Een fiets voor een tientje

Ik kocht een fiets voor een tientje, lekke achterband maar met het idee hem op te knappen. Dit heeft me een ochtend gekost, een binnenband, een buitenband en een setje moersleutels. Maar de eerste binnenband ging alweer lek door een hamer en de buitenband was te klein. Dus dit kon ik weg flikkeren. Na een uur besloot ik het op te geven en met de velg naar de fietsenmaker te lopen. Ik liep binnen en hij stond met z'n rug naar me toe te sleutelen aan een fiets. 'Wat moet je?' vroeg hij. Hij moest door hebben gehad dat er iemand binnen kwam zonder enig signaal. Hij heeft vast veel narigheid meegemaakt in z'n leven waardoor hij nu in zichzelf was gekeerd en mensen kon ruiken op een afstandje. Hij draaide zich om en vroeg me nogmaals wat het probleem was. Het probleem? dacht ik. Oh, het probleem! 'Kun jij hier een binnen en buitenband op krijgen?' vroeg ik.
   Dit deed hij binnen één minuut. Het koste me vier euro aan arbeidskosten plus het geld van de banden. Maar goed, na een boel ellende had ik een nieuwe band en kon zelfs nog even m'n ketting spannen en een laagje vet geven. Op naar een langdurige relatie met m'n nieuwe fiets! Maar de volgende dag was hij gestolen.

Dus ging ik een nieuwe fiets kopen in Den Ham. Het zou me weer een tientje kosten dus had ik er een treinrit voor over. Het was een rit, ingechecked bij NS, gereden in een Arriva trein. Hier kwam ik achter toen de conducteur met de scanner aan kwam zetten. Hij zag het door de vingers, het zat mee! In Ommen moest ik overstappen op de bus naar Den Ham, en het zou nog meer meezitten als ik verdere in/uitcheck momenten zou vermijden zodat ik straks weer in Zwolle uit kon checken, bij NS, zodat ik helemaal niets hoefde te betalen! ik had namelijk ook een andere pas mee waarmee ik in kon checken in de bus. Zo kon NS niet zien waar ik zat. Ik manipuleerde de boel. Dat ging zoals gepland en in Den Ham kocht ik de fiets. De jongen, naar schatting eind pubertijd, had een stem van iemand met een tracheotomie. Je hoorde de zware klanken rollen als vastzittende rochels wanneer hij praatte. Hij zei dat ik mee moest komen. 'Mooi toch?'
   De fiets stond al klaar en ik mocht hem even testen. Alles werkte, er zaten nieuwe lichten op en het slot was vervangen. Deze fiets was eigenlijk zo goed als nieuw. Ik gaf de jongen een tientje in munten en hij stak het in z'n zak. Had ik hem vijf euro gegeven, had hij niks door gehad. 'Heb je het geteld?' vroeg ik.
   'Nee.' zei hij lachend en begon te tellen.
   Waarom deze jongen de fiets verkocht was me eigenlijk een raadsel; hij heeft er nieuwe lichten op moeten zetten, wat een euro of vijf heeft gekost en het slot was minstens zo duur. Dus hij had geen winst gehad. Of zaten die lichten er al op en heeft hij alleen het slot maar hoeven te vervangen? Vast heeft hij ook niet van een vriend gehoord dat ze fietsen verkochten voor tien euro. Misschien had ik hem wel kunnen ruilen voor een pakkie shag en een krentenbol. Maar goed, ik had nu een fiets en kon terug fietsen naar station Ommen. Als ik snel was dan kon ik de trein nog net halen. Het begon te regenen, het werd donker. En ik kwam aan, twee minuten voor de trein aan kwam, maar stond voor een dichte slagboom, en het station was aan de andere kant. Dus liet ik de trein passeren en besloot onder de slagboom door te gaan voor die open ging. De conducteur stond al klaar toen ik aan kwam rennen, maar hij besloot dwars voor me staan zodat ik niet naar binnen kon met m'n nieuwe fiets. Hij zei: 'Je moet eerst even inchecken.' Dus rende ik terug naar het incheckpaaltje en bedacht: 'Shit, nu moet ik een keuze maken, inchecken en geld kwijt aan NS of een half uur wachten op de volgende trein?' Ik besloot toch maar in te checken en de trein te nemen. Maar de deuren zaten al dicht toen ik terug kwam; die hufter heeft me achtergelaten. Ik klopte nog op de ramen maar hij begon te lachen en zwaaide me uit terwijl de trein weg reed. 'Klootzak@!' riep ik en pleurde m'n fiets neer. En je raad het al, de versnellingsdraad schoot los waardoor hij nu op de lichtste versnelling vaststond. De volgende trein liet me wel naar binnen; in Zwolle kon ik uitchecken bij Arriva voor het volle pond, plus de twintig euro die nu bij NS nog open stond voor de rit die ik niet gekregen heb. Langzaam fietste ik terug naar huis.