derde werkdag

Ik ben kapot na de derde werkdag. ''T is alweer woensdag ik heb een golf GTI' ging door mijn hoofd tijdens het werken. Er ging zoveel door mijn hoofd terwijl de druiven geknipt werden en de emmer in werden gegooid. Ik moet eerlijk zeggen dat de dag een beetje een zwart gat is in mijn hoofd en dat ik niet heel goed heb onthouden wat er allemaal is gebeurd.

Met Muscle Maddy heb ik nog even gesproken, althans, gewerkt. Hij liep vandaag op sokken in plaats van schoenen. Ik vroeg hem waarom hij geen schoenen aan had.

   'Ca va?'

   'Tu tres combert de la schoe?' Zei Claude, de vrouw van baas Jean-Mathieu.

   Hij keek tussen de druivenstruiken naar me en trok zijn sokken uit. Hij had geen teennagels meer. Het zag er best wel kut uit en ik vroeg hem waarom hij geen teennagels meer had.

   Hij keek me wat wazig aan. 'Ca va?'

   'Tu tres combert de la teennagle?' Zei Claude.

   Maddy zei iets terug tegen Claude.

   Ze keek naar mij. 'He prefers not to talk while working.'

   Daar had hij een punt. We focusten ons weer op de druiven en gingen verder met plukken. 

   Aan het eind van de rij liet hij zijn tenen weer zien en zei hij tegen Claude waarom. 'In the army, he had to wear his shoes for four days without putting them out.'

   Ik wilde doorvragen maar deed dat niet. Hij kwam uit Tunesië en ik stelde me allemaal dingen voor, dat hij in zijn eentje moest overleven in de sahara zonder water, dat hij de enige overlevende was en dat het enige wat hij kon doen, lopen was. Ik denk dat deze man een heel verhaal heeft waar hij niet graag over wilt praten. Hij praat sowieso weinig, geen bullshit, maar werken.

   Vannacht een slechte nacht gehad op het dunne slaapmatje met mijn trui als kussen in mijn tent; ik ben kapot. Vanavond mag ik gelukkig in de airbnb van Jean-Paul de Eindbaas slapen. Ik wilde nog zeggen 'I pay you seve...' maar hij kapte me af. 'No pay maaan! Take your ukulele.'

   Ik zit nu in de airbnb van Jean-Paul en ben weer al mijn geschreven tekst kwijt geraakt op een of andere manier. Het komt er allemaal op neer dat Jean-Paul een van de meest vriendelijke mensen is die ik ken en dat hij me allemaal tomaatjes en walnoten heeft gegeven op een hele leuke manier waarom ik nog steeds wel kan lachen. Ik heb het helemaal uitgeschreven, maar ga het nu niet weer doen. Ik ben ontzettend chagrijnig en heb net met mijn vuist op de tafel geslagen. Het was een goed verhaaltje, maar het mocht blijkbaar niet zo zijn. Hij kwam binnen en zag me mijn kip opeten met alle zooi die nog op tafel stonden. Ik krijg nu weer een glimlach op mijn gezicht. Hij zei: 'Hey Fred, I have some... Man, what are you doing? What are you thinking? You must not.' Hij keek naar de kip en griste alle spullen van tafel, de gitaar en alle zooi op tafel wat naast mijn bord lag. Met zijn handen in zijn haar, 'Aaaargh' roepend, legde hij het op de stoel naast me neer. 'Don't you do that in Holland? Don't you do such one thing at a time?' Hij kreeg ondertussen een lach op zijn gezicht. 'When I eat, I cannot read giornale and talk to Dominique. When you eat, you must eat and when you work, you must work and when you sleep, you must sleep.' Hij maakte gebaren met zijn handen alsof hij alle dingen in verschillende vakjes zette. 'Do you know noise?' hij liep naar buiten.

   Ik begreep hem niet. 'Noise?'

   'No I mean noix.' Hij kwam terug met een hele schaal walnoten. 'Do you know how to open? Look, eehm... pampampam. Yes.' hij pakte een mes uit de bestekla en zette het op de walnoot. 'You must do slowly.' Hij stak het mes in de noot en sneed bijna in ziijn vinger. 'That's why I said do it slowly.' 

   Ik lachte.

   'Okay Fred, have a good night. Good luck working tomorrow!' Hij gaf me een knipoog en liep naar zijn huisje.

   Deze man verdient een medaille, puur voor vriendelijkheid en goedheid in de omgang. Hij doet er alles aan om iemand zich thuis te laten voelen.

   Dit verhaal was beter, maar uiteindelijk wilde ik laten zien hoe fijn mensen kunnen zijn en hoe warm mensen kunnen zijn. Jean-Paul!