een kus op haar mond gaf. Ze wisselden van plaats en de vrouw begon gas te geven. Nou, ik kan je vertellen, die bladblazer van mij kan ook geluid maken, en die kan zelfs nog nuttig zijn door het stof weg te blazen van de parkeerplaats. Ik ging door met m'n werk en deed alsof ik niets gezien had. Maar dat had ik wel. Ik zag de man met de zonnebril met een koffertje in zijn hand lopen en dacht precies wat Jaap ook dacht. We stonden naast elkaar en keken naar het schouwspel. 'Briefjes van twintig.' fluisterde Jaap. De drie mensen liepen naar binnen en zaten met elkaar om tafel, waar nog een paar andere partijen bijgekomen waren, een man of zes in totaal. En inderdaad, daar kwam de koffer op tafel, alles was zichtbaar door het rond beraamde gebouw. We hadden precies op dit moment de politie kunnen bellen. 'Deze zaak is natuurlijk zo vuil als geld. Een kerel van in de twintig met een ton aan cash.' We laadden onze spullen in en vertrokken zonder iemand te bellen. Met gemengde gevoelens begonnen we aan het eten.