Avonturen van Fred

Er was een vakkenvuller in de Albert Heijn, die stond uit z'n neus te vreten. Hij was aan het kijken naar de schappen en of hij het er goed voor stond met de koffie. Ja? 'Stond het er goed voor?' vroeg ik. 'Zeg.' Hij keek m'n kant op. 'Ik zoek biologisch zout. Waar kan ik dat vinden?'    'Hij keek om zich heen en ging naar een collega toe en zei: 'Weet jij toevallig waar het zout staat?' Met z'n tweeën, en ik erachteraan, liepen we naar het zout toe. 'Hier staat het zout.' zei de jongen.     'Ja ik zie hier het zout wel staan, maar ik zoek biologisch zout.'    'Ja, natuurlijk meneer.' antwoordde de jongen.    Hij krabbelde over z'n dunbehaarde gezichtsbeharing. 'Dan moet ik even voor je zoeken.'    'Dankjewel.' zei ik. Eikel die ik was.    De jongen begon te zoeken en alle schappen na te kijken of er ergens biologisch zou te vinden was. Hij was wel vijf minuten bezig met kijken en zoeken. Hij sc

 Ik zit op m'n bed in m'n slaapzak. Het is half twee 's nachts, er brand een lampje naast me. Er is iets dat ik kwijt moet, en dat gaat over verschrikkelijke mensen. Namelijk, tijdens het wandelen, toen ik gewoon normaal deed kwam ik veel mensen tegemoet. Een vieze kerel met een hond, tegen wie ik vriendelijk gedag zei. Die gozer keek me aan en liep door zonder ook maar iets te zeggen. Alsof die bang voor me was. Een vrouw met een hond even later op de dijk. We liepen een soort van naast elkaar omdat ik haar inhaalde en iets sneller liep. Daarom bleven we even naast elkaar lopen wat niet perse verkeerd was. Ik had niets tegen haar. Maar ik had ook zoiets van godverdomme, mensen. Nu moet ik weer iets sociaals zeggen of zo. Dus ik besloot dat niet te doen. En ik zag haar gezicht. En ze was zo ontzettend boos toen ze omkeek, echt zo'n naargeestige boze blik in mijn richting alsof ik haar net beledigd had of zo. En dat was nog niet de helft van de rest van de mensen, nog ve

   Het was een regenachtige dag, een grote depressie. Er moest een nieuwe fiets gehaald worden. Want mijn fiets was weggehaald door de politie. En daar moest voor betaald worden. Ik kon hem ophalen bij het AFAC; 'Alle Fietsrovers Azen Centen.' Dan had ik de sleutel nodig, een identiteit, een referentienummer en vijftien euro. Ik had het. En daar kwam m'n fiets, na het tekenen van m'n hand op een papier. En niet alleen m'n fiets kwam, ook het hoogtepunt van de regenbui die al acht uur gaande was. Ik kon gaan fietsen. Ze hadden geen paraplu die ik kon lenen, die moest ik kopen. Bij de winkel. Dus door de plensbui naar de winkel voor een paraplu en weer terug naar huis. Gelukkig hield de regen op, net buiten de winkel na het aanschaffen van mijn nieuwe paraplu. Thuis nam ik een douche. Bedankt voor het lezen.

Gisteren liep ik het huis uit naar de pinautomaat om m'n wekelijkse vijftig euro te pinnen. Op de fiets, pinde m'n vijftig euro en ging weer terug naar huis. Alleen miste ik de laatste afslag naar m'n huis. Ik besloot om niet om te draaien en door te fietsen. Het fietste wel lekker met de het windje van achteren en de zon die rechts van me aan het ondergaan was. Het was een uur of zeven 's avonds. Ik had nog tijd voor een klein stukje fietsen, met de sokken in m'n slippers en de korte broek kon ik gewoon rechtdoor blijven gaan, en kwam bij een brug uit, de brug over de IJssel. Ik ging er over en daar was Hattem, het pittoreske Hattem, met het grachtje rechts, de oude stadsmuur en de IJssel aan de linkerkant, vol boottouristen en yachten van rijke lui. Mensen van rond de veertig droegen zonnebrillen en prima joh. Het fietspad volgend, totdat ik niet meer wist waar ik was. In Hattem? Of toch al een stuk verder. Of wellicht was de IJssel nog wel een mooi mikpunt. Ik ko

Dat krijg je als je zo'n open boek bent als ik. Dan gaan mensen je lezen. En dan gaan ze vragen aan je stellen. Vragen als: 'wat heb je gedaan buiten?' en 'heb je je handen gewassen?' of 'wat zit je te eten?' zonder dat ze het antwoord willen weten. En dan zeggen ze 'Yo Freek.' terwijl je zojuist met hen een gesprek hebt gehad. En vervolgens kijken ze je diep aan, zo diep dat je er warm en ongemakkelijk van wordt. Wanneer je een open boek bent sta je constant onder druk tussen de mensen. Je weet je geen houding te geven, je wilt constant vluchten uit de situatie.    En hoe meer vragen je beantwoordt, hoe meer je er krijgt. Je moet meerdere pijnlijke sneren per dag verwerken; ze zeggen tegen de hond dat je eten vies is en vinden je raar. En dan vragen ze of je het nog leuk vindt, en willen dat je 'ja' zegt.

Een Blok. Er ligt een blok voor de deur. Ik kan er niet uit. Een blok waar ik telkens weer op stuit. Ik vraag me af wat ik moet doen. Een schop geven? Wachten tot het weg waait? Of oppakken en maar weer aan de kant zetten.

Er knort een kaars rechts van me, het ademt zwaar, alsof het leeft, alsof een slapende zwerver naast me ligt, die zo ineens met z'n ogen weid open me aan staart en zegt: 'Hallo!' Zo'n gekke kever die ineens met al z'n horens en sprieten over me heen kruipt op zoek naar een holletje. Ja, zo'n soort kevertje met van die vleugels, en die dan eitjes legt in het hol, en die jonkies die dan iets te vreten moeten hebben en beginnen bij het vlees. Het is donkerrood en gedroogd, zit tussen de twee neusgaten en zal binnen korte tijd opgegeten zijn. Je weet dit nog niet. Dit weet je pas wanneer het begint te jeuken, wanneer de eerste symptomen van reukverlies beginnen op te treden. De dokter weet van niets, geen benul wat dit voor een ziekte is, en waardoor het veroorzaakt wordt. Hij ziet ook geen bruine grijze krioelende beestjes met voelsprieten op de kop in zijn stetoscoop. Maar ze kruipen als muizen door de gatenkaas, als wormen door de mest, als maden door het schaap.