In de Hema

In de Hema loop ik met m'n tas, zojuist volgestopt met een paar gingerbeerflesjes omdat het anders moeilijk te dragen is met ook nog een shampoofles en een kaars. Je zoekt alleen nog een kladblok, zo'n typische met dat dunne grijze papier waar je op de basisschool al mee te maken kreeg. Het is niets meer dan nostalgie. Het is van dat flinterdunne... 'kan ik u helpen?' vraagt een mevrouw met een enge glimlach. Nee ze heeft een vriendelijke glimlach. Wat enger is, was even daarvoor, vlakbij de roltrap, waar een twintigjarig meisje stond te glimlachen met glimmende wangen en grote weide ogen. Ze keek je recht in je gezicht aan, van twee meter dicht. Je keek weg en vluchtte de roltrap op, keek nog even om en zag haar weer. Ze was negentig graden gedraaid en keek je weer regelrecht aan, als een lachende paspop, stil en zonder een vinger te bewegen. Je dacht dat ze misschien aan het wachten was op haar begeleider. Vlug draaide je je weer om. Bovenaan de trap keek je nog één keer en nu stond ze gehurkt, maar met dezelfde strakke ijzige blik, weer compleet zonder te bewegen. Je dacht dat het met haar te maken had, of met de vrouw die voor je op de roltrap stond. Of met jouw, je tas en de gingerbeertjes, misschien probeerde ze je te lezen. Terug naar de vrouw in de kladblokhoek, ze is terug gekomen: 'Heb je misschien een winkelmandje nodig?' vraagt ze en staat voor me met een mandje. Je neemt het mandje aan en stopt de kaars en de shampoo erin en twijfelt over de gingerbeertjes in je tas. Ze zitten er goed en ze kan nooit weten... ze weet het! Je opent je tas en haalt de gingerbeertjes eruit en stopt ze in het mandje. De vrouw zucht van oplucht. Je glimlacht naar haar en loopt naar de kassa; ondertussen hoor je de melodie van een liedje in je hoofd: 'Ik ben Gerrit, steel als de raven. Ben een boef, in m'n ogen de brave.' Maar koopt alles. Je ben geen boef! Je koopt het.